En gelukkig loop ik met drie boelen in het dreigende donkere uitlaatplek!
Fluisteringen van allerlei geluiden komen onze kant opgewaaid! In het donker klinkt alles luider en als ik denk dat ik de enige ben die deze geluiden hoor, dan heb ik dit goed mis. Drie boerboelen staan al in verdediging houding en ik doe braaf met ze mee. Dit hoort als roedelleidster –en ik ben net zo nieuwsgierig als mijn honden-, samen de boel verkennen.
Als we besloten hebben dat de geluiden die we horen niet iets dreigends is –tenminste niet iets menselijks en al het andere kan ik wel aan- lopen we gezamenlijk weer verder. Heerlijk om zo met zijn vieren een roedel te vormen. Als het nog donker is zijn onze zintuigen veel scherper en staat alles op scherp. Nu is het nog belangrijker om met zijn allen een goed lopende machine te vormen.
Toch ben ik altijd wel blij dat ik één oudere boerboel bij me heb. Ziva weet precies wat ze moet doen en de kleintjes voelen zich veel zekerder als Ziva erbij is. Ziva is daar in tegen een oude rot in het vak en voor haar heeft de schaduwen geen geheimen meer.
Zou ik alleen met Daisy en Mac zijn dan is het bij elk geluid: “oh vrouwtje wat was dat”, “hoorde jij dat ook! Dat klonk echt heel eng”. Elke keer zou ik mijn kleine spruiten moeten vertellen dat er echt niets aan de hand is. “Nee Mac dat was gewoon een boom die bewoog”, “nee Daisy dat was echt niemand! Alleen maar een schaduw”. “We zijn hier echt helemaal alleen” zeg ik dan continu bij elke stap.
“Waar blijft de zon toch?” denk ik voor de zoveelste keer. En voor de zoveelste keer kijk ik richting oosten maar de zon heeft er vandaag geen zin in. Het blijft donker en op zich is dit niet erg met drie boerboelen om je heen, maar ik voel de dreiging steeds dichterbij komen en dat gevoel deel ik met mijn andere roedelleden.
Dan bevriezen drie boerboelen gezamenlijk in één keer! Zo knap hoe ze dat doen. Ze staan stokstijf stil en ik kan alleen maar met ze meedoen. Bewonderend kijk ik naar mijn boelen, terwijl ik stiekem om me heen kijk. Nee ik zie echt helemaal niets en het wachten op actie lijkt wel eindeloos te duren.
Na 2 minuten-die voor mij wel 10 minuten lijken- komt er eindelijk weer beweging in mijn roedel. Natuurlijk is het Mac. Mac is net zo geduldig als ik en hij begint ook van Daisy naar Ziva te dartelen.
Als de twee teven niet reageren gaat hij iets drastiger te werk en stoot Ziva en Daisy met wat meer kracht aan. Dit werkt en hij krijgt even een flinke knauw van de dames, met veel plezier van Mac.
Mac houd niet van het serieuze werk, daar kan hij echt niet tegen. Al weet ik dat hij in het echt gewoon een beetje bang is, dat is hij altijd al geweest. Daarom moet hij na een spannende moment altijd iets raars doen, gewoon om de spanning te breken.
“Het lijkt wel of de zon vandaag heeft besloten om uit te slapen”, “zo vroeg was ik niet deze ochtend ook weer niet, maar het is nog steeds pikdonker” denk ik voor de zoveelste keer. Weer zoek ik de hemel af naar de zon, maar ze laat zich nog steeds niet zien. Een beetje op mijn hoede loop ik verder.
De honden voelen zich net zo onrustig als ik en gaan bij elke verkeerd woord van de bomen helemaal uit hun dak. Ik besluit na de zoveelste uitbarsting van mijn boelen – die ik best snapte, want ook ik hoorde nu toch hele rare geluiden –het leken wel duizenden stemmen- in de donkere bossen- om terug te lopen naar de auto en mijn pijp aan Maarten te geven. Het is zelfs zo erg dat Ziva en Daisy gewillig blijven staan om aangelijnd te worden, dit betekend toch wel dat ze het net als ik niet pluis vinden hier in onze Habitat.
Mac mag de hele weg naar de auto lekker los mee lopen, dat is echt zo lekker relaxed. Hij verlaat mijn zijde dan ook niet, zelfs niet als er een hardloper vlak langs ons komt lopen. Ziva is daarin tegen iets minder mild dan Mac, maar ik houd altijd rekening met Ziva haar buien.
Dat Daisy het ook heel spannend heeft gevonden liet ze duidelijk merken in de auto. Als ze met haar hoofd op mijn schouder ligt, gooit ze ineens haar hele maaginhoud over me heen….wauw wat stonk dat zeg! Als ik de auto, mijn schouder heb schoongemaakt zijn Diezel en Ziva aan de beurt.
Ziva heeft geluk deze weken, want ze mag hierna nog een keer mee. Namelijk nog een ronde met Diezel –en dat is heel goed voor haar lijn -. Heerlijk met zijn drieën naar de surfplas. Gisteren heb ik haar meegenomen met trainingsband, maar dat was geen succes. Haar gevoeligheid factor ligt heel hoog en zelfs als ik de vibrator sterkte harder zet – harder dan mijn vibrator- reageerde ze nog niet.
Diezel vindt het heerlijk om te wandelen om het surfmeer! Je ziet hem echt genieten. Ziva daarin tegen zit nog helemaal in haar bewakingsbui. Ze heeft onze vorige wandeling nog niet van haar afgeschud en dit laat ze iedereen die maar in de buurt van Diezel wilt komen even duidelijk weten.
Arme Diezel want hij komt zulke leuke mooie dames tegen. Gelukkig laten deze dames zich niet zomaar wegjagen door een chagrijnige teef. Diezel heeft dan ook een top wandeling. Alleen kwamen we jammer genoeg bij de auto een reutje tegen die het liefst met ons mee naar huis wilde.
Dit vond Diezel en Ziva iets te ver gaan en voordat hij onze auto in kon springen, hield ik hem tegen. Net op tijd want Ziva die wilde hem net uitleggen dat dit haar auto is en Diezel stoere vent die deed lekker met haar mee. Hopelijk is hij nu weer lekker bij zijn baasjes thuis.
