Mijn twee jonge boelen zijn soms zo enorm eigenwijs!
Mijn motto is “Elke hond heeft elke dag een losloopmomentje nodig!” Dit proberen we ook altijd in uitvoer te brengen. Nu is dit voor Diezel en Ziva niet zo’n moeilijke opgave, al moet ik met Ziva wel opletten dat er geen mensen te dicht langs me wilt passeren. Ook fietsers plus automobilisten moeten op gepaste afstand blijven. Doen ze dit niet dan vind mijn meisje het een heel leuk “ik-ga-er-lekker-achteraan momentje”. Daarom let ik heel goed op waar ik deze twee los laat lopen en dit gaat altijd perfect, omdat ik blindelings op mijn twee oude boelen kan vertrouwen mits er niemand dicht langs haar loopt, fiets of rijd.
Maar natuurlijk heb ik nog twee boelen! En die snappen het spelletje niet zo goed. Ze verzinnen altijd wel weer iets waarvan ik denk “hoe krijgen ze het voor elkaar? Hoe verzinnen ze het? Dit slaat weer nergens op!” Ik let daarom altijd goed op waar ik ze los laat, al hoef ik nooit op te letten of er fietsers, auto’s, brommers, mensen rond lopen, want dit vind mijn twee jonge koters totaal niet interessant. Ook paarden heeft zijn glans verloren en laten ze gewoon lekker rondwandelen.
Mijn twee jonge boelen hebben totaal niemand of iets nodig om zich in de nesten te werken, alleen maar elkaar en de attributen die ze onderweg tegen komen. Deze ochtend ben ik dan al vroeg op pad, want er staat een hele leuke gezellige wandeling op het programma. Als we het spoor overgaan beginnen Daisy en Mac al te snappen waar onze reis naar toe gaat en worden dan ook heel erg zenuwachtig.
Ondertussen let ik goed op! Want het heeft gisteren zo hard geregend, dat mijn prinsesje goed oplet waar ze haar pootjes neerzet. Als ik een drukke weg over wilt steken wacht ik tot echt alle auto’s weg zijn, want als mijn prinsesje een plas ziet of dat stukje weg is gewoon te nat naar mijn meisje haar zin, verzet ze geen stap meer. Een macht spelletje op straat is niet iets waarop ik zit te wachten met allemaal auto’s die voorbij razen.
Ons prinsesje die ontwijkt alle plassen voorbeeldig en springt er gewoon overheen als dit nodig blijkt te zijn. Tot zover gaat alles gesmeerd en we genieten zoals gewoonlijk weer enorm van onze vroege wandeling. Als we door de stille uitgestorven industriewijk wandelen kan ik mijn gedachten even de vrije hand geven, al is opletten altijd een pré. Mijn jonge boerboelen kunnen van alle rustige situaties een vervelende uitgelopen heb ik dit momentje creëren.
Maar tot nu toe loopt alles gesmeerd en als we eindelijk bij de kade van de Maas aankomen laat ik ze dan ook heerlijk los. Niets kan een wandeling zoals ik ze het liefst heb meer in de weg staan, want het is heerlijk rustig om ons heen. Dan heb ik tijd om eens goed om me heen te kijken! Wauw wat een zooitje om me heen zeg. Dan zuren ze tegen mij over de hondenpoep die mijn honden achterlaat! Natuurlijk poepen mijn honden ook wel eens op de verkeerde plek, maar daar heb ik mijn zakjes voor. Wat ik hier zie is nog veel erger dan menig soort poep “hondenpoep, paardenpoep, kattenpoep zelfs mensenpoep “wat wel heel smerig is” is nog niet zo smerig als al die rommel wat om me heen ligt.
Poep is nuttig voor de natuur en verdwijnt vanzelf zodra alle beesten het hebben opgegeten, en de natuur alle belangrijkste voedingsstoffen tot zich heeft genomen. Deze rommel zoals bierblikjes, chloorverpakkingen, plastic, zakjes, kapotte schoenen, handschoenen, kapotte tennisballen en nog zoveel meer, daar kan de natuur helemaal niets mee. Als niemand zich geroepen voelt om dit weg te halen, dan blijft dit voor eeuwig liggen.
Terwijl ik zo mijmerend verder loopt gaat mijn twee domme boerboelen iets doen wat ik nooit had kunnen verwachten. De situatie is als volgt “aan de linkerkant heb je een heerlijk grasveld, waar je naar hartenlust kan rennen of gek doen”, “Dan heb je aan de rechterkant natuurlijk de kade die aan de Maas grenst, alleen de schuine aflopende kade bestaat uit duizenden keien, op elkaar, naast elkaar, ach laten we zeggen het is een warboel eerste klas”.
Mac en Daisy gaan vervolgens helemaal los en rennen samen de kade op! Ondertussen schrik ik me wild en de ergste scenario’s passeren mijn gedachten. Deze waren allemaal hetzelfde namelijk “twee boerboelen met gebroken poten”. Gillend probeer ik mijn losgeslagen pubers op andere gedachten te brengen, maar natuurlijk luistert alleen een paar meeuwen naar me “die vlogen heel snel weg”, maar mijn twee dolle boelen gaan door met wat ze aan het doen waren, namelijk hun poten aan het mishandelen.
Als ik dan ook een holle buis zie en een gat in de grond met een schuine putdeksel erop, worden mijn beelden in mijn hoofd steeds grimmiger. Als ik het allemaal emotioneel niet meer trek, vliegen mijn honden eindelijk het gras op. Opgelucht haal ik adem en twijfel even of ik ze nu toch maar snel aan de lijn ga doen.
Helemaal uit hun bol vliegen ze over het grasveld. Natuurlijk kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze nu aan te lijnen. Als ik besluit dat het welletjes is, vliegt Daisy naar de kade en begint als een dolle boerboel over de keien te rennen. “NEE DAISY!” Gil ik zo hard ik kan, maar mijn prinsesje doet alsof ze doof is. Nou is ze dit wel maar niet zo doof.
Mac die achter haar aan wilt gaan, kan ik nog net tot stilstaan manen en lijn hem snel aan. Daisy die een foutje maakt om mijn kant op te rennen en toch maar even het pad kiest, kan ik ook snel pakken en aanlijnen. Pfff gelukkig zijn alle poten nog heel en onbeschadigd, wat een domme beesten heb ik toch.
Daisy is ons prinsesje want ze wilt niet door “nat gras, modder, plassen” wandelen, maar wel over keien die zo groot en scherp zijn dat je mij niet kan vertellen dat dit goed voor hun poten kan zijn.