Daisy weet wel wat lekker is! Terwijl Mac eindelijk volwassen word!
Gelukkig heb ik mijn nieuwe waterdichte laarzen aan, en dan de nadruk op waterdicht, want ik ben zoals gewoonlijk mijn prinsesje even kwijt. Hebben jullie dit ook? Als je, je hond even niet meer ziet, je de verschrikkelijkste gedachten in je hoofd sijpelt. Terwijl ik doe alsof ik op mijn gemak naar de plek loopt waar ik haar kwijt ben geraakt, maakt mijn hoofd overuren en is Daisy ondertussen verdronken, uitgegleden of heeft ze haar poten gebroken, en wacht ze tot ik haar kom redden.
Ik zie haar koppie in gedachten heel zielig kijken, en ze probeert in alle macht haar kop boven water te houden, tot haar held, ik dus, haar komt redden. Als het me allemaal te lang duurt en mijn beelden, want ik ben nou eenmaal heel visueel ingesteld, steeds gruwelijker word. Heb ik nog maar één conclusie en dat is “rennen” zo hard ik kan. Daardoor kom ik plassen tegen die me normaal gesproken tegen hadden gehouden. Maar nu niet! Want ik heb een missie, namelijk mijn meisje redden.
Als ik eindelijk op de plek aan komt waar mijn prinsesje is verdwenen, word de knoop in mijn maag nog heel wat groter. Ze is er niet! Daisy is nergens te bekennen. We zijn weer naar het dierenasiel gelopen, want daar mogen ze lekker los. Alleen je kan vanuit daar ook lekker de Maas in, niet dat je dit wilt, maar het zou heel goed kunnen. Op de kade is heel veel rotsen en het loopt schuin af. Op de plek waar ik Daisy kwijtraakte kan je de hoek om, alleen dit is veel te gevaarlijk en het water klotst hier tegen de wal aan alsof hij er doorheen wilt.
Wanhopig gaat mijn blik rechts en links, waar is die muts gebleven denk ik bijna hysterisch. Mac maakt zich nooit zo druk en snapt niet waarom ik altijd zo overbezorgd ben. “Gebruik je neus dan toch ook” zegt Mac met een diepe zucht. Hij snapt ons mensen niet altijd en dat laat hij af en toe echt heel goed merken. “Als je, je neus gebruikt en ook je oren eens opent dan had je gezien dat Daisy zich tegoed doet aan een heerlijk visje” moppert Mac.
“Vis oh nee Getver!” Roep ik luid. Op dat moment zie ik Daisy heerlijk snacken. “Daisy!” Roep ik toch wel opgelucht. Want ik weet dat ze de rest van de dag naar vis stinkt. Het volgende probleem dient zich aan, want het word nu echt weer tijd om de terugweg naar huis te aanvaarden. Maar luisteren is de laatste tijd best een moeilijk woord voor Daisy. Niet dat ze Oost-Indisch doof is, al geloof ik best dat ze dit nu echt is, nee ze is door al die oor problemen echt doof.
We hebben een aantal testjes met haar gedaan en ze is feilloos geslaagd. Als wij de honden een snoepje geven, dan moeten we Daisy eerst halen. Ze reageert niet op haar naam als we gaan snacken, totdat ze ziet dat de honden iets krijgen, dan weet ze niet hoe snel ze erbij moet zijn.
Ook buiten duurt het even voordat ze doorheeft dat ze geroepen wordt. Zo was ze mij een tijdje geleden helemaal kwijt. Natuurlijk riep ik haar, maar ze kon me gewoon niet horen. Ik heb echt achter haar aan moeten rennen, voordat ze me eindelijk zag. Opgelucht en blij kwam ze naar me toe gerend. Dit betekend wel, dat ze tegenwoordig wel beter oplet waar we zijn.
Als een hond of mens een handicap heeft, gaan ze maniertjes verzinnen om deze beperking te omzeilen. Daisy doet dit om Mac buiten heel goed in de gaten te houden, zodat ze precies merkt wanneer ze weer terug moet komen. Daarom denk ik ook serieus erover na, om voor haar ook een trainingsband te kopen.
Maar enfin ik ben natuurlijk zoals gewoonlijk weer af aan het dwalen. Het is tijd om naar huis te gaan, maar no way dat ik de steile wand naar het water af ga om mijn prinsesje te halen. Ondertussen is ze alweer een heel stuk verder, op zoek naar heerlijke oesters, mosselen, garnalen, kreeften en lekkere vis. Ja mijn prinsesje weet wel wat lekker is.
Mac is daarin tegen veel makkelijker qua terug komen. Natuurlijk hoorde hij weer iets heel bedreigend, volgens mij doet hij alsof, zodat hij een reden heeft om uit zijn panty te gaan, maar ik hoef hem maar één keer te roepen en hij staat weer naast me. “Weet je wat Mac, we lopen gewoon verder”, “Daisy gaat ons vast wel een keer missen, tenminste dat hoop ik dan” denk ik bij mezelf. Gelukkig hield Daisy ons in de gaten en komt al snel achter me aan gerend. Blij dat ze weer bij ons loopt roep ik tegen mijn boelen “kom we gaan langs het asiel, want dit vinden jullie altijd reuze spannend”.
En wat is dat spannend zeg al die huilende honden! Mac snapt ook niet wat hij hiermee aan moet. Het liefst gaat hij er naar binnen om ze allemaal mee te nemen, of los te laten. Maar tja dat is een onmogelijke taak en daarom lopen we maar gewoon lekker door.
Als we bijna onze huis ruiken horen we ineens een hond heel hard blaffen en grommen. Ik weet al snel wie dit is, en Mac hoeft niet eens te raden. Het is Rex zijn aartsvijand! Natuurlijk zoals gewoonlijk gilt deze de vreselijkste dingen naar Mac en daar wordt hij heel onzeker van.
Mac reageert direct zodra hij Rex hoort, maar dit keer springt hij wel en natuurlijk begint hij als een gek terug te schelden. Maar ik kan hem meenemen en hij wordt weer rustig en dat is iets wat mij al heel lang niet is gelukt. Normaal gesproken springt Mac om me heen en is hij helemaal hysterisch, daarom ben ik ook heel verbaasd, dat hij heel goed op mijn correcties reageert en gewoon met me meeloopt. Wauw wat ben ik trots op hem. Rex blijft schelden en Mac negeert hem, en dat is zo ongewoon! Eindelijk wordt al dat trainen, corrigeren beloond, en ik beloon hem zo enthousiast, dat mijnheer trots naast me gaat lopen.
Soms raak je moedeloos van je kleine pubers en lijkt het wel of ze het nooit gaan snappen. Maar als dan ineens het kwartje gaat vallen, dan ben je al een heel eind op de goede weg. Natuurlijk is dit het begin, maar de stap in de goede richting is gezet! En ik ben een heel trots bazinnetje.