Dit wordt weer een spannende tijd! Want Ziva mag deze winter mama worden!
“Anita mag Ziva weer mama worden?” Dat was de vraag die ik via de watsApp kreeg. Dit was een vraag waar ik toch even over moest nadenken. Op het moment van deze vraag zaten Ron en ik heerlijk in Duitsland, er even tussenuit “heerlijk!” Manisa Simba was net die dag ervoor overleden en mijn emotionele toestand was bijna heftig te noemen.
Nou is oktober toch al niet zo mijn maand qua emotionele stabiliteit en over november maar helemaal niet te spreken. Toch is de vraag of Ziva weer gedekt gaat worden niet zomaar even iets wat je zomaar doet. Er moet dan sowieso van alles geregeld worden en heel belangrijk mag de reu van het B-nest weer de papa worden.
Ik had namelijk met mezelf allang afgesproken dat als Ziva weer mama mag worden dan wil ik heel graag dat BJ Cobus weer de papa wordt. Dat wordt dus de eerste check “vinden ze het goed dat Ziva gedekt wordt door Cobus! Want als Anneke denkt “ja daag” dan gaat sowieso het feest niet door. Dus vrijdagnacht op een hotelkamer in Duitsland in een dalletje om een uur of 11 pak ik mijn telefoon om Anneke de bazin van Cobus een mailtje te sturen.
Van opwinding kan ik niet meer slapen dus ga snel een stappenplan voor mezelf maken, want net wat ik al eerder heb geroepen “dekken doe je niet zomaar even” tenminste ikke niet. Al snel krijg ik een enthousiast mailtje terug en wauw wat ben ik blij “ BJ Cobus mag weer de papa worden van Ziva haar pups!”
Nu is het slapen helemaal voorbij en ga in het donker met een slapende Ron naast me verder met mijn draaiboek. Ziva zou in november loops worden, we hebben dan nog even tijd om Ziva haar tanden te renoveren. Ze heeft plak op haar voortanden zitten die ik er met een tandenborstel niet af krijgt. Ook zit deze rare smurrie onder haar tong in de holte bij haar onderkaak.
Van een boerboel die stinkt uit haar bek zit Cobus niet te wachten. Dan moet er ook nog DNA afgenomen worden hier moet ik nog even achterna bellen hoe dit precies zit. Heftig door al dat denken en schrijven denk ik nooit meer aan slapen totdat ik ineens zie dat het al drie uur in de nacht is.
Gelukkig is Ziva een boerboel die haar eigen pak van aanpak en planning aanhoud en vooral niet aan de mijne denkt. Als we uit Duitsland komen verzint Daisy het om loops te worden. 12 oktober zie ik aan Daisy dat haar loopsheid is begonnen.
Nu wordt het allemaal best tricky want als Daisy loops is dan volgt Ziva waarschijnlijk ook heel snel. En ja hoor 19 oktober laat Ziva de eerste druppeltjes bloed vallen, daar gaat mijn planning in rook op.
Als de rook is weggetrokken en de tanden renovatie op een laag pitje wordt gezet besluit ik Ziva haar gebit zelf een beetje op te kalefateren.
Al snel heb ik een reinigingssetje op de kop getikt en daar gaan we! Na een aardige worsteling geeft Ziva zich over en kan ik mijn gang gaan. Wauw wat een gepeuter en gepiel, maar het zet zoden aan de dijk want na zeker een half uur heb ik haar gebit weer wit en is alle aanslag onder haar tong en voortanden voor de zon verdwenen. Zelfs haar adem ruikt weer naar bloementje en dat is te merken want alle boelies willen weer door haar gezoend worden, – ik heb mezelf weer enorm veel geld bespaard. Als ik ooit ontslagen wordt dan kan ik altijd nog mondhygiëniste voor honden worden -.
Nu is het wachten tot mevrouw op haar hoogtepunt is! Dit keer hebben we het wel een beetje moeilijk want ondertussen is Diezel gecastreerd 25 augustus dus die maakt zich niet zo druk – al doet zijn prostaat het nu even niet meer door die loopse teven- en Mac die is zo’n testeron bommetje dat hij niet zo goed weet wanneer het nu wel en niet kan.
Wanneer gaan we “progesteron” prikken is de vraag? Doen we het op de 10e dag of smokkel ik er twee bij? Als ik goed naar Ziva blijf kijken waag ik het op 12 dagen wat best heel lastig is want voor Nelis de labrador staat ze. Haar staart doet ze netjes opzij en ze draait wulps met haar kontje
Vrijdag 30 oktober wordt het de eerste prikdag en eind van de middag rijden we naar Sleeuwijk. Wat ik van Sleeuwijk wel heel fijn vind is dat ze ook in de muts van Ziva kijken om te zien of daar al iets gebeurt. En volgens de dierenarts gebeurt er heel veel maar is het nog niet D-Day.
We rijden weer naar huis en we zijn reuze benieuwd op hoeveel haar progesteron staat…Nou niet veel dus! Een schamelige 0,48. Over vier dagen mogen we het nog een keer proberen. Dit zou betekenen dat we dinsdag 3 november weer zouden moeten gaan rijden. Ziva is dan al op haar 16e dag en ik weet uit ervaring dat dit nog best vroeg voor haar is.
Weer een vraag die beantwoord moet worden doe ik het op dinsdag of ga ik woensdag pas rijden? Omdat ik op dinsdag een beetje nerveus bent ga ik toch maar naar Sleeuwijk. We zien het wel, de vorige keer ben ik wel vier keer gaan rijden en is ze pas rond de 20ste dag gedekt. Men dachten allemaal dat ik veel te laat was, maar niets was minder waar –Ziva beviel van 7 mooie pups-.
Als we weer bij dierenkliniek Sleeuwijk zijn ziet Daan de dierenarts dat het van binnen bij Ziva wel heel goed uit ziet, maar zegt hij we weten dat Ziva er van binnen altijd verder uitziet dan de progesteron laat zien. Al vind hij 16 dagen toch al wel heel erg ver. Heb je de reu al in de buurt vraagt hij nog even voor de zekerheid. “Ja” roep ik enthousiast alles is in kannen en kruiken….
