Dag 1 van onze wandeling die terug gaat naar ons verleden!

Het ziet er regenachtig uit buiten, nee herstel het regent pijpenstelen buiten. We gaan 2 dagen wandelen en het ziet er niet uitnodigend uit, maar dit is het enige weekend dat Samantha kan dus uitstel is niet aan de orde. Nadat we voor Silvia haar verjaardag een route hadden uitgestippeld om te gaan lopen, ( en we in Londen uitkwamen. Natuurlijk hebben we wel stiekem een boot en trein gepakt) hebben we besloten om dit vaker te doen.

Een dag vol herinneringen op te halen! Een dag om vele herinneringen te maken!

Hele routes had ik uitgeplozen en het stond eigenlijk al vast dat we in Brabant onze wandeling zouden houden, maar wegens omstandigheden ( niet zoveel geld tot onze beschikking) besloten we om het dichter bij huis te houden. Nu ligt mijn Roots op de mooiste plek in Nederland en daar wonen mijn moeder en zus nog steeds, dus waarom zou ik hier niet iets mee doen dacht ik bij mezelf.

We bedachten om de wandeling op dag 1 te eindigen bij mijn moeder zodat we bij haar konden bivakkeren. Bij mama logeren is gewoon super gezellig en nog praktisch ook, want ze woont op de plek waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Na een berekening kom ik uit dat we de eerste dag 33 km gaan lopen.

We zullen in Soest beginnen bij Silvia thuis en lopen dan via Lage Vuursche naar Hilversum ( waar ik geboren ben) om via de hei in Bussum uit te komen ( waar mijn oma woonde en dit betekend nog meer jeugdmomenten). Dan lopen we via Bussum zo naar Naarden/ Oud Valkeveen waar een deel van onze jeugd ligt omdat ik 1. Daar heb gewerkt bij Boltini en 2. Mijn eerste kennismaking met paarden/pony’s en manege begon op dat terrein -Hans Tichelman- . 3. Mijn pony’s stonden naast Oud Valkeveen bij Stal Hollandia (draverij) en als laatste 4. Hier heeft mijn pony de mooiste en liefste veulen ooit gekregen.

Daarna lopen we verder door het bos naar Huizen om via de Estrikweg en de Driftweg zo naar Oostermeent Zuid te lopen waar mijn moeder al jaren woont. Het idee om deze mooie trip aan herinneringen te gaan beleven maakt het dat ik hier reuze zin in heb, maar zeer zeker ook warm van binnen wordt. Helemaal omdat ik het samen met mijn zus en dochter mag beleven.

Het logeren bij mijn moeder maakt deze wandeling ook helemaal af! Mijn moeder is de kern van mijn leven en die is hier niet uit weg te denken. De cirkel is dan ook helemaal rond! Het fijne van deze wandeling is dat het plannen super easy is. Ik weet de lijnen uit mijn hoofd en hoef alleen maar de makkelijkste weg op te zoeken met behulp van mijn telefoon.

Als Sammy en ik om half 10 eindelijk bij Silvia zijn kunnen we beginnen aan onze tocht. Het regent, maar niet zo hard en we besluiten dat als het weer zo blijft wij het wel aan kunnen want: “Wind en regen wij kunnen hier heel goed tegen!” Onze eerste stop zou in Lage Vuursche zijn, want daar zit Theehuis ’t Hooge Erf en hier vieren we elke verjaardag van mijn moeder en ook Moederdag wordt hier jaarlijks gevierd. Dit doen we al 15 jaar lang.

Het is heerlijk in het bos en we genieten enorm vooral omdat we langs de tuinen van Paleis Soestdijk lopen en we kletsen en roddelen wat af. Stampen in de plassen, klimmen in bomen, over hekjes heen zo gek kan je het niet bedenken en wij verzinnen het ter plekke. Ja we zijn een paar losgeslagen meiden die denken dat ze nog lekker jong en fruitig zijn. Dat valt enorm tegen behalve Sammy die doet alles feilloos en wij oudjes kunnen alleen maar jaloers toekijken hoe makkelijk het kan alleen ons niet meer lukt.

Als we dan ook eindelijk aankomen bij het Theehuis hebben we een reuze honger en vallen dan ook gelijk de menukaart aan. Hier komt een mens van bij en na een uurtje in de theehuis vertoefd te hebben is het weer tijd om onze weg te hervatten. Op naar Golfclub Hilversum vandaar is het nog maar een stukje naar de Gijsbrecht van Amstelstraat. We maken even een foutje om te laat het bos uit te gaan daardoor moeten we over een hek. Natuurlijk kunnen we weer terug lopen, maar dat is geen optie.

Sammy is voordat we ons kunnen voorbereiden al over het hek gesprongen en Silvia en ik zijn nog aan het nadenken “Hoe gaan we dit doen”. Silvia -de held- die begint aan deze – voor mij iets onmogelijks- hindernis en jammer genoeg is de uitvoering geweldig alleen is het dan weer jammer dat net het laatste stukje niet mee wilt werken en ze ligt dan ook al snel languit op de grond. Maar wel aan de andere kant van het hek, dus de poging is goed geslaagd.

Dan ben ik zei de gek aan de beurt. Nu zag ik een blok hout liggen dus die gebruik ik als opstapje. Dit vind ik best een hele slimme actie van mezelf. Maar ook ik krijg met een moeilijkheidsgraad te maken, want nu heb ik 1 been aan de andere kant van het hek staan, maar nu nog het andere been.

Dit blijkt onmogelijk! Mijn been heeft geen zin om zich nog hoger op te tillen dus ik sta nu met een been die op de grond staat en de andere klem op het hek. Trekken lukt niet en dat is jammer, maar zo blijven staan is ook geen optie. Dan krijg ik een helder idee en trek aan mijn broek om zo mijn been te helpen omhoog te gaan en ja hoor eindelijk ook been 2 is aan de goede kant van het hek.

Hopelijk gaan we dit niet de hele weg doen, want dan komen we nooit in Huizen aan. Dan zijn we in Hilversum en mijmeren over de drafsport waar Manus Bouwhuis opereerde en hoe leuk ik het altijd vond om hier te zijn. We lopen verder om op de Gijsbrecht van Amstelstraat aan te komen en nu is het nog maar een stukje lopen om rechts de Neuweg in te gaan. Onze huis staat er nog en ook de klokwinkel is nog na al die jaren aanwezig. We vertellen Samantha alles wat we ons kunnen herinneren en dat is heel veel. Arme Samantha die luistert geduldig terwijl ze vast gek wordt van onze verhalen.

Dan lopen we verder naar het veldje waar we altijd speelde en dit is ook de plek waar mijn nichtje Petra gebeten is door een bouvier. Daardoor is ze nog altijd bang voor honden en daarom vind ik haar ook zo stoer dat ze nog steeds gewoon bij mij op visite komt ondanks dat ze dan weer even moet wennen aan al mijn boelen. We lopen de Neuweg af en gaan dan naar links en besluiten om even bij papa op visite te gaan bij de Noorderbegraafplaats.

Daar gaan we de heide op om zo schuin naar de speeltuin Rosmalen in Bussum te lopen. Bij speeltuin de Rosmalen hebben we vroeger wat uren doorgebracht met mijn zussen, broer, vader en moeder. Als we deze voorbij zijn gaan we de grote weg onderdoor zo door Crailo heen en via Bikbergen langs 100% NL/ Slam op naar Naarden.

We komen pas laat aan bij Oud Valkeveen en het wordt nu al donker. Het is 19:00 en we zouden door het bos moeten naar Huizen. Omlopen is geen optie dus de enige mogelijkheid is om gewoon het bos te trotseren.

Nu reed ik als een kleine Anitaatje al door deze bos. Om 7 uur in de ochtend om mijn paarden te voeren en in de avond als ik weer naar huis ging. Dus hoe eng kan het zijn om in deze donkere bos te wandelen. Trouwens we zijn met zijn drieën dus easy peasy lemon squeezy!

Van de drafbaan Hollandia Willem Geersen is niets meer over als ik toch even naar Willem Geersen google weet ik inmiddels dat hij overleden is. Van Willem heb ik heel veel geleerd over paarden en vooral de draverij, wat heb ik hier een geweldige tijd gehad. Ik was ontzettend gelukkig in deze periode van mijn leven. Ik reed graag mee met de sulky’s en genoot van de paarden en vooral van mijn eigenwijze pony’s. Het was even schrikken toen er brand uitbrak en vooral omdat zo heel veel bekers en spullen van Geersen senior toen verwoest werd -we hadden net alles met zijn allen schoongemaakt en opgeruimd. Dat was heel leuk om te doen zoveel herinneringen van Geersen senior. Zoveel schatten die we bewonderden en lazen -. Gelukkig hebben we alle paarden kunnen redden en ook een deel van de stallen.  Het was dan ook ontzettend erg dat Willem besloot om zich ergens anders te vestigen. Ja dit was een waanzinnig mooie tijd die veel te kort duurde.

We lopen door en zien dat de begraafplaats enorm uitgebreid is en gelukkig zijn er nog genoeg huizen in het bos om ons niet enorm alleen te voelen. Bij de theehuis Bos en Hei even bijkomen om dan onze plan te herzien . We wilden eigenlijk via ’t Hooge Nest lopen om zo op de Driftweg uit te komen en naar onze oude huis op de Estrikweg te lopen, maar dat is nu niet zo’n goed plan.

’t Hooge Nest is voor Linda en mij een heel eng huis. Op één of andere manier zijn we hier ooit binnen geweest en hebben dit als heel eng ervaren. We hebben vaak in de tuin gebivakkeerd en dit was niet echt heel leuk. Waarom we dit deden dat weet ik echt niet meer, maar we werden altijd door mensen vanuit de ramen bespioneerd terwijl we niet wisten of het pand bewoond was.

Ondertussen heb ik gelezen dat dit huis een onderduikadres is in de oorlog was. Ik ben dan ook de boek gaan lezen van Roxane van Iperen en nu snappen Linda en ik eindelijk waarom dit huis ons zo aantrok in die tijd.

Maar we besluiten om via de Oud Huizerweg zo de Driftweg te pakken en dan zo via het dorp naar de Huizermaatweg te lopen en dan komen we eindelijk bij mijn mama aan. Maar voordat het zover is hebben we nog een aardige kluif te gaan en we zijn bijna aan het einde van onze latijn. Onze benen en heupen willen niet meer, maar moeten nog zeker 40 minuten lopen.

Kruipend -al is dit een beetje overdreven al voelt dit wel zo- gaan we verder en als we eindelijk naar de overkant lopen om de apotheek te zien waar onze mama woont zijn we heel blij. Om half negen in de avond lopen we de huiskamer binnen en hebben we eindelijk tijd voor een heerlijk bakje thee met honing.

33,1 kilometer hebben we in onze benen zitten. Dit is heel goed te voelen en hopelijk zijn ze morgen zover hersteld dat we de weg terug naar Soest weer kunnen hervatten. Morgen een andere weg met andere herinneringen die we herbeleven en weer maken!