Het is altijd weer leuk om te zien wanneer de roedel besluit dat je oud genoeg bent voor de volgende les. Door jarenlange ervaring en het bestuderen van mijn honden, weet ik ongeveer wel wanneer deze verandering plaats gaat vinden, al blijft het toch nog steeds een verassing qua tijdstip.
Mijn motto is “Elke hond heeft elke dag een losloopmomentje nodig!” Dit proberen we ook altijd in uitvoer te brengen. Nu is dit voor Diezel en Ziva niet zo’n moeilijke opgave, al moet ik met Ziva wel opletten dat er geen mensen te dicht langs me wilt passeren. Ook fietsers plus automobilisten moeten op gepaste afstand blijven. Doen ze dit niet dan vind mijn meisje het een heel leuk “ik-ga-er-lekker-achteraan momentje”. Daarom let ik heel goed op waar ik deze twee los laat lopen en dit gaat altijd perfect, omdat ik blindelings op mijn twee oude boelen kan vertrouwen mits er niemand dicht langs haar loopt, fiets of rijd.
Er staat een fietser op ons te wachten, tenminste dat neem ik aan. Deze heer of vrouw “heb echt geen idee, wat voor een geslacht deze persoon heeft” blijft stokstijf staan met de fiets aan de hand.
Af en toe kijkt deze persoon even of we al dichterbij zijn gekomen. Alleen Diezel heeft een paar goede bestsellers gevonden onder de pismail en kan zich er niet zo goed toe verzetten om door te lopen.
“Vrouwtje ruik je dat ook! Mmmm een heerlijke geur” mijmerde Diezel zuchtend. “Nee lieve knul mijn reukvermogen is jammer genoeg niet zo goed, als die van jou” vertel ik mijn suffe stoere reu.
Sinds we Diezel zijn prostaat onder controle hebben is onze geile reu back to business! Waar ik af en toe echt helemaal gek van wordt.
Hoe gaat het met de ziekenboeg? Is de vraag die ik de laatste tijd vaak te horen krijg. En dat is een lastige vraag, want de ene keer gaat het goed en dan ineens zonder waarschuwing gaat het weer bergafwaarts. Ik heb dan ook nog nooit zo geĂŻnteresseerd gekeken naar de plasmomenten van mijn suffe reu. Zo draait de hele dag om het straaltje van Diezel! Kan hij een boom om plassen of krijgt hij een grasprietje niet eens opzij.
Jammer genoeg hebben we nog een dove boerboel in onze roedel, zijn naam is Diezel. Alleen is Daisy echt doof en doet Diezel maar alsof. Hij vindt dit wel heel makkelijk en ik verdenk hem ook, dat hij dit afgekeken heeft van Daisy. Diezel heeft zijn hele leven al een luister probleem, al had ik dit aardig onder controle. Maar sinds kort heeft hij zijn niet luisteren, of zoals ik het vroeger noemde “SAA periode (schijt aan Anita)” weer opgepakt en verfijnt.
Lees verder Opa Diezel geeft zijn kleinkind de verkeerde voorbeeld!
Gelukkig heb ik mijn nieuwe waterdichte laarzen aan, en dan de nadruk op waterdicht, want ik ben zoals gewoonlijk mijn prinsesje even kwijt. Hebben jullie dit ook? Als je, je hond even niet meer ziet, je de verschrikkelijkste gedachten in je hoofd sijpelt. Terwijl ik doe alsof ik op mijn gemak naar de plek loopt waar ik haar kwijt ben geraakt, maakt mijn hoofd overuren en is Daisy ondertussen verdronken, uitgegleden of heeft ze haar poten gebroken, en wacht ze tot ik haar kom redden.
Vrouwtje! Roept Daisy hysterisch. “Er is daar iets vreselijks aan de hand”, “moet je horen hoe die honden huilen en roepen”, “We moeten ze helpen! Nu!”, “Mac jij moet me helpen!” Roept Daisy nog een keer nadrukkelijk. Mac laat zich dit geen tweede keer zeggen en rent zijn zus achterna. “Nee Daisy, Mac!” Roep ik mijn twee boelen achterna. Maar die hebben maar één doel voor ogen en dat is het redden van alle asielhonden, die in de verte huilen en hysterisch blaffen.
Mac doet zijn neus nogmaals in de lucht om wat meer inzicht te krijgen wat hij nou precies hoort. “Dit is niet normaal hoor vrouwtje” bromt Mac. “Nou Mac volgens mij hoor je dingen die er niet zijn want ik hoor niets raars en is er dus niets aan de hand.” mompelde ik. Al is Daisy het ook eens met haar broer, want zij hoorde het geluid ook. Zij kan het geluid ook niet echt plaatsen. Dan horen we het geluid nogmaals en ik moet wel heel eerlijk zeggen dat het lijkt op een vogel met zware bronchitis.
Zoals jullie weten ben ik altijd bezig om mijn honden te trainen of als ik niet aan het trainen ben, dan ben ik wel aan het bedenken hoe het allemaal nog beter kan. Dit is bij een boerboel zeker nodig, want als er een hond eigenwijs is, is dit de boerboel wel. Elke keer als ik denk “zo wil ik dat mijn hond reageer!” Verzint mijn honden wel weer wat anders. Zo word het nooit saai om met mijn honden te wandelen.
