Het was voor mij best lastig om door te gaan met deze website toen mijn heerlijke vriend, maatje Diezel was overleden. Terwijl we nu met vijf boerboelen in huis genoeg beleven. Ook speelt een niet goed werkende computer beduidend ook een hele grote rol in het niet plaatsen van nieuwe leuke gezellig en soms verdrietige weblogs.
Sommige dingen vallen je pas veel later op en als het dan opvalt ben je dol gelukkig. Ineens was het er niet meer. Daisy haar naam werd niet meer om de minuut geroepen. De hele dag riepen wij: “Daisy! Hou op!”, “Daisy kappen nou!”, “Daisy niet doen! Daisy! Daisy!” daarna een diepe zucht aan onze kant en we staan op om Daisy een zetje te geven of nog erger om haar poot tegen te houden, die elke keer weer schade aan haar oor of lichaam toe brengt.
Mijn motto is “een hond moet de kans krijgen om de fout in te gaan, anders leert hij helemaal niets!”
Hoe vaak zie je het niet dat mensen in hun comfort zone blijven zitten. Ze ontwijken mensen en honden die ze zelf heel eng vinden of blijven rondjes om de kerk lopen omdat dit vertrouwd en veilig is. Ik doe hier nooit aan mee en niet omdat ik het zo geweldig vind om continu uit mijn comfort zone te gaan, welnee ook ik wil hier best een tijdje in blijven zitten, maar ik weet dat dit niet goed is voor mijn honden en ook niet voor mij, want hier word ik heel lui en onzeker van.
Daisy kan echt hele hoge sprongen maken! Vooral als ze ergens haar zinnen op gezet heeft. Hoe hoog een hindernis ook is, Daisy neemt hem zonder enige aarzeling – tenminste als ze er van overtuigd is dat niet haar pootjes vies wordt, want dan weigert ze in alle toonaarden- en met heel veel souplesse.
Foto’s! Ik had besloten dat ik te weinig foto’s van de honden heb– ik snap dat heel Nederland nu van zijn stoel valt, Sorry hiervoor-, natuurlijk heeft dit even een uitleg nodig. Alle foto’s heb ik al verwerkt in mijn verhalen, dus moet je af en toe voor een nieuwe oost zorgen. Omdat ikzelf er dit keer ook op wilt staan samen met mijn doggies vraag ik Sammy met me mee.
Soms doe je dingen die je beter niet had kunnen doen! Zo ook zaterdagavond. Het leek zo onschuldig, maar als ik de situatie terug bekijk in mijn hoofd had ik best kunnen weten, dat het niet zo onschuldig was als ik op dat moment dacht. Het is al een paar dagen niet pluis in onze wijk en dit voelen mijn boelen vlekkeloos aan.
“Grrr ik hoor en zie daar iemand”, “die zou ik weleens vertellen dat hij op moet zouten uit mijn wijk” bromt Ziva op deze hele vroege ochtend -6 uur is voor een zaterdag wel heel enthousiast, maar oh zo fijn-. “Ja ik hoor het ook en ik help je mee hoor mama”. “Grrrrr” komt spuit elf Daisy erachteraan. “Nou driftkikkers, jullie doen je best maar ik bemoei me niet met teven dingen” hoor je Mac zuchten.
Lees verder Onze nieuwe Roedel functioneert bijna perfect buiten!
Toen ik jullie vertelde dat ik toe ben aan een nieuwe uitdaging, had ik nooit verwacht dat er zoveel uitdagingen achter elkaar zouden komen. “Doseren! Een beetje doseren zou best fijn zijn!” roep ik wanhopig naar boven –hoog in de hemel- als ik voor de zoveelste keer Ziva, Daisy en Mac in toom probeer te houden.
“Jij daar uitkijken!” Hoor ik iemand schreeuwen. Wazig kijk ik om me heen, want wie roept nou zo hysterisch naar me. Tenminste als deze schreeuw naar mij gericht is, maar ja ik ben de enige idioot die zo vroeg aan het wandelen is –dus het kan eigenlijk niet anders- . Opeens komen er zeker 20 man voorbij gesjeesd en Mac, Daisy en ik kijken verbaasd naar deze snelheidsduivels.
Een uitdaging! Daar zijn Mac en ik echt aan toe. Maar wat voor een uitdaging zat ik te bedenken toen ik vanmorgen Mac en Daisy aanlijnde om te gaan wandelen. Lastig want overal waar ik ook heen wandel, hebben we alle uitdagingen in de buurt al opgezocht samen. Het grappigste is toch wel dat Daisy alle uitdagingen dapper aanvaard –alleen zonder trainingsband, maar zij kopieert Mac feilloos- en ik kan ook niet wachten tot haar trainingsband binnen is.
