En Daisy is met tikkertje de lulloper!
“Mac” fluister ik in mijn Boerboel zijn flappers, “als jij die kant op loop, dan neem ik die kant en zo pakken we haar”. “Maar Mac je moet wel heel stil zijn hoor, want anders hoort ze ons” roep ik naar hem als hij de kant op sluipt die ik hem had aangewezen.
Mac kijkt me veel betekend aan en ik zie aan hem dat hij me heeft begrepen. Heel zachtjes sluip ik de andere kant op zodat we degene die zich achter een enorme hout korrel hoop verstopt kunnen pakken. Ineens zie ik een koppie achter de berg vandaan komen. Dit is het teken voor Mac en mij om het sluipen te staken en keihard naar het koppie achter de berg te rennen.
Hier zat het meisje achter de berg op te wachten en ze weet niet hoe snel ze weg moet rennen. Alleen Mac doet zijn werk heel goed en zit haar al op te wachten. Ze staat ineens stil en denkt “wat moet ik nou”, om zich dan om te draaien en met een schijnbeweging om me heen te komen.
Mac en ik zetten de achtervolging in tot groot genoegen van het meisje! Haar koppie zie je helemaal oplichten van plezier en begint als een gek om de berg heen te rennen. Natuurlijk laten we ons niet op onze kop zitten en beginnen nog harder te rennen. Dit spelletje doen we nu al een paar weken en het is onbetaalbaar als je Daisy zo ziet genieten.
Jammer genoeg houden Mac en Daisy het langer vol dan mij en ik trek me dan ook snel terug, zodat zij verder kunnen gaan met hun leuke spel. Dit is voor mij echt genieten, want als mijn boerboelen het naar hun zin hebben dan heb ik het ook.
Het is zaterdag en we zijn weer heel vroeg op pad en als je denkt dat we de enige zijn deze ochtend dan heb je het mis. We hebben al iets heel spannends meegemaakt deze ochtend en ik denk dat daarom de twee jonge boelen nog fanatieker verstoppertje en tikkertje aan het spelen zijn dan normaal.
We zijn ons namelijk echt helemaal dood geschrokken! En niet alleen ik nee wij alle drie. Tenminste als je de twee dames die de veroorzaker was niet meetelt. Wat er is gebeurt? Nou dat zou ik jullie vertellen, ga daar maar eens goed voor zitten.
Het is half 7 ’s morgens eigenlijk nog veel te vroeg voor de zaterdag, maar ik heb Mac zijn horloge afgepakt omdat hij cijfertjes door elkaar haalde en ik hier echt helemaal gek van werd. Maar hij heeft een manier gevonden om mij dit betaald te zetten. Hij heeft bedacht dat zodra de vogels wakker worden en de lantaarns buiten uitgaan, het tijd is om mij wakker te maken.
Eerst begint hij zachtjes te huilen om daarna een liedje van Dries Roelvink te gaan zingen. Nou ik kan jullie vertellen dat Dries Roelvink echt veel beter kan zingen dan onze Mac “al gelooft niemand dit, maar het is raar genoeg echt zo”. Natuurlijk probeer ik zoals een goede opvoeder mijn Mac te negeren, maar het lukt me niet, want het gezang is echt vreselijk.
Deze ochtend begint dus net zoals alle andere ochtenden lekker vroeg! Wat wel fijn is als we zo vroeg op pad gaan, is dat de honden bijna de hele weg los kunnen lopen. Maar zover is het nog niet want we moeten eerst de wijk uit en dat blijkt een spannende onderneming te zijn.
Niets vermoedend lopen Mac, Daisy en ik naar het station, want daar kunnen de boelen lekker los. Als we bij de ingang van een flat aankomen gaat ineens de deur open en er komen twee dames naar buiten. Op zich niet zo vreemd totdat de ene dame begint te gillen. Zo luid en onverwacht dat Mac, Daisy en ik van schrik twee meter de lucht in gaan.
De dame ziet ons ineens staan en van het normaal gillen “hoever je dit normaal gillen kan noemen, al ben ik wel onder de indruk van zo’n enorme stemgeluid en dit voor zo’n jong meisje” naar het schreeuwen van schrik, want ze hadden mij niet verwacht en helemaal geen twee grote honden. Haar vriendin die zich enorm blijkt te schamen voor het gedrag van haar vriendin, loopt snel de andere kant op en durft ons niet aan te kijken. De schreeuwende dame staat even stil en ik zeg zo luchtig mogelijk tegen mijn honden “Wauw jongens was dat even schrikken”.
Waarop de dame begint te giechelen en snel de kant van haar vriendin op loopt. Die schaamt zich waarschijnlijk nog steeds, want ze ontwijkt haar vriendin heel handig en ze komen elkaar bij het station pas weer tegen, waar ze elkaar lachend om de nek vliegen.
