“Zo! Het is een heel duidelijk verhaal! Als je mij pijn doet, dan doe ik het gewoon terug en lukt dit niet vandaag dan ben je morgen aan de beurt!” Schreeuwt mijn boerboelvriend tegen zijn kleinzoon, terwijl hij keihard in Mac zijn oren bijt. Maar dit is niet genoeg blijkt al snel en Diezel pakt Mac zijn snuit, poot, nek en nog veel meer plekken waar hij zijn tanden in kan zetten.
“Mijnheer blijf staan!” schreeuwt de baas van Nelis als Ziva deze “isvangeenkwaadbewuste” man in haar vizier heeft. De man luistert gelijk en blijft stokstijf staan –zou ik trouwens ook doen als er een dolle grommende boerboel op me af komt denderen-.
“Hij weet dat hij beloont wordt zodra ik corrigeer met vibratie of geluid” roept een mevrouw heel voorzichtig en verdedigend zodra ze ziet dat Silvia en ik elkaar aanstoten en naar de hond zijn trainingsband kijken. De hond rent vrolijk terug naar zijn vrouwtje om het beloofde snoepje in ontvangst te nemen. Silvia en ik wandelen met Rocco door het bos en het begint al te schemeren.
Lees verder Waarom de trainingsband voor ons zo’n succes is!
Nu we twee loopse teven in huis hebben wordt onze grote vent Mac helemaal gek. “Het is niet eerlijk” zie je hem denken, “zoveel lekkers om me heen en ik mag nergens aankomen”. Ook wiebelen beide teven continu met hun verleidelijke kontje en zodra Mac eraan wilt ruiken bijten ze zijn kop eraf.
4 november ’15 is het zover Ziva staat als een huis en mag gedekt worden. We hebben weer voor Cobus gekozen omdat de combinatie Ziva en Cobus super is. De kids van deze twee zijn nu ongeveer 17 maanden en zijn allemaal heerlijke gezonde lieve boerboelen geworden. Ze hebben het karakter wat ik graag in een boerboel zie namelijk lief voor mens en dier, maar bewaken het gezin met hun hart en ziel. Alleen als het baasje zegt het is goed dan zijn het geweldige gastman/vrouwen.
Het is eindelijk zover! D-Day en eigenlijk veel eerder dan ik had verwacht. Normaal moet ik wel 4 a 5x progesteron prikken, maar dit keer heeft Ziva er zin in en is ze er na twee x prikken al helemaal klaar mee en voor. Toen Nicky en ik dinsdagmiddag via een omweg – Zevenbergen, Klundert, Dordrecht, want waarom zou je niet gelijk even tussendoor voor je werk iets wegbrengen- naar huis reden, werden we opgebeld en vol verbazing hoorde we van Daan de dierenarts dat Ziva al een prachtige 9 had gescoord.
“Anita mag Ziva weer mama worden?” Dat was de vraag die ik via de watsApp kreeg. Dit was een vraag waar ik toch even over moest nadenken. Op het moment van deze vraag zaten Ron en ik heerlijk in Duitsland, er even tussenuit “heerlijk!” Manisa Simba was net die dag ervoor overleden en mijn emotionele toestand was bijna heftig te noemen.
25 Oktober 2015 was het eindelijk zover: “de Manisa clan” kwamen weer bij elkaar! Zoals de vorige keer heb ik dit keer weer voor Soesterduinen te Soest gekozen om heerlijk te wandelen. Soesterduinen is een prachtige natuurgebied met echte duinen –zoals de naam al aangeeft-, bos en het allerfijnste is toch wel dat de honden hier naar behoeven los mogen lopen.
Donderdag 1 oktober 7 uur in de ochtend gaat de telefoon… “Anita Simba heeft een epilepsie aanval gehad en nu is zijn hart ermee gestopt” zegt Dave de stem aan de andere kant van de telefoon. Ongeloof en schrik maakt zich van me meester en ik vraag “en wat nu?”. De stomste vraag ooit, maar ik wist het even niet meer. “Ik heb hem gereanimeerd maar hij doet niets meer” zegt Dave verslagen..
Zomaar een oudere dame uit de buurt! Het begon een paar jaar geleden Diezel was nog maar een pup en zij loopt door de wijk met haar grootste vriendin, haar maatje de Golden Retriever. Dezelfde vrouw een paar maanden later: huilend want haar beste vriendin de Golden Retriever is er niet meer. Natuurlijk ze was al oud en liep niet zo goed meer. “Maar ik ben ook slecht ter been hoor” snikt ze nog eens luidruchtig en loopt snel verder naar een ander luisterend oor.
