“Mac! Kom hierheen”, “Mac! Kom hierheen” lijken de bomen te roepen. Mac kijkt voor de zoveelste keer om zich heen en dan hoort hij het weer “Mac help ons alsjeblieft, kom hierheen”. Zenuwachtig rent Mac heen en weer om dan toch maar eieren voor zijn geld te kiezen en snel bij mij komt staan.
Een dikke mist daalt over ons heen en Rocco weigert om voor te lopen! De zon is sneller onder gegaan dan we dachten, en op dat moment is het bos voor de mens gesloten. Weet niet wat er allemaal in het bos ronddwaalt maar dat het genoeg is, merk ik al heel snel. Want ineens was het er, zomaar uit het niets. Dan loopt er iemand achter ons met een diepe stap, je hoort het gekraak van de blaadjes en takjes. Snel kijk ik achterom, maar zie niemand! Dan hoor ik het nog een keer maar er loopt echt niemand achter ons. Als ik voor de zoveelste keer omkijk, geef ik het op en laat degene lekker lopen.
Lees verder Een hond voelt precies aan wanneer de sfeer veranderd!