Mijn boerboelen doen een poging om alle asiel honden te redden!
Vrouwtje! Roept Daisy hysterisch. “Er is daar iets vreselijks aan de hand”, “moet je horen hoe die honden huilen en roepen”, “We moeten ze helpen! Nu!”, “Mac jij moet me helpen!” Roept Daisy nog een keer nadrukkelijk. Mac laat zich dit geen tweede keer zeggen en rent zijn zus achterna. “Nee Daisy, Mac!” Roep ik mijn twee boelen achterna. Maar die hebben maar één doel voor ogen en dat is het redden van alle asielhonden, die in de verte huilen en hysterisch blaffen.
Daisy, Mac! Terugkomen roep ik nog harder. We kunnen alle honden toch niet redden, waar moeten we ze laten. Daisy die doof aan het worden is rent verder, terwijl Mac snel mijn kant weer op komt rennen. Als ik fluit hoort Daisy me wel en ze komt heel snel mijn kant op gerend.
In de verte gaan de honden van het asiel nog harder huilen en blaffen. Mac en Daisy worden daar heel onrustig van. Vooral Daisy heeft zoiets “moeten we niet iets nuttigs doen”, “laten we ze gaan halen, dan kunnen ze lekker mee rennen”. Mac is daarin toch iets voorzichtiger, want je weet nooit wat die enge asiel honden allemaal met ons gaan uitspoken.
Van Mac mogen ze allemaal lekker in het asiel blijven zitten, want hij wilt gewoon lekker met Daisy spelen. Dit is veel veiliger en hij weet wat hij aan zijn zusje heeft. Snel vergeten mijn boelies de arme asiel hondjes, want ze hebben een hele grote plas gesignaleerd.
We zijn al vroeg op pad, want ik wilde wel eens weten, hoe lang het lopen is, naar het dierenasiel. Daar heb je natuurlijk een heel mooi veld, waar de honden lekker kunnen ravotten. Vanmiddag gaan we met Diezel, Ziva en Job de boel hier onveilig maken. Maar nu zijn mijn kleine boelen aan de beurt.
Opeens stopt Mac waar hij mee bezig is en steekt zijn neus in de lucht. “Kijk daar!” Roept hij, en weg is mijnheer. Als ik verbaasd om me heen kijk zie ik allemaal lichtgevende hesjes onze kant op komen.
“Mac hier komen!” Roep ik snel naar mijn grote vent. De training met Annelies heeft zijn vruchten af geworpen, want Mac komt als een speer terug gerent.
Gelukkig maar want ik denk dat al die joggers er niet op zitten te wachten, dat er een boerboel ventje met ze mee rent. Als ik nog meer renners aan zie komen word het tijd om mijn boelies aan te lijnen. Ondertussen begint het ook te regenen, dus mijn timing is weer perfect. Kom we gaan lekker naar huis.
Al is dit ook best nog wel een uitdaging, want ik heb besloten de kortere weg variant te nemen. Deze variant bestaat uit een hele steile trap naar beneden, de dijk af. Na twee schijnbewegingen, doe ik het wel, doe ik het niet, besluit ik het toch te doen. Een beetje twijfelend sta ik boven aan de trap. Het is nog spannender dan ik dacht, “Kom op Anita,” moedig ik mezelf aan. Aarzelend zet ik de eerste stap. Niet wetend dat mijn meisje het Wicky pakje op de middelste traptrede allang heeft gezien.
Na de eerste stap begin ik eindelijk iets meer vertrouwen in deze gewaagde poging te krijgen. Totdat mijn meisje ineens naar beneden duikt! Ik schrik me eigen een hoedje en zet mezelf schrap. Daardoor trek ik Mac naar achteren en kijkt me ook beledigend aan. Daisy die zich van geen kwaad bewust is heeft haar doel bijna bereikt. Ze springt boven op het pakje, terwijl ik een hele diepe schreeuw eruit gooi. Daisy schrikt zich dood, want dit hoorde ze wel, maakt snel een draai en komt terug gerent.
“Dit doe je nooit meer, dame,” mopper ik tegen haar als ik mezelf weer opgeraapt heb. Dan gaan we voetje voor voetje weer verder de trap af. Het is echt een hele steile lange trap. Het lijkt me dan ook totaal niet prettig om naar beneden te vallen. Ik ben dan ook heel erg opgelucht als we beneden zijn aangekomen. De boelies ook zo te zien want de laatste trede slaan we met zijn drieën gewoon lekker over. Gewoon omdat het kan!
Nu ik heb bewezen dat we dus makkelijk een trap kunnen betreden zonder te vallen of door mijn honden te worden meegesleurd. Doe ik heel erg stoer en neem ook de trap naar het treinperron. Natuurlijk heeft deze maar vijf treden, dus zo heldhaftig is dit ook weer niet. Maar om mijn geluk niet te blijven tarten verlaten we het perron via de hellingbaan.
