Mosselen eten en een foute avond op de Camping De Laarse Heide!

De Camping “De Laarse Heide” in Zundert waar mijn leven pas echt begon! De camping waar een blauwdruk van mijn levensloop begraven ligt. De Camping waar ik vreugde en verdriet heb gekend, je kunt dus eigenlijk wel zeggen dat hier zoveel herinneringen rond dwarrelt, dat het best leuk en moeilijk tegelijk is om hier weer terug te zijn.

Het zou heel anders zijn als de camping na 19 jaar heel veel was veranderd. Maar als ik de camping op kom lopen is de tijd stil blijven staan, er in al die jaren nog helemaal niets veranderd. O ja in de kantine hebben ze eindelijk nieuwe gordijnen, maar dat is dan ook het enige wat er vernieuwd is.

Het wc en douche gebouwtje waar ik Mandy en Sammy elke dag waste tot grote ergernis van de meiden, want ze hielden niet zo van al dat water op hun naakte lijfje. Het gebouwtje waar we vroeger onze kampwinkel hadden en de kantine waar ik heel veel uren vertoefde omdat ik met mijn moeder achter de bar stond.

16 jaar was ik toen mijn vader ons vertelde dat hij iets heel leuks had gepacht. Natuurlijk moesten mijn moeder en ik eerst even slikken, want dat betekende dat we er weer een puik werk erbij hadden. Maar ik was in die tijd heel positief en zag overal wel een uitdaging in.

Overdag in de kampwinkel en in de avond achter de bar! Dat was het idee en daar gingen we voor. Wat ik alleen niet wist is dat iedereen het wel heel gezellig vond, en dat de sluitingstijden voor de bar wel heel vaag werd. Ook de tijden van de kampwinkel werden heel flexibel, moest iemand wat hebben dan deden wij de winkel open.

Zo kregen we werktijden van 8:00 in de ochtend tot 4:00 midden in de nacht. Dat werd voor een meisje van 16 heel zwaar en trouwens ook voor mijn moeder die ook nog bij haar kinderen in Nijkerk wilde zijn. Mijn moeder reisde van Nijkerk naar Zundert en ik hield het in Zundert draaiende als mijn moeder van de ene kant van Nederland naar de andere kant reisde, en alles onder controle hield.

Nu was ik wel wat gewend, dus had ik hier niet zoveel problemen mee, maar het slaap tekort ging mij dikwijls parten spelen. Als dan ook mijn vader in het ziekenhuis belande, stonden mijn moeder en ik er helemaal alleen voor. Het was dan ook heel zwaar en zag het vaak niet meer zitten, ook omdat mijn vader me elke keer als ik hem in het ziekenhuis opzocht mij vertelde hoe dom ik was en dat het allemaal veel beter kon en moest.

Dat noemen ze nu Demotivatie maar dat was in die tijd een woord die men niet kende. Natuurlijk wil je als kind dat je vader trots op je is en ik ging er nog harder tegen aan. Eén ding hield me op de been en dat was een jongen die me continu als hij me zag een kusje gaf en iets liefs tegen me zei.

Tot mijn oom Richard zag dat ik op het punt stond om in te storten en nam me mee naar zijn huis, zodat ik weer tot mezelf kon komen. Precies op tijd want ik was van plan om weg te gaan van de camping, en het kon me niet zoveel schelen waarheen.

Na een paar weken kwam ik weer fris en fruitig terug en ging mijn leventje verder. De jongen ging verder waar hij gebleven was en gaf me op de raarste tijden even een kroel en daar werd ik heel blij van. Hoe lang we de kantine en kampwinkel gepacht hebben, ik weet het echt niet meer.

De tijd vloog en ik was er ook niet zo van de tijd bewust, het enigste wat ik weet is dat ik dag en nacht aan het werk was. Tot ik op een dag wakker werd en ik mijn knuffeljongen weer zag en ik me bedacht dat dit ooit mijn man zou worden. Heel raar maar het klopte helemaal 8 jaar later zijn Ron en ik getrouwd.

Ron en ik werden verliefd en bleven op de camping ook nadat mijn ouders weer iets anders hadden bedacht om te gaan doen. Nicky werd geboren en bracht zijn jeugd op de camping door. Ook Sammy en Mandy hebben hier hun eerste levensjaar doorgebracht, en genoten ook van de momenten als we op de camping zaten.

Totdat we het financieel niet meer konden handelen, ik was failliet gegaan en moest hier de prijs voor betalen. We zeiden de camping vaarwel en af en toe kwamen we bij Thea en Wil op visite, zo ook deze keer.

Wil en Thea geven dit weekend een mosselfeest! En s ’avonds is er een foute avond in de kantine met zanger Janus uit Breda. Zo ontzettend leuk en we genieten van het eten en zelfs de foute avond in de kantine is weer ouderwets gezellig. Dat komt ook omdat er nog zoveel bekende gezichten waren die ik jammer genoeg niet van naam ken, maar Ron die zag ik de hele avond niet meer. Monika een vriendin van Ron en mij, die nu achter de bar staat en Co en Rikus die volgens mij nooit hun plek voor de bar hebben verlaten.

Ik heb Sammy dit weekend de camping laten zien en ook alle verhalen verteld die nog fris in mijn geheugen gegrift staan. De tijd over mijn vader, Maria en Loek, vooral over Loek want Sammy was net zoals wij allemaal gek op Ron zijn maatje. Jammer genoeg moest hij ons veel te vroeg verlaten en bekijkt alles nu vanuit de hemel. Ook dit nieuws dat Loek was overleden hoorde ik op de camping, we kwamen vanuit Duitsland en Maria zou me bellen, want Loek lag heel slecht, maar ze kon me niet te pakken krijgen. We deden een tussenstop op de camping en daar hoorde we het slechte nieuws.

Ook Mandy kwam heel vaak aan bod en dat was voor Sammy en mij best emotioneel. Ook het gezellige gekeuvel bij Thea, Wil, Natascha, Marcel en hun kids waren weer zoals thuiskomen van een hele lange vakantie.

Camping Laarse Heide in Zundert is nog steeds dezelfde camping als toen! En dat komt vooral door de mensen die ik door de jaren heen als mijn familie ben gaan beschouwen.

Thanks!

Thea, Wil, Natascha, Marcel en kids

voor de heerlijke weekend!

(K) (K) (K)