Tijdens het trainen bespeur ik een hele grote trauma!
“Jij daar uitkijken!” Hoor ik iemand schreeuwen. Wazig kijk ik om me heen, want wie roept nou zo hysterisch naar me. Tenminste als deze schreeuw naar mij gericht is, maar ja ik ben de enige idioot die zo vroeg aan het wandelen is –dus het kan eigenlijk niet anders- . Opeens komen er zeker 20 man voorbij gesjeesd en Mac, Daisy en ik kijken verbaasd naar deze snelheidsduivels.
Ze zijn voorbij voordat ik met mijn ogen kan knipperen en Mac – die lekker los loopt tegenwoordig – kijkt nog verbaasder dan ik. Wat een heerlijkheid om zo rustig te kunnen wandelen zonder bang te zijn dat je hond ineens denkt “oh leuk ik ren even met ze mee”. Dit doet zijn mama Ziva natuurlijk heel graag- al denkt zij niet “Oh leuk ik ren met ze mee”, welnee Ziva denkt “Yes die ga ik even laten stoppen” op een niet zo’n aardige manier-.
En ik snap het wel hoor die obsessie van mijn meisje, want laten we heel eerlijk wezen de wielrenners hebben haar heel vaak de stuipen op haar lijfje gejaagd. Hoe vaak we ons niet samen zijn rot geschrokken…pffff dat is echt niet te tellen. Een trauma noem ik het dan ook, plus mij koste wat kost beschermen voor deze mafketels, maakt het waarom Ziva er zo op gebrand is om de fietsers te willen laten stoppen.
Maar Mac en Daisy hebben dit totaal niet en laten de fietsers gewoon hun gang gaan. Ook hardlopers zijn geen objecten waar we achteraan moeten rennen. Al kan Mac er nog wel eens rustig naar kijken –“waarom zou die man zo hard rennen” zie je hem denken en kijkt dan demostatief nog een keer om zich heen, alsof hij iets mist-. Mac vind het alleen een beetje raar als hij met mij mag rennen, dan vindt hij het veiliger als ik gewoon wandel. “Hardlopen is niet goed voor het vrouwtje” roept hij dan om zich heen, daar is hij heel duidelijk in.
Ik dwaal zoals gewoonlijk weer enorm af, want waar was ik? Oja heel Nederland besluit om vandaag te gaan fietsen. Continu hoor ik om me heen “hé hallo” of gewoon “Hé” – raar eigenlijk dat een beetje fiets niet eens een fietsbel heeft? Dat is toch gek? Of ligt dit gewoon weer eens aan mij. Waar is de “tring, tring” gebleven? Klinkt toch beter dan “Hé jij daar”- normaal luister ik echt niet naar “Hé” of “Hé jij daar” maar je moet wel want anders wordt jij en je honden zo van de straat afgereden.
Want men waarschuwt maar één keer! Als je dan niet luistert heb je een probleem. Zo’n probleem kan uit verschillende opties bestaan, namelijk: A. je wordt van de straat gereden plus uitgescholden voor rotte vis of B. ze hebben een goede dag en schelden ze je alleen maar uit en laten je lopen, maar dat maak je zelden mee. Het omver rijden is toch wel favoriet – dit leren ze denk ik ook van elkaar-.
Oeps nu ben ik alweer bezig met die wielrenners ik bespeur bij mezelf nu ook een klein traumaatje. Oké nog één klein anekdote mijn leukste wandelingen zijn toch wel als ik de berm in gefietst word en Ziva laat ze stoppen. Die gezicht van zo’n wielrenner echt “ONBETAALBAAR”. Ze moeten dan stil blijven staan totdat ik het zeg, want anders gaat Ziva er gewoon weer achteraan en moeten ze weer stoppen.
Oja heerlijk! Ik hoor de wielrenners onder jullie roepen: “Nou ik laat me echt niet stoppen door zo’n suffe hond”. Dit hebben meer mensen gedacht en ook deze stopten netjes :-). Want Ziva is snel, standvastig en laat niet meer los. Totdat je stilstaat dan laat ze los en komt ze netjes naar me terug. Ik lijn haar vast en je kan gewoon weer verder fietsen –onbeschadigd uiteraard, mits je doorfietst dan garandeer ik niets meer-. Eerlijkheidshalve wil ik er wel even bij zeggen dat dit alleen gebeurt als ik op plekken loop waar geen fietsen mogen komen en de honden los mogen lopen, want anders heb ik Ziva altijd gewoon lekker vast :-).
Nou stop ik met al die wielrenners en ga ik verder met mijn succesvolle wandeling. Mac mag lekker los en dat is voor hem een feestje, want wat is hij druk zeg! Gisteren een heerlijk verjaardag feestje van mijn mannetje gehad en dan is Mac heerlijk opgefokt, want wat is hij gek op visite.
Nu hij lekker Apel moet lopen is zo goed voor zijn geest en overvolle energielevel. Daisy die heeft nergens last van want ze is doodop. Normaal slaapt ze al heel vroeg maar nu met al die aandacht van gisteravond is half 8 toch iets te vroeg voor haar. Daisy loopt ook niet mee maar ze sjokt.
“Help vrouwtje!” hoor ik steeds vaker en dan verdwijnt Daisy achter mijn benen, terwijl een ondeugende Mac op ons af komt stormen. Op een keer heeft Mac het zo bond gemaakt dat Daisy alleen nog maar achter mij te vinden is. Dat was ook de moment waarop ik bedacht om het uitlaatveld te verlaten en terug te lopen via de weg.
Mac geestelijk moe maken is de plan en ik denk dat dit wel gelukt is, maar ik heb ook hele volksstammen gek gemaakt met een loslopende dartelende jonge ventje. Terwijl hij heel braaf bij me bleef lopen, dus aan ons lag het totaal niet. De mensen vinden mijn honden gewoon te groot en zodra ze merken dat er ook nog één losloopt nou dan wordt het wel heel erg spannend.
Voor mij werd het pas echt spannend toen ik een mevrouw heel hysterisch haar hond begon te roepen. Want wat doet Mac als een loslopende hond op hem af komt stormen? Gaat hij er volop in en is hij nog te corrigeren met de trainingsband of is zijn adrenaline dan al te hoog en is hij niet meer te corrigeren.
Mac en Daisy blijven allebei staan en kijken verwachtingsvol de kant op waar de hond vandaan kan komen. Mac opgepompt en helemaal op zijn hoede. Daisy met een blik “nee hé ook dat nog en ik ben al zo moe”. Je moet al corrigeren voordat de adrenaline level op zijn hoogst is dus ik geef gelijk de commando “No”, “Meekomen”. Mac twijfelt en ik roep heel duidelijk “Nu” en Mac loopt teleurgesteld naar me toe. Natuurlijk kijkt hij nog 1x maar mijn commando en correctie wint het van de loslopende hond.
Dan komt de tweede uitdaging al gelijk de hoek omzetten namelijk “een kat”. Deze kat is niet bang want hij paradeert heen en weer voor Mac en Daisy. Mac -die nog steeds los mee loopt- blaast zichzelf hoog op en doet zijn oren flink naar voren. Ja ik moet zeggen hij ziet er heel indrukwekkend uit. Dit keer corrigeer ik niet en besluit om te kijken hoever mijnheer gaat.
Misschien een beetje flauw voor de kat, maar ik weet dat zij sneller zijn dan mijn boerboel. Maar Mac doet het perfect hij blijft netjes naast me lopen en we wandelen gezellig met zijn drieen langs de kat die toch maar snel de kuierlatten neemt, want Mac en Daisy is toch iets te veel van het goeie.