Weg uit onze Comfort Zone door de honden alles te laten doen wat ze zelf willen!
Mijn motto is “een hond moet de kans krijgen om de fout in te gaan, anders leert hij helemaal niets!”
Hoe vaak zie je het niet dat mensen in hun comfort zone blijven zitten. Ze ontwijken mensen en honden die ze zelf heel eng vinden of blijven rondjes om de kerk lopen omdat dit vertrouwd en veilig is. Ik doe hier nooit aan mee en niet omdat ik het zo geweldig vind om continu uit mijn comfort zone te gaan, welnee ook ik wil hier best een tijdje in blijven zitten, maar ik weet dat dit niet goed is voor mijn honden en ook niet voor mij, want hier word ik heel lui en onzeker van.
Mijn honden zijn te snel verveeld en een boerboel die geen uitdaging meer voor zijn kiezen krijgt worden nou eenmaal etterbakken. Drie vervelende boerboelen aan het lijntje is nou eenmaal niet te doen, dus om het voor mezelf makkelijker te maken is om uit mijn comfort zone te treden en uitdagingen op te zoeken – Diezel is met pensioen en heeft quality time, dus hij hoeft niet mee te wandelen met de roedel. Dit zou ook veel te vermoeiend voor hem zijn-.
Zo ben ik zelfs keihard van mijn geloof gevallen om voor mijn honden een flexriem te gaan gebruiken. Normaal zou ik nooit voor zo’n riem kiezen, maar Diezel heeft een flexriem cadeau gekregen van mijn zwagers en nu kan ik het natuurlijk niet laten om deze riem volledig te benutten in mijn trainingsprogramma. Ik moet eerlijk bekennen dat dit een enorm succes is. De flexriem is dan ook niet meer weg te denken in onze dagelijkse wandelingen.
Met de flexriem ga ik nog verder mijn comfort zone uit, want ik laat mijn honden doen wat ze op dat moment willen doen. Willen ze die fietser grijpen! Ga je gang. Willen ze die hond vermoorden! Have fun. Willen ze perse de andere kant op! Ik houd ze echt niet tegen. Hebben ze zelfmoord neiging om zomaar de weg op te rennen! Heftig maar oké als ze dat perse willen, ik vind het prima.
Oei ik hoor jullie al volop protesteren “dat kan je niet maken”, maar ik roep net al “mijn honden moeten in de fout kunnen gaan voordat ik ze iets kan leren”. Een hond die alleen maar aan een lijn zit en als een idiootje met je mee waggelt leer je echt helemaal niets. Zodra deze los mag gaan ze de dingen doen die ze normaal niet kunnen doen, dus ook achter die arme fietser aan of die hond irriteren en dat allemaal alleen maar “omdat het kan”.
Ik kan het me niet veroorloven om mijn honden los te laten en dan proberen te corrigeren als ze de fout in gaan. Dan ben ik of te laat of nog erger ze luisteren niet en leren zichzelf negatief gedrag aan.
Een boerboel kan teveel schade aanrichten als ze helemaal los gaan, dus dit wil je niet en helemaal niet voor onze medemens. Nu zijn mijn boelies gelukkig geen killers en vinden ze mens en hond best leuk, maar de mensheid vinden meestal mijn honden een beetje te spannend.
We hebben al zoveel gegil, geschreeuw en vooral lelijke woorden naar onze hoofd geslingerd gekregen, dat ik hier niet zoveel zin in heb, daarom heb ik een heel mooi trainingsprogramma uitgevonden en ik moet zeggen – nadat ik het per ongeluk in een onbewaakt moment heb uitgeprobeerd zonder hulplijnen- dat deze een succes is gebleken.
De flexlijn doe ik in combinatie met de trainingsband –echt een super uitvinding- om bij mijn boerboel en ga een lekkere lange wandeling maken. Tijdens de wandeling mogen ze echt alles –door de vijf meter lijn kunnen ze ook alles en dit weten ze-, lekker de weg op – natuurlijk let ik wel op dat het veilig is, want veiligheid staat boven alles-, achter een fietser aan, honden uitdagen, mensen pesten en wat je allemaal op zo’n wandeling tegen kan komen.
Natuurlijk bestaat zo’n trainingsprogramma uit meer dan “lekker doen waar je zin in heb”. Zodra mijn hond gaat doen wat hij op dat moment in zijn koppie heeft en het zint mij niet corrigeer ik hem met mijn stem lukt dit niet, want geloof me mijn honden zijn nog eigenwijzer dan ik, dan krijgen ze een hoge pieptoon voor hun kiezen en dit werkt 99%. Als de verleiding zo groot is en die 1% is aan de beurt dan krijgen ze een heerlijke vibratie in hun nek en dit betekend voor mijn honden “oei nu wordt het vrouwtje het echt zat” en komen snel weer naast me lopen.
Dit doe ik nu alweer 3 weken lang en het werpt zijn vruchten af. Ik loop nu vaker met drie boerboelen door de wijk en de trainingsband hoef ik niet meer zo vaak te gebruiken, mijn stem is al voldoende om ze terug te laten komen.
Maar vorige week woensdag hadden we zeer onverwacht de ultieme uitdaging.
Al vroeg was ik met Mac, Daisy en Ziva bij onze prachtige Utopia –de lente pakt uit op onze uitlaatveld. Het is daar nu prachtig alles staat in bloei.- en terwijl ik enorm aan het genieten ben van al dat moois om me heen, vergeet ik op te letten. Als ik eindelijk een keer voor me kijk i.p.v naar al de vogels zie ik dat een mevrouw met een grote zwarte hond onze kant op komt lopen.
Met drie boerboelen wil je dit liever niet, want mijn boelen hebben al een hele tijd geleden besloten dat dit hun plekje is. Alle andere mensen, honden, paarden moeten gewoon opzouten en geloof me ze zijn hier heel duidelijk over en er zit geen enkele woord Russisch tussen.
Wat ga ik doen? Gewoon doorlopen en hopen dat de mevrouw met hond eieren voor haar geld kiest of ben ik de slimmere van de twee en ga ik gewoon terug.
Ach ik ben en blijf een haantje en besluit gewoon door te lopen –door al die trainingen ben ik ook veel zekerder geworden en ik vertrouw mijn boelen nog meer-. Ik zie wel wat er gaat gebeuren. Nou dat heb ik geweten! Zij bleek net zo’n muts als ik te zijn en liep ook gewoon door, zelfs toen mijn honden haar en de hond gespot hadden en er als een dolle roedel erop af vlogen bleef zij stoïcijns doorlopen.
Geloof me ik heb mijn verlies gepakt en ben omgekeerd! Maar ze waren nu zo dichtbij dat mijn drie haantjes om de minuut even aan de vrouw met hond wilde vertellen dat die onzin nu lang genoeg geduurd heeft en ze gewoon op moeten zouten. Ondertussen genoot ik enorm van mijn honden, want wat deden ze het goed zeg! Mijn twee haantjes Ziva en Mac vlogen continu op de arme hond af en kwamen weer terug als ik ze riep! – Ik hoefde alleen Mac maar 1x te corrigeren met een piep geluid en 1x met de vibratie. Hij is de enige met een trainersband om -.
Daisy vond het allemaal maar een heisa om niets en bleef netjes bij me. Af en toe als Mac en Ziva de strijd hadden opgegeven, wilde zij ons laten zien dat ze het best durfde en gromde wat om zich heen. Dit was de trigger voor mijn moeder en zoon en deze begonnen dan gewoon weer opnieuw te schelden. Ja Daisy kan heel ondeugend zijn 🙂