Waarom doe ik soms van die stomme, domme dingen!
Waarom? Dat is wat ik mezelf af en toe toch afvraag. Waarom doe ik dit? Wil ik mezelf iets bewijzen? Of ben ik gewoon super eigenwijs. Misschien heb ik wel één of andere afwijking. Of houd ik er gewoon van om een soort grens op te zoeken. De grens van “kijken hoe lang het duurt tot het echt fout gaat!” En wauw wat ben ik dan gelukkig zeg! Oh misschien is dat het wel en krijg ik een kik van als het goed gaat in welke situaties dan ook! Ja dat zou het haast moeten zijn, want anders heb ik echt geen idee.
Normaal beperk ik mijn zelfmoordactie alleen maar bij het uitlaatveld. Maar al twee dagen vind ik het ontzettend grappig om mijn gebied uit te breiden en kom ik mijn comfortzone uit. Eens moet dit natuurlijk fout gaan, daar hoef je alleen maar op te wachten. Maar ik heb het domme idee dat mijn geluk nooit op raakt of nog erger dat ik mijn ongelukkige momenten uit kan stellen tot een andere keer. Maar dan op een ochtend heb je door dat je ook maar een mens bent van alle dag en dat ook jij wel eens de ongeluk heb dat al je beschermengeltjes hebben besloten om uit te slapen….En dit merk je natuurlijk weer eens te laat! Veel te laat.
Ik zit in een vreselijke situatie want ik ben ingesloten door twee honden. Achter me komt Bas de Mechelse Herder aangelopen en voor me een loslopende Engelse Stafford. Heftig en helemaal omdat het allemaal reuen zijn. Bas de Mechelse Herder kan mijn boerboelen meestal wel hebben, maar dan loop ik er met twee en niet met drie boelen die zich alle drie heel wat vinden. De Stafford is hele andere koek. Kratos –in de volksmond Binkie- de Stafford is ook een bekende en zou ook geen probleem moeten zijn, behalve dan dat Daisy nog steeds een fikse trauma voor Staffords heeft.
Natuurlijk probeerde ik nog weg te komen, maar dit mislukte fatikaal! Voordat ik het weet staat de kleine Kratos voor mijn neus, want hij weet dat ik genoeg snoepjes bij me heb die ik graag wilt delen. Alleen vandaag even niet. Daisy die eerst nog alleen maar oog voor Bas heeft, voelt ineens dat er iets verschrikkelijks achter haar staat en ze twijfelt jammer genoeg geen minuut. Ze draait zich om en heeft maar één doel voor ogen “pak Kratos en verscheur hem voordat hij haar verscheurd”. Er is alleen één klein detail die ik er bij Daisy niet in krijg namelijk “Kratos heeft helemaal niet de intentie om Daisy te verscheuren”.
Arme Kratos vind Daisy geweldig en zou het liefst met haar willen knuffelen, maar ik kan jullie verzekeren dat dit totaal niet wederzijds is. Nu kan ik ondertussen mijn dame perfect lezen en ik laat dan ook Ziva demonstratief los zodat ik Daisy met één mooie zwaai tegen kan houden en vertellen dat ze normaal moet doen.
Ziva los vind de baas van Kratos niet zo’n goed plan en pakt Ziva haar riem en geeft die weer aan mij. Kratos heeft ondertussen de tijd van zijn leven en begint nu Ziva te pesten die uit alle macht probeert om die kleine vent bij Daisy weg te houden. Als ik merk dat dit nu toch best spannend gaat worden omdat Kratos echt niet doorheeft in welke penibele situatie hij zich bevind laat ik Mac los. Zodat ik mijn aandacht helemaal op Daisy kan richten.
Daisy is het met mijn plan totaal niet mee eens, want ze wilt deze enthousiaste speelse Stafford weleens wat manieren bijbrengen en dit moet je met harde hand doen. Al dat zielige en voorzichtig gedoe van ons is gewoon om goed misselijk van te worden. Ondertussen heb ik Daisy goed in mijn macht en springt Kratos gezellig om Mac heen.
Wat is Mac toch een heerlijke hond! Hij is gek op Kratos en weet niet hoe gek hij moet doen. Ziva is er nu wel klaar mee en eindelijk heeft de baas van Kratos zijn enthousiaste blijde Stafford aan kunnen lijnen, tot grote teleurstelling van Mac. Daisy doet nog één serieuze moord poging, maar baalt enorm dat ze gestoord wordt door een vervelende bazin die haar zo goed vast heeft, dat al haar pogingen grandioos mislukken.
De baas van Kratos zegt ons gedag en ik besluit om met mijn drie boelen achter hem aan te lopen. Zo kan Daisy lekker bijkomen en kan ik haar even duidelijk vertellen dat ik dit gedrag niet accepteer. Ziva en Mac die zijn alleen maar blij met nog een extra rondje.
Al hoop ik toch wel een beetje dat het nu even lekker rustig om me heen blijft, want ik heb nu wel weer genoeg actie voor één ochtend gehad. Al moet ik wel heel eerlijk bekennen dat het steeds makkelijker word om met drie boelen op pad te gaan. Vooral omdat je ze steeds beter leert kennen in zulke penibele situaties.
Mac ontpopt zich als een hele rustige boerboelman terwijl ik weet dat Daisy een schat is, maar niet te vertrouwen bij andere honden. Al is zij de enige boerboel die zo makkelijk bij je te houden is, omdat ze wel fanatiek lijkt maar niet is. En Ziva daar kan ik gelukkig mee lezen en schrijven en zij heeft zoveel respect voor mij dat ik gewoon weet dat ze doet wat ik vraag.
Het is dus een feit ik doe deze domme acties dus vooral voor de momenten zoals deze! Voor de momenten dat ik trots kan zijn op mijn roedel ook al willen ze nog weleens uit hun dak gaan. Momenten dat ik weer iets van ze heb geleerd! En vooral de momenten dat ik mezelf weer heb kunnen redden uit een situatie waar alleen ik maar in kan zitten, omdat ik gewoon te eigenwijs ben om normaal te doen…….
