Soms voel je het aan je water! Deze ochtend ben ik verkeerd begonnen!
We beginnen deze wandeling zoals gewoonlijk helemaal verkeerd! Ziva heeft besloten dat er deze ochtend niemand mag gaan werken. Niemand mag opgehaald worden door collega’s en er mag vooral niet rondgelopen worden. Rust is wat ze wilt! Totale rust! En krijgt ze deze niet dan verteld ze iedereen die het wilt horen – uh ook al wil je het niet horen, haar ongezouten mening deelt ze deze ochtend met veel overtuiging en vooral ongevraagd- dat men op moet hoepelen, wegwezen uit haar buurt.
Natuurlijk doen Mac en Daisy vrolijk met haar mee, want als mama iets vind dan doen deze twee koters totaal niet moeilijk. Mama’s wil is wet vinden onze pubers – al houden mijn kleine ondeugden wel van een beetje roering in de ochtend- en daarom helpen ze haar graag om iedereen uit onze wijk te bonjouren. Dit betekend dat voordat ik de voordeur heb dicht kunnen doen ik al drie opgewonden standjes in mijn handen heb. Zo overdreven en zo niet leuk voor mijn buurtgenoten die nu voor zeker wakker zijn geblaft en gegromd – het is nog maar half 6-.
“He hallo! Rustig nou! Kop dicht houden!” roep ik boos en als ze even hun bekkie dicht houden loop ik verder totdat ik naar achteren kijk en zie dat mijn voordeur nog wijd open staat. Natuurlijk vind ik dit niet zo handig want dan maak ik het de ongure types wel heel erg makkelijk deze ochtend –al is mijn grote boerboel vent Diezel nog wel binnen, maar ik ben bang dat hij iets te oud aan het worden is. Al moet ik me natuurlijk niet in hem vergissen, maar laat ik het maar niet uitproberen- en loop met mijn opgewonden roedel snel terug om de deur te sluiten.
Drie boerboelen proberen tezamen om als eerste bij de hoek te komen. Logisch had ik maar goed moeten beginnen. Zodra je al verkeerd de deur uitgaat dan weet je dit komt nooit meer goed. Bij de hoek aangekomen vliegen drie boelen snel de bocht door om te zien of er daar iets verschrikkelijks schuilt. Een beetje teleurgesteld kijken ze om zich heen! Er is helemaal niets te zien.
Nu ben ik het wel een beetje zat en vertel ieder boerboel “dat ze nu normaal moeten gaan doen, want anders gaan we linea recta naar huis” mopper ik boos. Ik blijf net zo lang stilstaan tot al mijn boerboelen rustig zijn geworden en vervolgen dan weer ons weg. Niet dat het heeft geholpen hoor, want Ziva vind het nog niet pluis buiten en beschermt haar roedel – Al gaat het haar meer om haar twee kids, dan dat ze mij zo nodig wilt beschermen (al hoop ik van wel natuurlijk)- met huid en haar.
Mac en Daisy hebben deze ochtend ook geen eigen mening meer en doen gewoon gezellig met mama mee! Terwijl er helemaal niemand te bekennen is. Af en toe loopt er iemand naar zijn auto en dat is natuurlijk Not Done volgens mijn opgewonden standjes. Ook tijdens het lezen van de pismail hebben ze gezamenlijk afgesproken dat dit volgens een bepaald patroon moet gebeuren.
We duiken niet allemaal tegelijk op een interessant artikel, nee dit doen we heel gestructureerd. Mac houdt de boel in de gaten als de meiden geboeid de pismail lezen. Als de meiden klaar zijn met hun snuffelkrantje is Mac aan de beurt. Al moet ik eerlijk toegeven dat Ziva iets beter oplet dan Daisy en als Mac aan de beurt is om op te letten, kijkt hij heel stoer om zich heen. Hij laat de hele wereld ook zien “pas maar op iedereen, want ik let heel goed op mijn meiden”. Ziva hoeft dit niet want zij heeft dit waakfenomeen al van nature in zich.
Daisy die let altijd wel goed op en het maakt haar niet uit of we alleen lopen of met de hele roedel. Zij kan zomaar stil blijven staan en dan heel geïnteresseerd om haar heen kijken. Normaal blijf ik dan ook staan en samen kijken we dan nieuwsgierig naar een bepaald punt –ik zie nooit wat, maar Daisy is dan heel tevreden, want we hebben samen zoals een roedel betaamd om ons heen gekeken- en lopen dan intens tevreden weer verder. Daisy vind dit heerlijk en wordt hier altijd heel vrolijk van.
Als alle mail is gelezen en voorzien van een uitgebreide antwoord lopen we weer verder. Twee koppen gaan omhoog en ik weet dat er iets staat te gebeuren. Daisy volgt ook al snel en ik houd mijn lijnen toch voor de zekerheid iets beter vast. Een arme mijnheer moet zijn dagelijkse plicht weer vervullen en loopt niets vermoedend naar zijn auto, niet wetend dat mijn vrouwelijke boerboelhaantje dit niet oké vind.
Snel laat ik een waarschuwende brom horen naar mijn roedel en ze kijken mij hoopvol aan –dit was duidelijk een “ik heb iets lekkers brom”- ze verwachten alle drie een lekker voertje. Natuurlijk kan ik tegen zoveel lieve paar ogen niet op en geef ze een lekker frolikje. Al vraag ik mezelf wel een beetje af of ze dit wel hebben verdiend.
Ach ze hebben me niet meegesleurd of omgegooid en ook doen ze wat ik wil dat ze doen dus vooruit ze hebben het verdiend. Als ik me omdraai om weer terug naar huis te gaan denk ik bij mezelf “ waarom is het zo spannend om met drie boelen te wandelen?” Zolang ik mezelf maar onder controle houd en niet onzeker wordt en niet alle vertrouwen in mijn boelen verliest is er niets aan de hand.
De lijnen liggen losjes in mijn hand al moet ik ze soms iets strakker houden, maar voor de rest lopen we best ontspannen. Maar dan komen alle heftige scenario’s weer door mijn hoofd gedreven. Boerboelen zijn gewoon een beetje sterk en hebben toch een iets heftigere waakdrift dan een ander honden ras. Waardoor ze iets heftiger reageren en af en toe ook zomaar uit het niets –tenminste voor mij komt het uit het niets, omdat ik dan niet goed oplet of nog realistischer omdat mijn honden tien x beter ruiken dan mij en ook veel gevoeliger zijn 🙂 -. Tja en dan ben je ze kwijt voordat je, je er erg in hebt en dat is niet handig vooral niet met zo’n super bitch als Ziva.
Tja daarom zijn drie boerboelen tegelijk uitlaten soms best een spannend gebeuren, maar ik begin er al aardig aan te wennen dus dat is ook best wel fijn. Al doe ik dit niet op bepaalde drukke tijden, want je moet het niet gaan overdrijven.
