Maar wat geniet ik van mijn heerlijk oude maatje <3 Hoop dat ik nog lang van hem mag genieten!

Er staat een boerboel voor het raam! Hij wacht tot er iemand de deur voor hem open doet, alleen hij is even vergeten dat het een raam is waar hij voor staat en geen deur. Netjes staat hij te wachten terwijl hij door de vitrage naar binnen probeert te kijken. “Eens” denkt hij “doen ze de deur wel open en kan ik naar binnen”. Als we hem opmerken lopen we naar de schuifpui en roepen “Diezel lieverd kom maar! Hier is de deur”.

Opgelucht en blij komt onze grote lieve lobbes aangelopen en gaat met een diepe zucht op zijn kussen liggen – De vetbedden hebben we veranderd in kussens, want onze vriend heeft nu toch wel een zachtere ondergrond nodig. Dit merkte we doordat hij niet meer ging liggen. Hij bleef net zolang staan totdat we twee vetbedden op elkaar legde en dan liet hij zich met een zucht neervlijen.- om na vijf minuten weer op te staan. Hij loopt weer naar de schuifpui en schraapt met zijn poot tegen de deur. “ Ik moet weer naar buiten vrouwtje” zegt hij en kijkt ons hoopvol aan.

We staan weer op en laten hem weer naar buiten. Diezel weet zelf niet meer zo goed dat hij net al een half uur buiten heeft gestaan en denkt dat hij weer moet plassen. We kunnen wel roepen “nee Diezel nu even niet!” maar dat zou voor hem frustrerend zijn. Zijn drang om naar buiten te gaan is zo groot, dat we hem maar gewoon lekker zijn gang laten gaan.

Terwijl het plassen heel goed gaat, want hij gooit er nu alles in 1x uit en blijft dan de hele weg lekker nadruppelen. Alleen hij vindt dat het nadruppelen ook alle aandacht moet hebben, vooral als we een saaie weg pakken, dan is het nadruppelen ineens super belangrijk. Hij leest ineens alle onbelangrijke pismail en wilt deze ineens ook aanvullen met zijn super interessante visie – dat vindt hij zelf al betwijfel ik dit ten zeerste -.

Gaan we Diezel zijn lievelingsrondje dan plast hij 1x en loopt vrolijk met me mee zonder te treuzelen of om alle pismail van commentaar te voorzien. Daarom heb ik al een tijdje verzonnen om hem gewoon mee te nemen naar een plek waar hij het waanzinnig leuk vind. Deze weken ben ik naar de Surfplas en dijk geweest en vandaag staat de Broekpolder op het programma. We zijn al heel lang niet naar de Broekpolder geweest omdat onze auto een hele lange tijd stuk is geweest.

Quality time in de polder! Diezel wordt hier helemaal blij van en ik ook. – Diezel neem ik liever niet meer mee met de andere, omdat hij dan al snel te veel doet en dat lukt mijn ventje niet meer. Nu kan hij op zijn eigen tempo lopen in plaats van “over zijn kunnen gaan” – Al kan ik nu wel zien dat mijn vriendje echt oud wordt. Als we uit de auto komen rent mijn ventje gelijk naar de beruchte groene prullenbak en leegt hier zijn blaas. Deze prullenbak is Diezel zijn favoriet, hier rende hij vroeger al als eerst naar toe en dit is nog steeds niet veranderd.

We gaan aan onze reis beginnen en we horen in de verte een specht en verder helemaal niets. Wat een heerlijkheid en samen genieten we van alle bomen, struiken, paden en vooral het lekker samen zijn. Af en toe bepaald Diezel onze weg en daar heb ik de laatste tijd totaal geen moeite mee – mijn andere gezinsleden wel, want ik verwen Diezel te erg waardoor hij soms onuitstaanbaar is buiten. Ach ik heb hier niet zoveel problemen mee. -, want zo heeft hij het tenminste naar zijn zin.

Als we een paar kilometer gewandeld hebben besluit ik toch maar via het bos weer richting auto te lopen. Diezel kan niet zo lang meer lopen en heb geen zin om hem straks te moeten tillen, want dat gaat me echt niet lukken. Dit is Diezel zijn favoriete pad en dat merk je, want af en toe staat hij stil en kijkt met een blijde glimlach om zich heen en ik vraag me dan ook af of hij net als ik denk aan alle mooie momenten die we hier hebben meegemaakt.

Mensen die boos op me werden omdat Diezel hun teef zo leuk vond en haar niet met rust liet. Als het vrouwtje van de teef zich ermee ging bemoeien om Diezel bij zijn halsband te pakken en ik het niet kon laten om Diezel te roepen. Diezel die er niet van houd als vreemde hem beet pakt bij zijn riem, luistert direct naar me en het arme vrouwtje van de teef die moest het onderspit delven. Ze hield Diezel niet en lag al snel op de grond zandkorrels te tellen. Lachend liep ik met Diezel verder –dit waren niet echt mijn sociale momenten -.

Of die keer dat Diezel en Ziva een Stafford puppy tegen kwamen en heerlijk de hele ochtend hebben gespeeld tot grote vreugde van de baasjes, want de Stafford was al een paar keer gegrepen door een grote hond en nu kreeg hij eindelijk weer eens positieve les van mijn boelies.

Lachend denk ik aan de kleine chiwawa die we hier tegen kwamen met een elfen pakje aan! Diezel vond dit toch wel heel gek en sprong bovenop deze arme teefje -die niet wist wat haar overkwam – om haar van dit raar pakje te bevrijden. Ja we hadden heel wat uit te leggen dat kan ik jullie verzekeren.

Leuke tijden en het allerleukste vond Diezel toch altijd de sloten en ook deze sloot was toch wel zijn favoriet. Arme Diezel hij staat dan ook op de brug en weet even niet meer hoe hij nu bij het water moet komen. Voor mij is het even grappig omdat ik nu lekker foto’s met mijn telefoon kan maken, maar voor mijn ventje is het heel frustrerend. Al snel kan ik het niet meer aanzien en neem hem mee naar de kant van de sloot en opgelucht slaakt hij een zucht om zich daarna tegoed te doen aan al dat heerlijke slootwater.

Als we nog snel een rondje van de zaak doen, staat Diezel ineens weer stil en kijkt gebiologeerd naar het zandpad iets verder op. Dit is zo typisch Diezel de laatste tijd, hij blijft vaak zomaar even staan om de boel te bekijken. Nu zie ik ook wat mijn ventje ziet namelijk sledehonden en samen genieten we van de aanblik van deze geweldige sport. Normaal wordt Diezel hier zenuwachtig van maar de jaren hebben hem ingehaald en nu kunnen we hier nu gewoon van genieten.

Vroeger – 2 jaar geleden- stonden we deze sledenhonden plus kar altijd in de weg. Wauw wat hebben we vaak gehad dat onze roedel nog los liepen en ineens de sledehonden onze richting op kwamen rennen. Snel moesten we de honden bij ons roepen en aanlijnen, meestal tot grote ergernis van de menners van deze hondenkar. We hebben echt zoveel met ze meegemaakt…

Dat de voorste honden de boom verkeerd namen zodat de sledehonden allemaal in de knoop kwamen te zitten en alleen maar omdat ze onze honden tegenkwamen. Of ze vast kwamen te zitten in de modder omdat ze moesten uitwijken. Of dat Diezel en Ziva zo schrok van 1 van de honden omdat die had besloten om mijn boelies te verscheuren dat de hele slede roedel moesten wachten totdat ik eindelijk mijn bange poepers te pakken had -en gelukkig maar dat ze bang waren, anders was het leed niet te voorzien-.

Maar vandaag konden Diezel en ik gewoon genieten van het aanzicht! Tenminste tot de sledekar ineens stil staat en de mijnheer van de kar roept “ Mevrouw we willen uw kant op, kan u alsjeblieft ergens anders gaan staan”. Verbaasd kijk ik de man aan en roep “ natuurlijk ik ga daar wel heen”. Als de sledekar voorbij is moet ik toch wel even gniffelen en denk “ niet te geloven zijn we eindelijk eens rustig en veroorzaken we geen problemen, staan we in de weg”.

Als we bij Diezel zijn favoriete meer aankomen kijkt Diezel me heel zielig aan “ vrouwtje ik kan er niet naar toe! Kijk de sloot is veel te breed”. Diezel kan het niet bevatten dat hij niet naar de meer kan en blijft even heel zielig staan… “ Kom Diezel we gaan verder, dit lukt je echt niet” fluister ik zacht in zijn flappers. Aarzelend loopt hij met me mee….

Als we bij de auto aankomen baalt Diezel enorm, want hij wilt nog niet naar huis. Maar ik beloof hem dat we hier morgen weer zijn en dan gaan we gewoon weer verder waar we geëindigd zijn….Blij bij het vooruitzicht springt hij als een jonge boerboel de auto in.