Een heerlijke wandeling die al snel veranderd in een spannend avontuur!

We kunnen geen kant meer op! Als we rechtdoor lopen gaan we een donkere tunnel van bomen in. Het lijkt wel of die ons wilt opslokken en het voelt alsof er een onzichtbare muur voor staat, die duidelijk zegt “STOP GA TERUG! HIER NIET VERDER!”, nu zijn we heel eigenwijs maar dit keer doen we hier gewillig gehoor aan geven. Rechts en links is er geen pad meer, dus moeten we terug en dan duimen dat er een pad naar rechts komt, want links is geen optie meer. Ma! We zitten muurvast zeg ik zacht tegen mijn moeder. Als we nu niet snel een pad naar rechts vinden dan komen we het bos voorlopig niet meer uit.

We lopen met zijn allen in een bos bij Baarn en het is al pikdonker, zelf Rocco die de bossen heel erg leuk vind, en het liefst lekker rond aan het rennen is, is er mee opgehouden en blijft heel dicht bij ons lopen. Het begon zo leuk en gezellig, Silvia en ik zeiden al tegen elkaar “de vorige keer hoefde je rond deze tijd hier niet te lopen! Weet je nog hoe eng dat was, net alsof we tegen een onzichtbare muur liep en het werd ineens ijskoud”.

Ja dat weet ik nog roep ik enthousiast, nou daar hebben we nu geen last van! En lekker keuvelend lopen we verder, achter ons lopen Nicky, Sammy en mijn mama en ook zij hebben met zijn drieën het grootste woord. Rocco de rottweiler van mijn zus die weet van gekkigheid niet meer wat hij moet doen, en speurt er heerlijk op los.

Zo lopen we verder genietend van de geuren en gekke Rocco die lekker aan het rond rennen is. Mijn moeder is jarig en we hadden besloten om de leuke dag af te sluiten met een heerlijke wandeling. Het is alleen wat later in de middag geworden, maar wij houden wel van een beetje spanning.

We lopen op een keer rechtsaf een pad in en opeens was het er! Een mist komt opzetten en we krijgen het benauwd, het wordt ook kouder en kouder. Samantha roept achter ons “voelen jullie dat ook!” Ja we voelen het allemaal en moeten er eigenlijk wel een beetje om lachen, we gilden net nog dat het vandaag tenminste rustig is in het bos, en daar worden we gelijk voor gestraft.

Maar we laten ons hierdoor niet afschrikken en lopen lekker verder, en keuvelen er met zijn allen weer op los. Wat genieten we hier altijd van en wat hebben we dit al vaak gedaan. Ook mijn kids houden van wandelen en gingen ook toen ze klein waren altijd met Oma, Silvia en mij het bos in.

Het bos zit in onze genen en zonder bos kunnen wij denk ik ook niet goed functioneren. Als ik weer een rotdag heb zonder energie dan probeer ik altijd te wandelen en af en toe ook even tegen een boom aan te staan, dan vraag ik heel netjes aan de boom of ik wat energie van hem/haar mag hebben en een boom deelt altijd ontzettend graag…maar ik geef ook terug als zij dit nodig hebben, het is ook in de natuur geven en nemen.

Als we besluiten om een ruiterpad op te gaan is het Nicky die ons tegenhoud en roept “Nee dat kunnen we nu echt niet doen, dit voelt helemaal niet goed”, ook is dit best zwaar voor mama en we voelen al snel dat Nicky helemaal goed zit, we moeten weg van dit pad, en lopen lachend een andere pad op.

Nou het lachen komt ons al snel duur te staan en binnen 10 minuten lopen veranderd de sfeer in het bos en wij voelen dit allemaal tegelijk. Sammy en Silvia lopen voor ons en Nicky, mama en ik lopen steeds langzamer. Ook Silvia en Sammy stoppen met lopen en we kijken naar het pad voor ons. “mam” zegt Nicky zacht zie jij wat ik zie voor ons? Dat het daar wel heel donker is zeg ik zacht terug.

Ondertussen zijn we bij Silvia en Sammy aangekomen en Silvia vraagt ons of we ook zien dat er iets voor ons op het pad staat. Ja we zien en voelen het duidelijk en hebben nog net niet de neiging om terug te rennen. Maar één ding weten we wel “we worden duidelijk weggejaagd”, en dat mag en kan je niet negeren. Ondertussen worden wij nu toch wel een beetje zenuwachtig want er zit maar één ding op en dat is terug naar het pad die ons naar de grote provinciaalse weg leid. Dat is een pad die sowieso naar rechts loopt, alleen hopelijk is deze er nog, want links weer terug de donkere bos in, is duidelijk geen optie meer, als we daar nu in lopen komen we voorlopig het bos niet meer uit.

Gelukkig vinden we na 10 minuten lopen een klein bospad naar links en we beginnen steeds sneller te lopen. Er wel voor zorgend dat mijn moeder niet over boomwortels valt, want het lijkt wel of er steeds meer hindernissen op de grond tevoorschijn komen.

Dan zien we een auto het bospad op komen rijden! Silvia weet daardoor dat we bij een herdersvereniging aangekomen zijn, waar ze pakwerken doen, en roept dan ook we moeten terug want dit is te gevaarlijk voor Rocco (de herders lopen namelijk los zonder hek). Snel neem ik een besluit en dat is niet terug lopen, dat is iets wat echt niet kan.

Uit de auto’s komen nu hysterisch geblaf en gegrom, en Rocco begint het nu ook wel heel spannend te vinden. Ik ga voorop want dit ben ik gewend, dus ik word hier niet meer warm of koud van, en gaat het fout dan spring ik zoals gewoonlijk er wel tussen, hopend dat mijn dominant gedrag de herders ervan weerhouden om Rocco te willen pakken.

Zo gaan we in een mooie rij langs al die auto’s en komen bij twee mensen met een pup uit. De herders worden echt getraind om later als politiehond of in het leger te gaan werken, dus Rocco mag niet in de buurt van de pup komen (gelukkig is de training nog niet bezig, en zitten alle herders nog vast in de auto, deze trainingsveld ligt niet voor niets in het bos, goed afgelegen), en al snel laten we de hondenschool links liggen en komen we eindelijk op een asfalt weg uit.

Als we na 10 minuten lopen bij de provinciale weg uitkomen, moeten we nog zeker twintig minuten naar de auto lopen, maar wat zijn we blij als we mijn auto eindelijk zien staan. Het was een heftige wandeling maar had hem voor geen goud willen missen.

Als we later bij Silvia lekker aan de thee zitten moeten we ook vreselijk lachen om onze avontuur.

En weet je wat het allerleukste is zondag 9 november op mijn vaders zijn sterfdag doen we het gewoon nog een keertje over 🙂