Het was voor mij best lastig om door te gaan met deze website toen mijn heerlijke vriend, maatje Diezel was overleden. Terwijl we nu met vijf boerboelen in huis genoeg beleven. Ook speelt een niet goed werkende computer beduidend ook een hele grote rol in het niet plaatsen van nieuwe leuke gezellig en soms verdrietige weblogs.
Hebben jullie je weleens afgevraagd hoe de natuur omgaat met de honden die loops worden in een roedel terwijl ze nog veel te jong zijn plus ook nog familie van elkaar? Ik wel! Ik heb hier zelfs mijn hoofd over gebroken, terwijl het antwoord niet eens zo moeilijk bleek te zijn. Wij hebben nu vier vrouwtjes en sinds kort maar één intacte reu en ze zijn allemaal familie van elkaar. Nu vragen de meeste mensen me ‘Anita! Wat doe je met Mac als de meiden loops zijn? Weet Mac dat het zijn zussen en moeder is en dekt hij dan gewoon niet?’
“Hotel Elkerbout is niet meer zoals het geweest is!” moppert mama Ziva terwijl ze me een beetje boos aankijkt. “Hoezo?” roep ik verbaasd. “Die pups van jou krijgen alles wat hun hartje willen. Van het beste vers vlees tot de leukste speeltjes” gil ik nog harder dan Ziva. Ja wij bakwijven kunnen er wat van en wie het hardst schreeuwt, wie het beste gehoord wordt zeg ik maar zo.
Mijn motto is “een hond moet de kans krijgen om de fout in te gaan, anders leert hij helemaal niets!”
Hoe vaak zie je het niet dat mensen in hun comfort zone blijven zitten. Ze ontwijken mensen en honden die ze zelf heel eng vinden of blijven rondjes om de kerk lopen omdat dit vertrouwd en veilig is. Ik doe hier nooit aan mee en niet omdat ik het zo geweldig vind om continu uit mijn comfort zone te gaan, welnee ook ik wil hier best een tijdje in blijven zitten, maar ik weet dat dit niet goed is voor mijn honden en ook niet voor mij, want hier word ik heel lui en onzeker van.
Foto’s! Ik had besloten dat ik te weinig foto’s van de honden heb– ik snap dat heel Nederland nu van zijn stoel valt, Sorry hiervoor-, natuurlijk heeft dit even een uitleg nodig. Alle foto’s heb ik al verwerkt in mijn verhalen, dus moet je af en toe voor een nieuwe oost zorgen. Omdat ikzelf er dit keer ook op wilt staan samen met mijn doggies vraag ik Sammy met me mee.
We beginnen deze wandeling zoals gewoonlijk helemaal verkeerd! Ziva heeft besloten dat er deze ochtend niemand mag gaan werken. Niemand mag opgehaald worden door collega’s en er mag vooral niet rondgelopen worden. Rust is wat ze wilt! Totale rust! En krijgt ze deze niet dan verteld ze iedereen die het wilt horen – uh ook al wil je het niet horen, haar ongezouten mening deelt ze deze ochtend met veel overtuiging en vooral ongevraagd- dat men op moet hoepelen, wegwezen uit haar buurt.
Lees verder Drie boerboelen trekken hun eigen plan deze ochtend!
“Grrr ik hoor en zie daar iemand”, “die zou ik weleens vertellen dat hij op moet zouten uit mijn wijk” bromt Ziva op deze hele vroege ochtend -6 uur is voor een zaterdag wel heel enthousiast, maar oh zo fijn-. “Ja ik hoor het ook en ik help je mee hoor mama”. “Grrrrr” komt spuit elf Daisy erachteraan. “Nou driftkikkers, jullie doen je best maar ik bemoei me niet met teven dingen” hoor je Mac zuchten.
Lees verder Onze nieuwe Roedel functioneert bijna perfect buiten!
Fluisteringen van allerlei geluiden komen onze kant opgewaaid! In het donker klinkt alles luider en als ik denk dat ik de enige ben die deze geluiden hoor, dan heb ik dit goed mis. Drie boerboelen staan al in verdediging houding en ik doe braaf met ze mee. Dit hoort als roedelleidster –en ik ben net zo nieuwsgierig als mijn honden-, samen de boel verkennen.
Waarom? Dat is wat ik mezelf af en toe toch afvraag. Waarom doe ik dit? Wil ik mezelf iets bewijzen? Of ben ik gewoon super eigenwijs. Misschien heb ik wel één of andere afwijking. Of houd ik er gewoon van om een soort grens op te zoeken. De grens van “kijken hoe lang het duurt tot het echt fout gaat!” En wauw wat ben ik dan gelukkig zeg! Oh misschien is dat het wel en krijg ik een kik van als het goed gaat in welke situaties dan ook! Ja dat zou het haast moeten zijn, want anders heb ik echt geen idee.
Al vroeg word ik wakker gemaakt door mijn honden. Logisch want Diezel en Ziva hebben gisteren de hele dag nerveus door het huis gebanjerd en zijn ook niet wezen plassen. Daisy en Mac daarin tegen waren iets stoerder dan de rest –feit blijft nog steeds dat Daisy niet zo goed hoort dus die snapte helemaal niets van al die commotie om haar heen- en zijn dan ook om 22:00 uur voor gevaar van eigen leven nog snel buiten wezen poepen en plassen.
