Alles wat er in ons gezinnetje gebeurt
Daar gaan we dan op naar Hongarije! Het word een lange reis – wel 1457 km – met een klein Toyota Aygo. We doen dit jaar wel heel slim want we stoppen over 870 km in Bischofsmais bij pension Sonnenhof – als we weten wat we nu weten hadden we waarschijnlijk een andere locatie gekozen, maar dit ligt niet aan het Sonnenhof want het pension was geweldig-.
Het is half 12 ‘s avonds en de voordeur gaat open en dicht! Ron en ik kijken elkaar aan. Zou dat Sammy zijn vragen we ons samen af, maar nog geen twee uur geleden kreeg ik toch een Whatsapp van mijn dochter waarin staat “Mam ik ben wat later, als jullie naar bed gaan laat dan de schuifpui open want ik heb geen sleutel bij me”.
De wind laat de bomen kraken! Naast me klinkt er geknetter van de elektrische bedrading van het spoor en in de verte verteld de koekoek hoe laat het nu precies is – al loopt zijn klok niet zo goed, want hij roept meer uren dan dat er in een dag gaan-. Weer sta ik even stil! Nu hoorde ik toch duidelijk voetstappen achter me?
Als ik vandaag eindelijk weer onze eigen Utopia na maanden weer kan betreden, vertel ik verheugd tegen mijn vader hoe blij ik ben om weer hier te kunnen lopen. “Oh wat fijn he papa”, “hoor die vogels een kwetteren” roep ik naar hem en ik snap best dat hij af en toe even weg vliegt om aan mijn woorden tornado te ontsnappen.
Deze ochtend kan ik eindelijk na een lange drukke werkweek lekker erop uit met mijn doggies. Het wordt een lange wandeling, want er is niets fijner dan een wandeling in de natuur. Ondertussen kan je, je hoofd heerlijk leegmaken en lekker mijmeren over van alles en nog wat.
Soms doet mijn hoofd het gewoon even niet meer! Ik doe dan alsof ik weet wat je zegt, maar dat is allemaal schijn. Soms geef ik de verkeerde antwoord, de andere keer gok ik goed, en als degene tegenover me, me nog steeds vragend aankijkt, of met een blik “meen je dat nou”, weet ik dat ik de plank helemaal mis sla en doe ik mijn stoute schoenen aan om toch maar te vragen “Sorry ik weet niet precies wat je nu zegt”.
Lees verder Burn-out of fibromyalgie het blijft beide een lastige ziekte
Een dikke mist daalt over ons heen en Rocco weigert om voor te lopen! De zon is sneller onder gegaan dan we dachten, en op dat moment is het bos voor de mens gesloten. Weet niet wat er allemaal in het bos ronddwaalt maar dat het genoeg is, merk ik al heel snel. Want ineens was het er, zomaar uit het niets. Dan loopt er iemand achter ons met een diepe stap, je hoort het gekraak van de blaadjes en takjes. Snel kijk ik achterom, maar zie niemand! Dan hoor ik het nog een keer maar er loopt echt niemand achter ons. Als ik voor de zoveelste keer omkijk, geef ik het op en laat degene lekker lopen.
Lees verder Een hond voelt precies aan wanneer de sfeer veranderd!
We kunnen geen kant meer op! Als we rechtdoor lopen gaan we een donkere tunnel van bomen in. Het lijkt wel of die ons wilt opslokken en het voelt alsof er een onzichtbare muur voor staat, die duidelijk zegt “STOP GA TERUG! HIER NIET VERDER!”, nu zijn we heel eigenwijs maar dit keer doen we hier gewillig gehoor aan geven. Rechts en links is er geen pad meer, dus moeten we terug en dan duimen dat er een pad naar rechts komt, want links is geen optie meer. Ma! We zitten muurvast zeg ik zacht tegen mijn moeder. Als we nu niet snel een pad naar rechts vinden dan komen we het bos voorlopig niet meer uit.
Lees verder Mijn moeder krijgt voor haar verjaardag een spannende wandeling
In December blikken we altijd even terug naar het afgelopen jaar. Voor mij gaat het terugblikken iets verder terug dan alleen dit jaar. Vorig jaar wilde ik niet terug kijken, want ik zat nog midden in de crisis en was al blij als de maand er weer op zat en wij weer een stapje verder waren dan die maand daarvoor.
Het begon allemaal toen ik een burnout kreeg, de dokter vertelde me toen dat ik vooral leuke dingen moest ondernemen. Maar er waren bepaalde maandelijkse verplichtingen die ik best lastig vond, omdat ik dan moest nadenken…en denken dat was iets wat me totaal niet meer lukte.
Schat geloof me jou lieve Ziva krijgt de mooiste pups die er zijn! Zou dat echt gebeuren papa vraag ik hem voor de zoveelste keer, terwijl ik heerlijk met de honden door het gras heen banjert. Oja ik ben gek op jou twee kanjers, en weet je hoe dit komt omdat ze van jou zijn lieverd!
Als ik even twijfel of ik weet het gewoon niet meer praat ik met mijn vader die al heel lang zijn huis hier heeft verruild naar die in de hemel. Mijn vader staat me altijd met raad ter zijde, dat het dan af en toe toch nog fout gaat is omdat ook ik weleens niet luister 😀
