En daarom neemt ze een drastig besluit!
“Hotel Elkerbout is niet meer zoals het geweest is!” moppert mama Ziva terwijl ze me een beetje boos aankijkt. “Hoezo?” roep ik verbaasd. “Die pups van jou krijgen alles wat hun hartje willen. Van het beste vers vlees tot de leukste speeltjes” gil ik nog harder dan Ziva. Ja wij bakwijven kunnen er wat van en wie het hardst schreeuwt, wie het beste gehoord wordt zeg ik maar zo.
“Mijn lieve kroost krijgt veel te weinig eten van je” roept Ziva beschuldigend. “Te weinig eten! “ roep ik nog harder. “Waar heb je het over ze eten je hoofd van je romp als je ze de kans geeft” zeg ik verbaasd. Even denk ik dat Ziva een grapje maakt, want echt ze krijgen volgens mij zelfs veel te veel eten. Nu vind ik dit niet zo’n probleem omdat ze ook best actief zijn en er goed uit zien.
“Schat ze krijgen 6x per dag eten!” roep ik nu een beetje verbaasd. “ 3x 150 gram vlees, 2x per dag brokjes en 1x per dag pap” tel ik op mijn vingers om kracht bij te zetten. “Je hoort ze toch gillen van de honger” vraagt Ziva me…. “Ze zijn gewoon verwend Ziva, dat heeft niets met honger hebben te maken” zeg ik heel zachtjes omdat ik te verbaasd en teleurgesteld ben om op normale sterkte te praten.
Maar oké mijn meisje is het niet eens met de heerlijke menu variatie van haar kroost en dat laat ze goed merken. Het is niet erg dat Ziva zit te mopperen maar die kleine koters doen gewoon met haar mee. Dit uit zich tot een groot muzikale orkest in Huize Elkerbout en ik heb dan ook best te doen met de buren.
Gisteren heb ik nog even voor de zekerheid aan de buren gevraagd of ze geen last hebben van onze nachtelijke uitspattingen, maar nee ze horen ons niet. Wat ik al echt een wonder vind, want om 2 uur ’s nachts maken we toch best een herrie met zijn allen. En voor iedereen die om 2 uur even naar buiten kijkt is het dan ook best schrikken, want ik ben dan best wel schaars gekleed al zeg ik het zelf.
Maar enfin ik heb dus net op tijd een buurt onderzoek gehouden, want ze denken er waarschijnlijk vandaag heel anders over. Hopelijk krijg ik Ziva snel weer tot rede vatbaar, zodat de buren deze herrie snel vergeten zijn, niet wetende dat Ziva het best lang vol kan houden.
“Hoor je ze dan niet huilen van de honger?” huilt Ziva nu met haar pups mee en ik weet nu zeker dat mijn meisje nog steeds van slag is door het overlijden van haar papa. Ik doe dan ook wat elke verstandige mens moet doen en dat is je gewoon om te draaien en denken: Oké ik heb verloren.
Dat ik echt goed verloren heb blijkt al heel snel, want mama die rent naar buiten en gooit al haar eten eruit zodat haar kids weer verder kunnen eten. Nu heeft ze het pas goed voor elkaar, want ik ben volkomen flabbergasted.
De pups bedenken zich geen minuut en rennen op het lekkere voorgekauwde maaltijd af. Smakelijk beginnen ze te eten en weten niet hoe snel ze het naar binnen moeten werken. Het is zelfs dring en douw werk van jewelste. “Getver!” roep ik luid en roep tevens naar Ziva “moet dit nou echt?”
Ja het blijkt echt noodzakelijk te zijn, want Ziva kijkt me verrukt aan en zegt nog net niet “zie je wel dat ik gelijk heb”. Oké dan begint de twijfel bij mij toch wel een beetje te komen, want krijgen ze dan echt te weinig eten? Al zien ze er niet ondervoed uit en ze wegen toch al bij de 6,5 kilo.
Ach denk ik misschien is dit een eenmalige actie van mijn eigenwijze teef. Groot is mijn verbazing dan ook als ze diezelfde avond het zelfde kunstje flikt en de volgende ochtend weer hetzelfde truc uithaalt. De puppen hoor je totaal niet klagen en zijn nu dubbel blij als mama langs komt.
Nu mijn super mama teef niet meer voor rede vatbaar is moet ik maar drastige maatregelen nemen en dat is “ze mag niet meer bij de pups na het eten”. Nou is Ziva heel creatief om te bedenken hoe ze haar voorgekauwde eten dan bij haar puppy’s krijgt.
Als de pups buiten te keer gaan omdat ze op mama wachten, gooit Ziva binnen haar eten eruit. “En dat werkt?” vraag ik verbaasd aan mijn suffe teef. Ziva wacht en kijkt om haar heen en als er geen pup haar kant op komt rennen eet ze gefrustreerd het voorgekauwde eten weer op.
