Mac vind dat ik genoeg gemutst heb en gooit mij gewoon even neer! Alleen doet dit meer met mij dan normaal!
Foto’s! Ik had besloten dat ik te weinig foto’s van de honden heb– ik snap dat heel Nederland nu van zijn stoel valt, Sorry hiervoor-, natuurlijk heeft dit even een uitleg nodig. Alle foto’s heb ik al verwerkt in mijn verhalen, dus moet je af en toe voor een nieuwe oost zorgen. Omdat ikzelf er dit keer ook op wilt staan samen met mijn doggies vraag ik Sammy met me mee.
Zodoende lopen we een paar minuten later gezellig in de regen op onze uitlaatveldje. Een kleine lens voor veel lichtinval, – want het is al donker en saai genoeg buiten- en we kunnen beginnen. Dit laten de honden zich geen twee keer vertellen en gaan gedrieën helemaal los. Pratend en lachend lopen we ontspannend terwijl ik af en toe een foto schiet. Blij bedenk ik hoeveel leuke foto’s ik straks weer heb, al baal ik er wel een beetje van dat Diezel niet meer mee kan wandelen i.v.m. ongelijke grond en veel te druk met onze druktemaker Mac.
Natuurlijk heb ik van te voren al precies in mijn hoofd wat ik graag zou willen schieten en daar doe ik dan ook alles voor. Al had ik wat er ging gebeuren totaal niet gepland! Maar als ik heel goed had nagedacht had ik dit moeten weten, want zodra ik met Mac op stap ben met een doel weet hij er altijd wel een puinhoop van te maken…zo nu dus ook weer.
Het blijkt toch wel een wandeling met meerdere spannende en pijnlijke momenten te worden –Ziva besloot om te gaan zwemmen, alleen ging ze precies bij een rood vlaggetje naar beneden, gelukkig raakte ze de klem net niet…wauw ik schrok me echt een ongeluk zeg -! Als we al een eind op weg zijn wordt het toch wel tijd voor de eerste geplande foto. Ik zet mijn honden in positie en begin te schieten. Natuurlijk lukt het zoals gewoonlijk niet in één keer en ik ben dan ook totaal niet tevreden.
Ze kijken niet! Ja Mac ziet wat achter me dus kijkt om me heen, maar ik wil leuke kopfoto’s! En die mij lekker zwoel en lief aankijken – wat altijd heel moeilijk blijkt te zijn voor mijn boelen-. De enige die daar echt super in is, is ons klein lief prinsesje. Als ik haar neerzet dan blijft ze daar zitten en ze kijkt me ontzettend lief, leuk, gezellig en vooral grappig aan. Ik hoef niet gek te doen of rare geluiden te maken, welnee Daisy die vind mij gewoon geweldig en blijft me aankijken –of zou ze alleen maar denken “wat is dat toch een raar vrouwtje”- .
Missie 1 is gelukt! Daisy staat mooi op de gevoelige plaat en dan is Mac aan de beurt –tot nu toe gaat alles gesmeerd-. Mac laat ik zitten en net wat ik net al aangaf, hij ziet iets achter me en ik sta voor zijn beeld. Hij kijkt continu om me heen en zo wordt de foto toch wel een beetje raar, tenminste niet wat ik voor ogen had. Hopeloos kijk ik Sammy mijn dochter aan, “misschien moet ik met iets rammelen, heb jij sleutels bij je?” vraag ik aan Sammy.
Zuchtend –want haar suffe moeder heeft weer eens een maf idee- zoekt Sammy diep in haar zakken en haalt een paar sleutels tevoorschijn, ze wilt deze aan mij geven, maar ik vraag of zij het wilt doen, terwijl ik de foto’s schiet. Sammy begint te rammelen en mijn foto object kijkt me heel even aan, dit lukt een paar keer maar niet van harte en ik besluit dat ik er genoeg van Mac heb en Ziva is aan de beurt.
Mijn boelies hebben maar een spanningsboog van een paar minuten en dan zijn ze er ook helemaal klaar mee! Vooral onze Mac. Terwijl ik Ziva op de gevoelige plaat probeer te zetten heeft Mac hele andere plannen –en meestal zijn deze hele ondeugende plannen- in zijn creatieve koppie zitten.
Als Ziva eindelijk kijk zoals ik wil dat ze kijkt begin ik snel te klikken, heeft Mac bedacht dat het helemaal klaar is en komt op me afgestormd en geeft me een duw, waar ik totaal niet op berekend ben en ik val zo naar achteren. Niet erg maar tegelijkertijd voel ik iets verschrikkelijks en begin naar mijn dochter te gillen.
“Sammy help!” roep ik terwijl Mac bovenop me springt, want tja een vrouwtje die ineens gaat liggen is toch wel enorm grappig en leuk denkt Mac. En ten tweede Mac houd wel van spelletjes vooral van dit soort. Ondertussen voel ik een pijnlijke getintel toenemen en breidt zich uit van mijn kont naar mijn been en ik heb geen idee meer hoe ik ooit weer moet opstaan. “Sammy help me alsjeblieft met opstaan, want dat lukt me niet” roep ik benauwd. Sammy komt aangerend en probeert me op te trekken –wat natuurlijk niet lukt, want ik ben niet één van de lichtste in de familie-, maar dat wordt een waardeloze en nutteloze missie die gedoemd is om te mislukken, al ligt dit totaal niet aan de enthousiasme van Samantha.
Ondertussen wordt de pijnlijke geprikkel heftiger en ik denk bij mezelf “hoe ga ik dit doen?”. Sammy blijft proberen om mij uit mijn benarde situatie te bevrijden en ik begrijp best wel dat ik ook iets nuttigs moet doen, want Mac blijft dit gestuntel echt fantastisch vinden en probeert mij met alle macht op de grond te houden.
Ik zucht een paar keer en doe dan wat ik al vier minuten geleden had moeten doen! Ik doe mijn handen in mijn mouwen en druk mezelf op met één hand op en met mijn andere hand probeer ik het gaas achter me te pakken terwijl Samantha me aan mijn arm omhoog te trekken. Wauw gelukkig is er geen mens in de beurt want wat zou die een lol hebben zeg.
Eindelijk sta ik weer op mijn benen en wauw wat doet dat zeer zeg! Eigenlijk zou ik nu alles uit moeten doen en in de modder gaan rollen, maar dit vind ik toch wel een beetje raar staan. Al had dit wel het beste geweest, want nu heb ik hier echt de hele dag en avond goed last van…..
