Of heb ik gewoon teveel fantasie?
Mensen vragen mij vaak “Anita hoe kom je toch aan al die verhalen?” “Hoe weet je wat jou honden denken?” En dan heb ik maar één antwoord en dat is “observeren!”. Zo begrijp ik de mens niet als ze wandelen zonder te “zien”. Blind struinen ze door de straten en zijn gevoelloos voor alle signalen om hun heen. En dat kan ik echt niet begrijpen.
Een hond communiceert continu en als je hiervoor je ogen open doet en eindelijk echt gaat zien dan is een wandeling ineens niet meer saai maar beren interessant. Zo kan ik van de uitspraak “ mijn hond is nu te oud! We beleven niets meer dus er valt niets meer te schrijven”, best onzeker worden, want waarom zie ik dan nog bij elke wandeling een geweldig verhaal.
Heel kritisch ging ik mijn wandelingen ontleden, want wat zag ik wat een ander niet zag? En snap ik mijn honden wel en verbeeld ik mij dingen die er niet zijn. Misschien heb ik wel een fantasie waar je u van zegt en schrijf ik geen weblog maar fantasie verhalen. Zo loop ik door de weilanden te drentelen terwijl drie boerboelen elkaar heerlijk aan het uitdagen zijn.
Daisy komt af en toe bij me lopen omdat ze de dingen om haar heen niet vertrouwd. Ook vindt ze het heerlijk om even over van alles te bomen – haar moeder die Mac steeds uitdaagt of over Mac die zoveel energie heeft dat hij niet kan stoppen met pesten-. Ho stop! Wacht dit zijn dus dingen die ik misschien fantaseer en niet echt is.
Oeps hebben mensen dan toch gelijk en zie ik dingen die er niet zijn? Zijn dieren dan gewoon maar wezens die doelloos rondhollen zonder gedachte? Of denken ze zoals de meeste gedragstherapeuten zeggen “honden denken alleen maar aan overleven! Ze doen daarom alles voor eten dit zit in hun overleving systeem”.
Met andere woorden als Daisy naast me komt lopen denk ze eigenlijk maar aan één ding “de snoepjes in mijn jaszak”. Dat ik de oren van haar kop praat is dit niet omdat ze gezellig met me wilt communiceren, maar dat ze een plan aan het bedenken is “hoe snel krijg ik die snoepjes uit haar zak”. Ondertussen denk ze natuurlijk “vrouwtje lul maar een end weg” als het resultaat maar snack time is. Wel heel deprimerende gedachten moet ik zeggen.
Ondertussen begint Mac te blaffen en kijkt mij even aan! “Vrouwtje!” hoor ik hem roepen “er zit hier iets in de bosjes. Ik vind het best wel een beetje eng.” En snel komt hij mijn kant op gerend om achter me te verdwijnen. Ziva die overal met haar neus bij wilt zijn rent naar de kant van de bosjes en begint naar iets of iemand uitzinnig te schreeuwen. Als daar iemand of iets zit dan is deze nu echt wel onder de indruk. Mac -die nu wel durft zo samen met zijn moeder- rent naar zijn moeder en samen schelden ze honderduit. Je zou er bijna bang van worden.
Daisy die op dit soort onzin niet zit te wachten heeft even heel moedig meegedaan, maar staat nu naast me en roept heel stoer naar haar moeder en broer “ik bewaak het vrouwtje wel” – of hoopt ze zo een lekker snoepje te krijgen?-. Ineens komt Mac aangerend en gilt “vrouwtje help! Het monster roept allemaal gemene dingen naar mij!” Een beetje ontdaan komt hij tegen me aan staan en kijkt heel voorzichtig van achter mijn benen naar het bosje. Ziva die heeft het allemaal wel gezien en doet zich tegoed aan een lekkere sappige sprietje gras.
HO! Wacht! Stop! Nu doe ik het weer! Natuurlijk gebeurde het niet zo…. Wat een fantasie heb ik toch. De honden dachten helemaal niets en ze handelde gewoon uit instinkt. Ze hoorde een geluid en reageerde hierop. Daisy is nou eenmaal een beetje lui en laat graag de kastanjes door haar broer en moeder uit het vuur halen.
Maar als ik op deze moment naar mijn roedel kijk en ik bedoel echt kijk dan weet ik dat alles wat ik zie en hoor ook echt is. Natuurlijk is mijn fantasie best groot maar ik noem het liever “inlevingsvermogen” en dit is heel anders dan fantasie.
Als ik goed naar mijn honden luister dan komen de mooiste verhalen naar boven. Het is ook heerlijk te weten wanneer mijn honden niet lekker zijn of gewoon chagrijnig. Of ze een jubelige bui hebben of het gewoon even niet meer zien zitten. Ook weet ik wanneer ze bang zijn of gewoon even hulp aan je vragen, omdat ze er zelf niet meer uit komen.
Tot nu toe heb ik alleen een dierenarts nodig gehad om te bevestigen wat ik al wist doordat mijn dieren mij dit al feilloos hebben kunnen vertellen. Natuurlijk weten wij het samen ook weleens niet en dan is er altijd nog mijn intuïtie die ons een duwtje in de goede richting sturen…
Wat ik met deze weblog wilt zeggen is het volgende: Mensen alsjeblieft loop niet zomaar doelloos een rondje met jullie maatje, maar wandel door echt te kijken. Kijk naar de houding van je hond! Kijk om je heen en leer zo samen met je maatje een prachtige nieuwe taal! Namelijk “hondentaal” en dan? Dan gaat er een nieuwe prachtige wereld voor je open!
