Zeker niet voor ons Prinsesje!
Daisy kan echt hele hoge sprongen maken! Vooral als ze ergens haar zinnen op gezet heeft. Hoe hoog een hindernis ook is, Daisy neemt hem zonder enige aarzeling – tenminste als ze er van overtuigd is dat niet haar pootjes vies wordt, want dan weigert ze in alle toonaarden- en met heel veel souplesse.
Zo ook vandaag! Het gras is aan de overkant altijd veel groener dan op het pad waar we nu lopen –al zie ik alleen maar modder en omgevallen bomen-. Daisy aarzelt dan ook geen moment en is eerder over het hek heen dan dat wij “NEE Daisy niet doen” konden roepen. Heftig daar staan we dan met ze allen verbaasd naar Daisy te kijken en in mijn hoofd gaat er een dikke schijf draaien met de hamvraag “hoe krijg ik haar ooit weer aan deze kant van het hek?”
Terwijl ik met moeite de twee andere boeven bij me probeer te houden, viert Daisy feest aan de andere kant van het hek. Wauw ze is helemaal blij en rent als een dolle veulen door het zwarte zand en over alle boomstammen. Gelukkig ben ik vandaag niet alleen op pad, want anders had ik nu een enorme uitdaging.
Mijn kind twijfelt geen minuut en probeert zonder kleerscheuren onder het prikkeldraad aan de andere kant van het hek te komen. “Mam Daisy kan niet meer terug komen, want er zit hier allemaal prikkeldraad” roept Samantha bezorgt. “Ik zie het schat, maar we verzinnen er wel iets op. Laten we eerst die dondersteen maar aanlijnen en dan bedenken we wel wat” roep ik terug.
Mac en Ziva die zien zo’n geweldige hindernisbaan en een zwarte zandbak ook wel zitten en bedenken een list om ook bij Daisy te komen. Daar trappen we natuurlijk niet in en als Mac een aanloop wilt nemen, roep ik hem snel bij me. Ook Ziva roep ik bij me en lijn haar snel aan. Mac heeft de trainingsband om en mag lekker los blijven lopen.
Ondertussen heeft Samantha Daisy naar haar toe gelokt – want ze had helemaal geen zin om te komen- en lijnt haar ook snel vast. Wel jammer ze is zo blij en enthousiast en zo zie ik haar het liefst. Een lachende Daisy is genieten met een hoofdletter G. Maar ik weet ook dat dit stuk nu niet veilig voor haar is. Een paar weken geleden is hier al een man overleden omdat er een tak naar beneden kwam zetten – we kwamen hier wandelen toen het net was gebeurt en gelukkig waarschuwde een politieman ons. We mochten best verder wandelen, maar er ligt wel een man op de grond. Nou onze keus was snel gemaakt en hebben een ander wandelroute genomen-.
Nu zijn de meeste bomen wel omgezaagd, maar je weet maar nooit en ik wil Daisy voor geen goud kwijt. Nu is het de kunst om weer aan de goede kant van het hek te komen. Natuurlijk kan Samantha en Daisy via de laarzenpad weer naar de straat terug, maar dit is hetzelfde verhaal. In het begin van de laarzenpad staat een bord met de mededeling dat deze pad gesloten is vanwege vallende takken.
Dus er zit niks anders op om weer over het hek te klimmen. Gelukkig is mijn kind veel leniger dan ik, daarom mag zij deze taak op zich nemen – laat ik maar eerlijk bekennen dat het mij niet eens ging lukken ook al was dit mijn grootste droom-. Maar natuurlijk help ik mijn kind graag om de beste plek te vinden om met de minste kleerscheuren naar mijn kant te komen.
Als ik om me heen kijk zie ik ineens een klein stukje hek zonder prikkeldraad en ik gil enthousiast “Schat hier kunnen jullie zonder problemen weer aan deze zijde komen”. Samantha en Daisy zijn in een mum van time weer aan de goede kant en ik ben reuze opgelucht. Maar dit is en blijft een probleem voor de volgende keer en daar moet toch wat aan gedaan worden denk ik bij mezelf.
Soms denk ik dat ik superwomen ben en daarom probeer ik de omgevouwen gaas – en was het nu van dat dunne gaas dan valt het allemaal mee, maar nee hoor ze hebben hier echt geld aan uitgegeven en een dikkere materiaal uitgekozen….arme ik- weer recht te buigen. Met een beetje geluk kan ik hem om het paaltje krijgen, zodat Daisy er niet meer overheen kan.
Na tien minuten getrokken, gemutst, geschreeuwd – om kracht te creëren is gillen heel efficiënt, behalve vandaag-, hersenen pijnigen –om een laatste plan te bedenken- krijg ik ineens een heel klein beetje beweging in die suffe stomme gaas en kan hem met moeite om een paaltje krijgen. Niet dat dit heel veel zoden aan de dijk zet hoor want een deel van het hek is nog steeds appeltje eitje voor mijn prinsesje…
Dit laat ze dan ook graag zien de volgende keer als ik alleen met mijn roedel naar de uitlaatveld ga. Te laat merk ik dat Daisy stiekem de kuierlatten neemt en voordat ik kan roepen – ja echt hé, een ware deja vu, Stiekem ben ik ook een ezel die zich graag drie x tegen dezelfde steen stoot- springt ze over het gaas.
Wauw wat heeft ze het naar haar zinnetje daar op het zwarte zand. Het is zo jammer om haar terug te halen. Al vind ik het best spannend, want de plek waar ze de vorige keer onderdoor ging heb ik natuurlijk vakkundig gemaakt. Dan maar op dezelfde plek ook terug. Wat ben ik blij dat Daisy onze kleinste telg van de roedel is, want zonder zich te bezeren komt ze na enige overredingskracht weer terug naar mijn kant en ze schraapt gelukkig heel zacht met haar rug tegen het prikkeldraad aan.
Ziva en Mac liepen ongeduldig langs het hek en blij toe lukt het hen niet om erover te komen. Mac is te groot dus die wordt sowieso tegen gehouden door het prikkeldraad en Ziva vindt het nog steeds prettig om mij te plezieren en mijn “NO” blijft wet. Altijd fijn dat er nog iemand naar me luistert.