Maand “November” bezorgd me toch ook deze keer weer een warrig hoofd!

Soms doet mijn hoofd het gewoon even niet meer! Ik doe dan alsof ik weet wat je zegt, maar dat is allemaal schijn. Soms  geef ik de verkeerde antwoord, de andere keer gok ik goed, en als degene tegenover me, me nog steeds vragend  aankijkt, of met een blik “meen je dat nou”, weet ik dat ik de plank helemaal mis sla en doe ik mijn stoute schoenen aan om toch maar te vragen “Sorry ik weet niet precies wat je nu zegt”.

En dat komt niet door desinteresse welnee was dat maar waar, want dan kon ik er tenminste iets aan doen. Nee mijn hoofd zet alle woorden die je zegt om in een taal die ik niet begrijp. En hoe goed ik ook luister af en toe komt het gewoon echt niet aan. Robbie Williams blijft ook mijn favoriete zanger met zijn “Feel” waarin hij zingt ” mijn hoofd spreekt een taal die ik niet begrijp!”.

Ik zelf noem het een warrig hoofd! En ik weet dat ik dan mijn rust moet pakken. Ook is mijn gezin in deze dagen heel belangrijk want moet ik echt iets weten, dan onthouden zij wel wat er gezegd word en vertellen ze me het later op een moment dat mijn hoofd het wel weer doet.

Het gebeurde ongeveer zeven jaar geleden mijn lichaam gaf het op en mijn hoofd stopte er gewoon mee. Ik had mijn lichaam vakkundig gesloopt en die vond het wel welletjes. Ook door stress op mijn werk ging het allemaal sneller dan je kunt bedenken. Lopen en bewegen deed zo’n pijn waardoor mijn energielevel steeds lager werd.

En dan gaat het kaarsje vanzelf uit! Aan de buitenkant is er niets te zien, maar vanbinnen lijkt het wel alsof ze besloten hebben om puzzelstukjes van mijn botten en spieren te maken en daarna alle stukjes verkeerd terug te plaatsen…ook elastiekjes gebruikte ze met veel enthousiasme. Een Burn-out was de diagnose van de dokter en Fysiotherapeut.

Nou ja zeg! Riep ik verbaasd “Doe normaal riep ik nog! Een Burn-out dat is voor mietjes riep ik nog harder”. En stortte me daarna weer op mijn werk, ik liet me niet kennen door zo’n belachelijke diagnose. Kruipend kwam ik mijn bed uit en slepend gooide ik mezelf mijn auto in, om daarna er weer kruipend uit te komen. Maar je kan jezelf voor de gek houden de pijn wordt er echt niet minder om, en als je niet naar je lichaam luistert dan moet je lichaam maatregelen nemen en dat doet een lichaam heel drastisch geloof me maar……

Ik stopte gewoon met functioneren ik kon niet meer denken, en mensen praatte tegen me, maar verstond ze echt niet. Hoe goed ik me ook concentreerde ik hoorde niets meer, mijn collega zei het pas nog “toen ik hier kwam werken zat jij in een hoekje en je reageerde helemaal niet, je was echt een klein hoopje mens”. En daar geloof ik in want ik kan me niet eens meer herinneren dat ik toen op kantoor zat, laat staan dat ik ook nog iets nuttigs deed.

Kwam ik thuis dan moest ik ook gelijk door naar bed, maar niet te lang want dan deed mijn lichaam weer veel te pijn door het te lang liggen. Op een keer kan je helemaal niets meer, en je wilt ook echt helemaal niets meer. En dat is een valkuil waar je met beide benen intrapt! Natuurlijk vraag je geen hulp vooral niet aan je naaste familie of gezin, want je kan het
allemaal best nog zelf.

Ook daaraan kan je zien dat je verstand ook een kortsluiting heeft ondergaan, want je kan het niet meer zelf, en het moet eigenlijk zo zijn dat je aanvaardt dat ook jij maar een mens bent en het af en toe echt niet meer gaat. De tijd gaat voorbij en je probeert met alle mogelijkheid om er weer bovenop te krabbelen. Het besef waar het nu eigenlijk helemaal fout ging komt dan ook veel te laat.

Hoe verder je wegzakt hoe moeilijker het is om je vast te klampen en weer uit die enorme kuil te komen. Gelukkig zag mijn gezin wel dat het helemaal fout ging en hielpen me waar ze maar konden, samen met mijn honden krabbelde ik weer omhoog die giga kuil uit.

Als je dan denkt “zo dat hebben we ook weer gehad”, valt dit toch wel een beetje tegen, want de klachten bleven bestaan. Behalve mijn hoofd ging weer steeds beter functioneren en dat is wel heel belangrijk. Van 2 a 3x imbrufen 600 per dag kon ik af en toe met 1 per dag en dat was al een hele voorruit gang.

Na een hele tijd ging ik toch maar weer eens een bezoekje bij mijn huisarts plannen, en de vraag of mijn Burnout echt nog telde, of dat ik niet gewoon fibromyalgie heb omdat mijn vriendin deze ziekte ook heeft en alle symptomen klopte. Zij had me er al vele keren op gewezen en omdat ze doktersassistente is kon ze me elke keer weer volledig overtroeven, zodat ik hier niet meer onderuit kon.

Mijn dokter vertelde me dan ook dat dit zeker het geval zou kunnen zijn en dat is al heel bijzonder voor mijn dokter want die houd er niet van om een ziekte te noemen die nog niet gestaafd is door duidelijke bewijzen. Maar zei mijn dokter ook heel eerlijk er is hier niet veel aan te doen net als een Burn-out moet je ermee leren leven en heel goed naar je lichaam luisteren. De ene keer gaat het wel en de andere keer gaat het niet. De Imbrufen werkt perfect voor jou, dus slik deze wanneer je het nodig heb.

En dat advies is voor mij goud waard ik wil geen stempel en wat ik ook heel prettig vind, is dat ik zelf kan zeggen “nu gaat het wel” en “nu gaat het niet”. Wat ik wel heb ontdekt heb na al die jaren is dat het heel lastig is om alle verloren Energie terug te krijgen. Nog steeds raak je sneller energie kwijt dan dat je oplaad. Het luisteren van je lichaam is dan ook van levensbelang en weten waar je grenzen ligt is heel belangrijk.

Nu ik in mijn overgang terecht ben gekomen zijn de kwalen maximaal uitgebreid maar ik heb een hele goede tip! Ymea
Silhouet bij de drogist te verkrijgen helpen echt perfect, natuurlijk doen mijn spieren nog steeds hun eigen gang en lijkt het alsof men ze uit elkaar willen trekken, of raken ze ineens verstuikt terwijl je zit. Maar je hebt wat vaker betere dagen, en daar doe je het toch voor.

Het gaat nu ook perfect met mij al heb je natuurlijk altijd je goede en je slechte dagen, daar ontkom je nooit aan. Alleen ik heb wel gemerkt dat mijn “warrig hoofd” in moeilijke tijden en in stress periode wel terug komt en daar helpt een Imbrufen jammer genoeg niet tegen 🙁 Vooral in deze maand val ik steeds vaker terug in mijn oude inmiddels bekende gewoonte om mensen vragend aan te kijken, en probeer ik me heel goed te concentreren en te focussen zodat ik ze hopelijk kan verstaan.

De maand november is en blijft altijd een lastige maand en ook al denk ik ” wauw het gaat goed”, dan laat mijn warrig hoofd wel even zien dat het allemaal maar schijn is, en heel diep vanbinnen er toch nog een stemmetje roept “Vergeet het maar Anita dit is en blijft een moeilijke maand”.

Als ik dus een beetje warrig overkom of gewoon afwezig en kijk ik je af en toe heel verbaasd aan, dan heb ik waarschijnlijk niet begrepen wat er gezegd word, of ben ik mijn concentratie geheel kwijt. Ondertussen heb ik wel geleerd om toch nog een keer te vragen wat men zeggen, maar af en toe durf ik dit gewoon niet 🙂

Dus reageer en doe ik raar dan weet je “het gaat vanzelf over, maar laat mij nu maar gewoon even gaan”, “het komt allemaal goed! December komt er al bijna aan! 🙂