Jammer genoeg moet je eerst iemand verliezen voordat je ogen geopend wordt!
Ik voel het weer door heel mijn lichaam! Het is er weer aan de ene kant is het zo vertrouwd, aan de andere kant is het oh zo moeilijk. Want het lukt me niet altijd om het gevoel die in mijn lichaam stroomt te negeren.
Dit jaar is het zo veel vroeger of lijkt dat maar zo? Ach je weet het niet maar het maakt ook niet zoveel uit. Het is ook wel weer fijn dat het er is al is het niet altijd even makkelijk.
Wat wel fijn is, is dat mijn gevoelens op scherp staan en mijn zesde zintuig op volle toeren draait. Het hele jaar luister ik heel goed naar mijn intuïtie daar leef ik op, zodra iets niet goed voelt doe ik het niet, natuurlijk slipt er af en toe wel een missertje tussen door, maar dan heb ik weer eens niet geluisterd of was ik weer eens enorm eigenwijs.
Dit is ook een kant van mij waar ik het eigenlijk niet vaak over heb, natuurlijk zinspeel ik er weleens op omdat dit nou eenmaal bij mij hoort, maar voor de rest is dit iets wat alleen van mij is. Je mag het noemen wat je wil paranormaal, een goed ontwikkelde zesde zintuig of gewoon enorm gevoelig. Ik prefereer het liefst “de Anita kracht” oftewel ik ben gewoon een heks.
Dit stukje van mij heb ik allemaal te danken aan mijn vader, ik was me nooit bewust van mijn innerlijke ik. Paranormaal was veel te eng, natuurlijk geloofde ik in geesten maar was er mega bang voor. Natuurlijk had ik net als mijn mama hele rare dingen, wist al precies wie er belde als de telefoon ging. En ik hield mijn moeder goed in de gaten als mijn vader weer eens te laat thuis was.
Zodra mijn moeder zenuwachtig werd, dan wist ik dat er iets met papa was gebeurd. Ja onze zintuigen hebben altijd op scherp gestaan, maar dan voor het rustige en veilige werk.
Zo heeft mijn intuïtie me meren malen voor een ongeluk behoed, of nare ervaringen, ook dat mijn vader ging overlijden wist ik al eerder dan hij zelf. Al had hij wel een heel groot vermoeden .
Als hij zich niet lekker voelde, vroeg hij altijd aan mij wat het zou kunnen zijn, omdat dit ook een mooi staaltje intuïtie was, maar ik vond het eigenlijk dood normaal. De dag voor zijn opname in het ziekenhuis vroeg hij het me dan ook “Anita dit is niet goed, zo heb ik me nog nooit gevoeld” “Dit keer ga ik het niet redden hé?”.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem te vertellen dat hij deze strijd niet ging winnen. Dat was zo ontzettend moeilijk! De volgende dag was ook de laatste dag dat we nog met hem konden praten daarna slipte hij er tussen uit om eindelijk die welverdiende rust te krijgen die hij verdiende.
Maar rust is denk ik iets die wij nabestaande hebben verzonnen, om het overgaan van onze dierbaren te vergemakkelijken want mijn vader is na zijn dood drukker dan ervoor. Als je nog niet in het geestenrijk geloofde zorgde mijn vader er wel voor om dit maar wel te doen.
Mijn moeder zij mij altijd “Anita als ik dood ga kom ik bij jullie allemaal spoken”. Nou dat had indruk op mij gemaakt want ik was als de dood dat ze er tussen uit zou knijpen, want dan zou ze gaan spoken en dat leek me zo eng.
Nou ik had nooit op mijn vader gerekend die is pas gaan spoken, en daar ben ik hem nog steeds eeuwig dankbaar voor. Want de mooiste ervaringen heb ik met hem beleefd, en ik heb mijn kinderen nooit zo goed kunnen begeleiden in het leven zonder dat mijn vader me heeft laten zien hoe het leven er uit ziet zodra je jezelf open zet voor de parallelle wereld.
Om hier even te vertellen wat er allemaal gebeurde dat zou de ervaringen tekort doen, en dat ga ik jullie zeker vertellen maar op een andere tijdstip dus niet nu. Maar geloof me dat hij heel drastisch was om mij te laten zien en voelen dat hij er nog gewoon was.
Anita is niet altijd heel snel van begrip dus hij moest zich laten zien, horen en zelfs reuk en gevoel haalde hij uit zijn trukendoos. Oh ik heb zo mooie ervaringen gehad soms heel eng en soms heeft het zelfs mijn leven gered.
Mensen geloofde dat ik gek was en soms zelfs dat ik alles verzon, totdat ik ze het zelfs kon laten zien en beleven, dat maakte het ook voor andere dat men hun ogen konden openen zonder dat ze er bang van werden. Het heeft me ook nooit dwars gezeten als men me niet wilde geloven of ze me gewoon voor gek verklaarde, want dit was voor mij een manier om mijn leven te verrijken en draaglijker te maken, vooral na de dood van mijn dochter.
En het heeft mijn leven verrijkt al heb ik ook een tijd gekend, dat ik het liever niet meer wilde hebben, want het weten dat je waarschijnlijk 1 kind ging verliezen is zo ontzettend erg en dan hoop je met heel je hart dat je het voor die ene keer het helemaal mis hebt. Maar zoals altijd kan je het ene niet hebben als je het ander niet accepteert.
In deze periode september t/m december is mijn vader altijd het meeste bij me samen met mijn kleine meid. Ik heb ze in deze tijd ook het meeste nodig, omdat ik in deze periode het kwetsbaarste ben. En zo kom ik op de beleving van deze week die ik graag met jullie wil delen.
Meestal als ik s ’morgens naar kantoor ga en ik moet openen zit mijn vader steevast achter mijn bureau. Mijn collega is zich al eens doodgeschrokken van hem en toen ik binnenkwam lopen riep ze heel bang “Anita er zat een man achter je bureau” Ik legde haar uit dat dit mijn vader is, en hij doet geen kwaad. Nou hij zag er toch niet echt heel vrolijk uit, en dat klopte die tijd gebeurde er weer van alles en mijn vader maakte zich dan ook heel veel zorgen en terecht bleek later.
Deze ochtend was het ook weer het geval ik moet openen want mijn collega is vrij en ik kom de kantoor binnen en mijn vader zit op zijn gemak achter mijn bureau, ik zeg hem gedag en zie hem weg lopen als ik het licht aan doe.
De werkdag kan beginnen, mijn andere collega komt binnen en gaat aan de bureau naast me zitten. Ze vertelde me over haar rare nacht en dat ze een hele rare droom heeft gehad. Ze droomde dat er allemaal rare dingen op kantoor gebeurde, maar het aller vreemdste vond ze toch wel dat er een bijna lege drankfles midden op mijn bureau stond, terwijl jij toch niet drinkt roept ze nog helemaal onderste boven van haar droom.
