Dit is toch wel de ultieme uitdaging denk ik zo! Wat een heerlijke kerstochtend!

Toen ik jullie vertelde dat ik toe ben aan een nieuwe uitdaging, had ik nooit verwacht dat er zoveel uitdagingen achter elkaar zouden komen. “Doseren! Een beetje doseren zou best fijn zijn!” roep ik wanhopig naar boven –hoog in de hemel- als ik voor de zoveelste keer Ziva, Daisy en Mac in toom probeer te houden.

Mac gilt als een speenvarken en Ziva –zoals een goede moeder beaamt- doet met hem mee. Hier was ik al bang voor toen ik drie honden tegelijk mee uit wilde nemen. Al weken zoek ik de ultieme uitdaging en nu kom ik hem tegen. Deze uitdaging bestaat uit Rex en Charlie de aartsvijanden van Mac-tenminste vijanden, Mac is gewoon ontzettend bang voor deze twee herders-. Als Mac huilt en gilt corrigeer ik Mac en tot mijn stomme verbazing stopt hij gelijk en loopt rustig met me mee.

Als ik de volgende dag Mac los mee laat lopen samen met Daisy en Ziva, komen we alleen Charlie tegen. Daisy en Ziva zien hem het eerst en als Mac hem ziet wilt hij weer enorm gaan huilen en schreeuwen. “Mac kappen nou” en weer is hij opgelucht dat ik hem corrigeer en loopt rustig mee verder. Ook Daisy en Ziva zijn rustiger nu Mac niet meer zo hysterisch doet. –waarschijnlijk heeft hij met trainingsband veel meer rust en zelfvertrouwen, tenminste zo lijkt het wel-.

Wat ik wel eerlijk moet bekennen is dat ik het zelf ook wel heel spannend vind om ze tegen te komen als Ziva erbij is. Als het fout gaat dan houd ik Mac en Ziva nooit en te nimmer. Met Diezel is Ziva veel rustiger, maar met Mac is ze echt heel fanatiek –Mac blijft haar kleine zoontje hoe groot hij nu al is- en dat is echt super lastig. Al is dit wel de ultieme uitdaging die ik me maar kan wensen.

Maar het begon allemaal toen ik had besloten om Ziva mee te nemen in onze dagelijkse lange wandeling. Sinds Diezel een beetje stram in zijn voorpoten is -en hij uitslapen toch wel een prettig idee vind- is het voor Ziva niet veel meer aan om met hem mee te wandelen. Ze verveelde zich dood en sjokte met ons mee –kon ook niet anders want Diezel kan niet meer zo snel lopen-.

Ziva heeft meer verdiend, dus dacht ik heel grootmoedig “kom je mag met Daisy en Mac mee”. Geloof me dat is een hele stoere daad van mezelf. Ziva en Mac samen is vragen om moeilijkheden! Samen kunnen ze de hele wereld aan en vooral als men denkt dat ze zomaar zonder te vragen onze roedel in komen lopen. Dan is Nederland te klein en dat vertellen ze je met liefde.

Maar ik moet jullie eerlijk bekennen dat sinds ik Mac met de trainingsband aan het trainen ben, heb ik hele grote hoop dat ik deze twee kemphanen best in het gareel kan krijgen onderweg. Voor Daisy ben ik niet zo bang, zij is een hele makkelijke boerboel die heel veel respect voor je hebt. Eén commando en ze dimt in.

Heel stoer ga ik op pad en natuurlijk speel ik wel een heel klein beetje vals, want ik begin ons avontuur met de auto. Om nu gelijk naar de uitlaatveld te lopen vind ik toch wel een beetje heftig.
Ik zet mijn auto op de parkeerplaats van de boswachters en loop met mijn roedel naar de uitlaatveld. Mac laat ik los lopen zodat ik mijn aandacht helemaal aan Daisy en Ziva kan richten. Heel handig want Ziva blijft lastig voor onze fietsers en wandelaars onder ons. – terwijl ze met honden heel goed op kan schieten-.

Als we bij de uitlaatveld komen gaan de boelen even helemaal los. Het is nog donker dus heerlijk rustig om ons heen. Mac die eindelijk twee vrouwen bij zich heeft denkt al gauw dat hij de roedel moet beschermen –Ziva vind dat wel erg fijn want normaal is dit haar taak, maar ze vindt het wel prettig dat Mac dit af en toe van haar overneemt- en doet dit met heel veel overdreven enthousiasme.

Daisy die haar broer heel vaak overdreven druk vind blijft gezellig bij mij lopen. Al moet ze Mac soms wel even op zijn nummer zetten. Vooral als Mac even niet oplet en tegen mij aanknalt dan is het helemaal klaar voor Ziva en Daisy. Ze pakken Mac met zijn tweeën even goed aan en vertellen hem op gepaste maar duidelijke wijze dat dit Not Done is.

Oh hier kan ik echt zo ontzettend van genieten! Wat heb ik toch een eerlijke fantastische roedel. Als we rustig terug lopen denk ik bij mezelf “wat een heerlijke kerstwandeling is dit toch weer”. Zodra we aan de einde van het pad zijn lijn ik Ziva en Daisy aan. Mac mag eigenlijk altijd los meelopen. Dit is heel prettig en vooral omdat mijn honden het heel leuk vinden om een soort mikado van de lijnen te maken. Met twee honden hebben we er geen last van –plus de kans dat Mac me door die wirwar van lijnen op de grond gooit is dan bijna niet aanwezig- en loop ik relaxter dan als Mac ook vast zit.

Als ik verder wilt wandelen schrik ik me echt een pepernoot! Voor me loopt een “hond” tenminste dat denk ik. Maar als deze “hond” dichterbij komt blijkt het een vos te zijn. Rustig wandelt mijnheer of mevrouw vos op ons af en wilt zo de roedel in lopen. Al snel bedenkt hij/zij zich en snapt gelukkig dat dit niet echt de slimste idee van deze ochtend is. Snel keert hij/zij om maar dat is al te laat want Mac, Daisy en Ziva hebben hem allang gezien.

Ziva die begint te mopperen en Daisy volgt haar voorbeeld. Mac wacht geen minuut en gaat achter deze arme vos aan. “Yeeh! Weer een mooie uitdaging” denk ik blij, want wat doet de trainingsband als de adrenaline van Mac torenhoog is? Dat is toch wel een vraag die ik graag beantwoord wilt hebben.

“Mac Hier!” roep ik zonder correctie en Mac blijft staan. Dit is al meer dan ik had verwacht want de vos is nog niet uit onze gezichtsveld verdwenen. Mac die toch wel wilt dat de vos uit onze territorium verdwijnt, doet een vernieuwde poging. Weer gil ik uit alle macht “Mac Hier!” maar nu met correctie –vibratie en nog steeds is mijn vibrator heftiger- en Mac die komt protesterend terug om de verdiende beloning te ontvangen.

We wachten een minuut en gaan dan richting vos, die de kant van mijn auto op is gegaan. Mac blijft los mee lopen en blijft netjes achter me lopen. De meiden die eigenlijk best mee hadden willen rennen hebben nu besloten om het spoor van de vos dan maar te volgen.

Dit is niet zo’n moeilijke actie want de vos kan maar één kant op en dat is richting uit- en ingang van onze uitlaatveld. Mac blijft heel rustig mee wandelen en zo komen we weer te snel bij de auto aan.

Heerlijk weer zo’n wandeling waar de nodige uitdagingen in zit en dan nog zo’n prachtige vos tegen komen is toch wel weer een cadeautje….jammer dat ik mijn camera niet bij me had.

Iedereen hele fijne kerstdagen en tot snel voor onze volgende avontuur!