“Help vrouwtje! Help me toch alsjeblieft” hoor ik Mac klagelijk jammeren en daarna volgt een huil waar de wolven jaloers op zouden worden. Rennend zo snel ik kan – en dat is jammer genoeg voor Mac altijd te langzaam- ren ik naar mijn vriendje. Wat ik dan zie is te zot voor woorden en het zou zo lachwekkend zijn als Mac er niet zo intens zielig bij zou kijken.
In December blikken we altijd even terug naar het afgelopen jaar. Voor mij gaat het terugblikken iets verder terug dan alleen dit jaar. Vorig jaar wilde ik niet terug kijken, want ik zat nog midden in de crisis en was al blij als de maand er weer op zat en wij weer een stapje verder waren dan die maand daarvoor.
Het begon allemaal toen ik een burnout kreeg, de dokter vertelde me toen dat ik vooral leuke dingen moest ondernemen. Maar er waren bepaalde maandelijkse verplichtingen die ik best lastig vond, omdat ik dan moest nadenken…en denken dat was iets wat me totaal niet meer lukte.
