Een spannende wandeling waar we heel veel van hebben geleerd!
Een dikke mist daalt over ons heen en Rocco weigert om voor te lopen! De zon is sneller onder gegaan dan we dachten, en op dat moment is het bos voor de mens gesloten. Weet niet wat er allemaal in het bos ronddwaalt maar dat het genoeg is, merk ik al heel snel. Want ineens was het er, zomaar uit het niets. Dan loopt er iemand achter ons met een diepe stap, je hoort het gekraak van de blaadjes en takjes. Snel kijk ik achterom, maar zie niemand! Dan hoor ik het nog een keer maar er loopt echt niemand achter ons. Als ik voor de zoveelste keer omkijk, geef ik het op en laat degene lekker lopen.
Het is altijd heel gaaf als je de ommekeer voelt, zo is het nog heerlijk in het bos en heb je het reuze naar je zin. En dan binnen vijf minuten word het kil en voelt het alsof er een blok beton op je borst ligt. De lucht wordt dik en kil en de bomen komen steeds meer op je af. De schaduwen worden ineens monsters en je begint steeds vaker verschrikt om je heen te kijken.
Het is daarom heel slim als je zulke suffe wandelingen zoals ons wilt maken om heel goed op te letten waar je heen loopt. Als de zon onder is zijn die oude bossen niet langer meer voor de mensen, dus ook de paden lopen niet meer waar je ze zou verwachten. Hoe stoer je ook bent het is heel slim om toch de snelste weg terug te nemen.
Daarom houden we de paden heel goed in de gaten en weten we precies welke kant we op moeten lopen om weer zo snel mogelijk het bos uit te komen. Zo ook nu al snap ik toch af en toe niet waarom we deze wandelingen willen maken. Het leek zo’n goed idee vandaag is het mijn vader zijn sterfdag en die gingen we eren met een heerlijke boswandeling, net als de wandeling op mijn moeder haar verjaardag.
Alleen dit keer liep mijn vader niet met ons mee, mijn vader stond bij de auto en zei tegen ons “dag meisjes en kleinzoon een hele fijne wandeling en tot zo”, “ik blijf wel bij de auto wachten, ik vind het veel te heftig dit keer”. En zo zijn Silvia, Nicky, Samantha en ik begonnen aan onze wandeling.
Al hebben we van deze wandeling enorm veel geleerd want wat blijkt, wij zijn niet de enige domme mensen, die denken dat je ’s nachts gewoon door het bos kan dwalen. Als we merken dat het om ons heen steeds drukker wordt, komen er ineens vier heksen het pad op lopen. Het blijkt al gauw dat deze heksen de mensen die niet op tijd het bos uit gekomen zijn begeleiden naar het hoofdpad die hen weer naar de bewoonde wereld brengt.
Ik weet niet wat er gebeurd als je eigenwijs gaat doen en toch een ander pad in loopt, maar geloof me daar hadden wij totaal geen behoefte aan om dit uit te proberen. Natuurlijk kan je doen alsof je gek bent en tegen jezelf zeggen dit is gewoon de spanning en daarom verzin je alles bij elkaar, eigenlijk is er helemaal niets, maar daarom is het zo gaaf om te zien hoe een hond reageert, en die kan de boel niet manipuleren.
Een dier staat nog steeds heel dicht bij de natuur en daarom is zijn intuïtief en gevoel voor identiteiten feilloos. Zij kunnen beter zien dan wij dus vind ik het heel belangrijk om te zien hoe de dieren om ons heen, zich op dat moment gedragen. Rocco voelde de sfeer feilloos aan en blijft dan ook dicht bij ons lopen.
Als de sfeer weer wat luchtiger werd was Rocco weer lekker los en vrij, maar zodra het druk om ons heen werd kwam hij weer snel strak naast Silvia lopen. Fijn om zo’n goede radar bij ons te hebben.
Al hadden we dit pas laat in de gaten (want we waren zo bezig met wat we voelde en hoe het bos veranderde), want zo speelt Rocco nog en pats boem was het spelen over en bleef hij strak bij ons lopen.
Dan komen we ineens bij een groot open stuk, een mens loopt sowieso altijd naar het licht toe, dat is heel natuurlijk. Ook wij liepen er recht op af, totdat we merkten dat dit geen goed plan zou zijn. De heksen werden hysterisch en we konden daarom ook maar één ding doen en dat is linksaf van het pad af. We liepen door de struiken, takken en stonden ineens voor een diepe greppel. Nou heeft een greppel of sloot ons nooit tegen gehouden en we aarzelen dan ook geen minuut. We hoopten natuurlijk wel dat er geen water in zou staan, en gelukkig waren ze boven ons goed gezind want het was een droge sloot. Als we eindelijk aan de andere kant aankomen zijn, zien we Halleluja een geasfalteerde weg. Met in de verte de provinciale weg en huizen.
Opgelucht lopen we die kant op, als je denkt dat onze wandeling nu helemaal voorbij is, heeft het helemaal mis. Naast ons zien we een hek verschijnen van schaduw bomen en struiken en het word het steeds dreigender. We zijn dan ook dankbaar dat we op tijd bij de weg zijn gekomen, ook de mist komt weer opzetten en de lucht word dikker. Rocco weet niet hoe dicht hij tegen Silvia aan moet lopen en de boodschap is nu ook weer heel duidelijk “waag het niet, om het bos weer in te gaan”. Maar dat hoeven ze ons echt niet te vertellen hoor. Zo gek zijn we ook weer niet.
De weg naar de provinciaalse weg lijkt wel twee x zo lang en ook al zijn we niet bang geweest, maar vonden het alleen heel erg spannend, dit vinden we toch wel een beetje raar. Aan de ene kant willen ze je weg hebben en aan de andere kant houden ze je vast. Als ik er nu over nadenk snap ik het eigenlijk wel een beetje. Entiteiten en ook de bomen voeden zich met emoties en energie, en ik denk ook best dat wij genoeg energie en emoties bezaten om deze daarmee te voeden.
Het is daarom ook niet raar toen we het bos eindelijk echt verlieten, we bedankt werden omdat we met respect naar het bos toe hebben gehandeld. Het blijkt maar weer dat als je met respect van beide kanten handelt er altijd hulp klaar voor je staat.
Nicky blijkt de hele wandeling opgenomen te hebben (geluid) en dan hoor je heel duidelijk dat er de hele weg iemand achter ons gelopen heeft. Duidelijke diepe stappen die een beetje sloft zodat je blaadjes weg hoort schoppen. Echt heel stoer!
Dit was weer een hele stoere wandeling J die we eigenlijk wilde opdragen aan mijn vader, maar die bleef liever bij de auto tenminste? ….