Vooral als Mac iets of iemand zijn naam hoort roepen!
“Mac! Kom hierheen”, “Mac! Kom hierheen” lijken de bomen te roepen. Mac kijkt voor de zoveelste keer om zich heen en dan hoort hij het weer “Mac help ons alsjeblieft, kom hierheen”. Zenuwachtig rent Mac heen en weer om dan toch maar eieren voor zijn geld te kiezen en snel bij mij komt staan.
“Vrouwtje hoor jij dat ook”, “Er is echt iets vreselijks aan de hand, want de bomen roepen mijn naam en ze zeggen dat ik hun moet helpen” fluistert Mac heel zachtjes in mijn oren. Ook de koeien aan de andere kant van het spoor, kijken verschrikt onze kant op en nu weet Mac het zeker er is iets totaal niet pluis.
“Oh vrouwtje kijk dan! Zelfs de koeien zien dat er iets goeds mis is” zegt Mac nu tegen het hysterische aan. Daisy die tot nu toe best relaxed is begint nu zich toch ook een beetje ongemakkelijk te voelen. Ons prinsesje is heel goed in “doen alsof ze een standbeeld is”, dit kan ze uren volhouden.
Daarom kan ik van haar ook de mooiste foto’s maken, want ze verroerd zich totaal niet. Als ze een paar minuten goed geluisterd heeft, weet ze waar de dreiging vandaan komt en gaat poolshoogte nemen.
Waar of wie de dreiging ook veroorzaakt één ding weet Daisy zeker “niemand maakt haar broertje bang!”. Nu Daisy het ook gehoord heeft is bij Mac een knop omgedraaid, want hij is wel een stoere boerboel en geen mietje. “Ik bescherm jullie wel hoor vrouwtje en Daisy”, “Ik ben nou eenmaal de man in deze gezelschap”.
Mac pompt zichzelf op zodat degene die hem roept onder de indruk is en hij rent op het hek af. Want volgens Daisy komt het daar vandaan! Ik ben er eens goed bij gaan staan want ik geniet hier volop van. Natuurlijk weet ik allang waar al die heisa vandaan komt, maar ik ga ze dit natuurlijk niet vertellen. Het is veel te leuk om te zien hoever mijn boerboelen gaan om ons te beschermen voor dit vreselijke gevaar.
Daisy die denkt zeker te weten waar het geluid vandaan komt en wil daar graag heen, maar er zit een hek in de weg. Nu is Daisy niet voor de poes en bedenkt zich geen moment. “Ik moet er gewoon over heen” mompelt ze in zichzelf. Ze neemt een aanloop, maar bedenkt zich ineens dat haar dit toch niet gaat lukken. Mac die denkt dat zijn zus het gevaar gelokaliseerd heeft komt bij haar staan om zo samen over het hek te kijken.
“Nee ik zie helemaal niets” mompelen Daisy en Mac tegelijk. Nu kan ik het niet meer aanzien en roep de twee suffe boerboelen bij me. Omdat we deze dagen weer volop aan het trainen zijn, komen de twee nog sneller bij me dan normaal. Of zou de oorzaak van het snelle “hier” komen doordat ze het allebei toch wel een beetje eng vinden allemaal.
“Jongens kom eens bij me!” roep ik naar mijn twee lieve boelen. “Er is helemaal niets aan de hand” fluister ik in hun flappies en Mac en Daisy kijken me schuin en ongelovig aan. “Vrouwtje je hoorde het toch ook” roept Mac een beetje boos. “Ja lieverd ik hoorde het ook”, “maar het leek alleen maar of de bomen iets zeiden”. “Het was gewoon de wind, die de takken en bomen laten bewegen”.
Daisy speurt ineens op en geeft haar broer een duw, “domme koe roept ze boos, wat sta ik voor lul zeg”, “Ik dag echt dat je iets hoorde en dacht dat ik je moest beschermen!” “Maar nee hoor is het alleen maar de wind die door de bomen giert” raast Daisy maar door en rent boos weg.
Mac staat beteuterd te kijken en ik geef hem snel een aai over zijn bolletje. “Kom op lieve jongen ze is het straks weer vergeten en dan gaat ze weer met je spelen” zeg ik in Mac zijn flapper en we lopen weer verder.
De wind wordt steeds straffer en het begint nog te regenen ook. De bomen gaat steeds meer tekeer en ik merk dat mijn boelen steeds zenuwachtiger wordt. “Het is tijd om naar huis te gaan” denk ik bij mezelf. Als ik aan het einde van onze pad kom, lijn ik de boelies aan.
