Natuurlijk had ik iets kunnen doen! Ik hoefde hem alleen maar te corrigeren. Natuurlijk had ik niet zo hoeven te lachen, maar het was ook zo grappig. Natuurlijk was het niet echt lief van me en wist ik dat hij zich daardoor nog heftiger uit ging sloven. Natuurlijk ben ik me van dit alles bewust en weet ik dat het dus eigenlijk als het erop aankomt allemaal mijn schuld is.
Er staat een boerboel naast me en kijkt me doordringend aan. Als ik niet reageer geeft hij mijn arm met zijn neus een ferme zet. “Hé dikke beer” zeg ik zacht en geef hem even een dikke knuffel. Vroeger zou dit genoeg voor hem zijn en gaf hij me een dikke knuffel terug. Nu is dit niet genoeg meer en als ik weer verder ga met wat ik aan het doen ben – facebook, Netflix of gewoon mijn e-mails aan het beantwoorden- krijg ik weer een ferme duw tegen mijn arm.
Goedemorgen allemaal! Vol trots kan ik jullie vertellen dat het ons weer gelukt is op deze vroege mooie, koude, zonnige ochtend. Natuurlijk wist ik dat het eens goed mis zou gaan als je drie honden tegelijk uitlaat. Maar je hoopt toch dat het fatale moment elke keer weer uitgesteld wordt. Vanochtend is het ons eindelijk gelukt om een mevrouw de stuipen op het lijf te jagen -en ik ben bang dat ze er nu nog staat en veel te bang is om zich te bewegen-.
Stiekem kijkt hij naar zijn vriendinnetje en hoopt dat zij hem verteld hoe hij zich moet gedragen. Zijn vriendinnetje weet dit en maakt hier heel graag –mis-gebruik van. Af en toe zie je haar reageren op de dingen om haar heen en hij doet heerlijk met haar mee. Maar een man blijft een man en daarom doet hij het niet zo subtiel als dat zij dit doet. Net als kinderen krijgt hij dan ook de correctie terwijl zij de aanstichter is. Natuurlijk kijken wij hier doorheen, maar het blijft een feit.
“Oh wat is het hier leuk!” roept een enthousiaste vrolijke boerboel. “Vrouwtje gaaf is het hier hé!” brult hij van blijdschap terwijl hij heen en weer rent. Af en toe stopt hij even om net als een Duitser een kuil te graven –volgens mij zit dit gewoon in ieder zijn systeem, zand Duitser = kuil graven -. Om daarna weer helemaal blij rond te rennen.
Mensen vragen mij vaak “Anita hoe kom je toch aan al die verhalen?” “Hoe weet je wat jou honden denken?” En dan heb ik maar één antwoord en dat is “observeren!”. Zo begrijp ik de mens niet als ze wandelen zonder te “zien”. Blind struinen ze door de straten en zijn gevoelloos voor alle signalen om hun heen. En dat kan ik echt niet begrijpen.
Het begon allemaal met mijn dochter haar nieuwe uitdaging! “Herbalife consulente” en als moeder doe je natuurlijk aan alle grillen van je kind mee. Nu ben ik begonnen met de overgang en ik moet eerlijk toegeven dat het qua gewicht een beetje de spui gaten uit loopt. Nu ben ik al maanden bezig met shake ‘s en repen dus was het niet zo moeilijk om van Weight care over te stappen naar Herbalife. Natuurlijk hoop ik dat Herbalife wel doet wat ze beloven en raak ik eindelijk een paar kilo’s kwijt.
Er staat een boerboel voor het raam! Hij wacht tot er iemand de deur voor hem open doet, alleen hij is even vergeten dat het een raam is waar hij voor staat en geen deur. Netjes staat hij te wachten terwijl hij door de vitrage naar binnen probeert te kijken. “Eens” denkt hij “doen ze de deur wel open en kan ik naar binnen”. Als we hem opmerken lopen we naar de schuifpui en roepen “Diezel lieverd kom maar! Hier is de deur”.
Voor de zoveelste keer deze week ben ik zo blij dat we boerboelen hebben! Deze gezin bewakers zijn van onschatbare waarde voor ons gezin en helemaal in deze buurt waar wij wonen. Iedereen weet dat het buiten steeds gevaarlijker wordt en niet omdat het kwaad zich uitbreid –want ik geloof dat dit altijd al het geval is – maar omdat men steeds meer leest en hoort door social media.
Mac houd zijn poot naar me op en kijkt me enorm zielig aan! “ Ojee lieverd zit er weer wat in je poot. Je bent ook echt een ongeluksvogel, dit is de tweede keer al” fluister ik in zijn flappers als ik zijn poot inspecteer. Ik ga over al zijn voetkussentjes maar niets te vinden, dan kijk ik tussen zijn tenen, maar ook hier is niets te zien. “Schat ik kan niets vinden –wat later toch best een wonder is, want wat er zit is nu niet echt klein te noemen -, ik kijk thuis wel even, want daar heb je iets meer licht” vertel ik hem zacht en geef hem een kus op zijn snuit.
