De dag dat Silvia mijn zus voor mijn vader was overleden!
Dat het “helder zien” in onze familie zit bewijst het volgende verhaal. Dit verhaal is er echt één uit de oude doos en is heel heftig te noemen. Het laat zien hoever iemand kan gaan als je sommige gebeurtenissen door bepaalde omstandigheden niet van echt of niet echt kan onderscheiden.
Zoals jullie onderhand weten heb ik een welbewogen jeugd gehad, die totaal niet saai te noemen was. Mijn vader had hier een heel groot aandeel in, hij verzon altijd wel weer iets nieuws zodat we ons niet konden vervelen.
Maar waar je hem nooit van kon betichten was het verraden van zijn vrienden, of die vrienden het verdiend hadden of niet, hij steunde ze met hand en tand. Al geloof ik ook best dat het soms ook met eigen best wil te maken heeft, want zo’n onschuldig ventje was het ook weer niet.
Zo gebeurde het dat er op een avond nationale verbranding werd gehouden in onze openhaard. Dit was meestal een ritueel die één keer per half jaar plaats vond! Alle brieven, documenten werden dan nagekeken en in de openhaard gegooid. Dit keer was het vreemd want de verbranding werd nu iets te vroeg uitgevoerd, en heel zorgvuldig met heel veel enthousiasme.
Na een paar dagen kwam dan ook de aap uit de mouw, want mijn vader bleef ineens een nacht weg en kwam zoals gewoonlijk niet thuis. Mobiele telefoons bestonden toen nog niet, en wij hielden dan ook goed mijn moeder in de gaten. Want werd mijn moeder zenuwachtig dan was er iets heel goed mis, en bleef ze rustig dan kon het nooit iets ernstigs zijn. Mijn moeder haar intuïtie zoals wij het noemde was perfect en had het nog nooit fout gehad.
Mijn moeder was wel ongerust maar niet zenuwachtig, dus wachtte het nog rustig af. Al hadden we wel al een paar vrienden van mijn vader gebeld, maar daar werden we niet wijzer van. Totdat eindelijk het lang gewachte telefoontje kwam, het was mijn vader hij zat op het politiebureau en moest nog even blijven want hij zou iets weten wat de politie ook heel graag wilt weten.
Achteraf weet ik dat het om een heel smerig zaakje ging waar twee notarissen in Amsterdam mee gemoeid waren, en een oplichter die heel bekend is 😀 . Maar toen wisten we niet waarom mijn vader was aangehouden en voorlopig niet naar huis mocht.
Nou vond mijn vader het altijd wel leuk om op het randje van de wet te balanceren, dus misschien was hij dit keer net over het randje gevallen, je weet het niet. Wat ik wel wist is dat mijn moeder heel vaak naar hem toe ging om met hem te praten en spullen te brengen.
Totdat we merkten dat het met mijn vader steeds slechter ging, we vertelden de politie dat mijn vader medische hulp nodig heeft en wel snel. Maar daar werd lacherig over gedaan want er was niets mis met mijn vader. Toen werd mijn vader eindelijk overgeplaatst naar Houten en dat was fijn, want daar woonden wij dicht in de buurt.
In die tijd was ik heel beschermend ingesteld en ook al was ik pas 13 jaar, ik voelde me enorm verantwoordelijk voor mijn familie, en helemaal als ik dacht dat er onrecht gepleegd werd. Ze zorgde daar op het politiebureau niet goed voor mijn vader, dus daar zou ik wel even iets van zeggen en doen.
Zo ging ik die ochtend op de fiets naar Houten om oom agent even te vertellen, wat ik er allemaal van vond, en dat ze beter voor mijn vader moeten gaan zorgen, want anders neem ik hem gelijk mee naar huis.
Ik moet zeggen dat de agenten zeer vriendelijk voor me waren, en verzekerde me dat er elke dag een dokter langs kwam om naar mijn vader te kijken, en er was echt helemaal niets met hem aan de hand. Ze beloofde mij zelfs dat mijn vader zo snel mogelijk weer naar huis mocht.
En gelukkig hebben ze die belofte gehouden, want de volgende dag kwam mijn vader weer thuis. Wat waren wij blij totdat mijn vader ineens heel gek ging doen! Oh wat was dit vreselijk eng. Mijn moeder en ik hadden echt helemaal niets in de gaten, wat we wel merkten is dat hij heel vriendelijk en bezorgd was, eigenlijk kon je het ook wel “verdriet” noemen.
Doordat hij zo vreemd deed volgde we hem overal waar hij heen ging en zo liepen we achter mijn vader aan als een hondje. Opeens loopt hij naar zijn kantoor in de garage en begint te bellen. Wat er toen volgde was zoiets vreselijks dat mijn moeder en ik begonnen te gillen en zelfs de telefoon uit zijn handen wilden trekken.
Maar mijn vader was veel sterker dan ons en we konden alleen maar lijdend toezien hoe hij zijn verhaal deed aan de andere kant van de lijn. Hoi mama zei hij Ida en de kinderen willen het nog niet geloven, en hebben het waarschijnlijk uit hun geheugen gewist, maar ik moet het jullie wel vertellen “Silvia (mijn zus die toen 8 a 9 jaar was) is overleden”.
We hoorden aan de andere kant mijn oma schrikken en wij bleven maar gillen “oma, moeder, het is niet waar Silvia is niet dood!” Mam luister niet naar ze het is echt waar maar Ida en Anita kunnen de waarheid nog niet aan, ik ga nu hangen want ik nog zoveel regelen.
Hij pakt daarop weer de telefoon en belt mijn oom en tante op die bij een drukkerij werkt voor overlijden kaartjes. Ook zei schrokken enorm en het verdriet was vreselijk, je hoorde ze aan de andere kant van de telefoon gillen en huilen, zelfs mijn vader was helemaal kapot. Maar Silvia is niet dood bleven mijn moeder en ik roepen!
Toen mijn vader helemaal kapot op de bank ging zitten om stil voor zich uit te staren, belde mijn moeder snel iedereen weer op om te vertellen dat Silvia nog leefde en helemaal niet dood is.
Dat was een moeilijke taak omdat mijn vader iedereen had verteld dat wij het niet wilde accepteren, dus ze bleven mijn vader geloven, wat mijn moeder ook probeerde.
Wat is er met Silvia gebeurt dan papa probeerde ik! Hij keek mijn moeder en ik aan en werd zelfs een beetje boos. Dat weten jullie toch we waren er zelf bij! We waren op het vliegveld en je zus trok zichzelf los en rende de startbaan op, maar ze had de vliegtuig niet gezien die aan kwam rijden en ze werd zo geschept. Ze was op slag overleden, ik snap ook best wel dat jullie kapot zijn van verdriet! Ik ook het is gewoon vreselijk en ik mis haar enorm, maar we moeten verder en er moet nog zoveel geregeld worden.
Ma en ik stonden sprakeloos en wisten even niets meer te zeggen! Maar schat zei mijn moeder luister nou eens goed naar me, Silvia is niet overleden, ze leeft nog echt waar. Mijn vader keek mijn moeder medelijdend aan en met zoveel liefde, nee schat we hebben het zelf gezien, ze is er niet meer ze is echt overleden.
Anita ga alsjeblieft heel snel naar Silva haar school en haal haar op, je vader moet haar gewoon even zien, dan geloofd hij ons misschien. Snel haalde ik Silvia op van school en gingen snel naar huis. Vol trots liet ik mijn papa zien dat Silvia echt nog onder de levenden was en niet is overleden.
Gelukkig heb ik een hele eigenwijze vader want zodra ik vol trots met Silvia aan mijn zijde voor hem stond, keek hij me lachend aan en zei “lieverd ik zie Silvia ook nog steeds, dus jij en je moeder ook, maar dat betekend niet dat ze nog is”, “ze is overleden en dat moeten we nu eenmaal accepteren, hoe moeilijk dit ook voor ons is”.
Dat was voor mijn vader het laatste wat hij erover gezegd heeft en bleef de rest van de dag voor zich uit staren in zijn stoel. Af en toe begon hij te lachen en riep dan ineens “Ik ben geen verrader wat denken ze wel!”. We weten niet wat er is gebeurd op de politiebureau, maar het moet daar vreselijk geweest zijn.
We hoopten dat mijn vader de volgende dag na een goede nachtrust, misschien alles weer een beetje helderder zag, maar dat was jammer genoeg niet zo. Het leek wel of hij elke minuut dieper in een soort shock kwam, en begon zelfs te kwijlen, hij was compleet de weg kwijt.
Omdat mijn moeder zo ontzettend boos was geworden op de politie, kwam er een mevrouw kijken of wij niet aan het overdrijven waren. De mevrouw schrok zich wild en heeft ons beloofd het uit te zoeken.
Ik zelf heb er nooit meer iets van vernomen en naar een paar dagen werd mijn vader weer langzaam de oude en hij vertelde me dat het zo raar was, want hij zag het zo duidelijk voor zich dat Silvia verongelukte door een vliegtuig. Anita het was zo echt, dat ik er ook geen moment aan twijfelde dat het echt was gebeurd.
Het leek me toen verschrikkelijk om zoiets mee te moeten maken, nu heel wat jaren later en heel wat ervaringen rijker, weet ik dat dit soort dingen kunnen gebeuren. En jammer genoeg heb ik het zelf ook meegemaakt dat je iets ziet gebeuren wat zo echt is, dat je er later nog helemaal vol van bent. En als je heel veel ongeluk hebt gebeurt het ook nog echt en dat is de reden dat ik een tijd had gewild dat ik dit “helder voelen” eigenlijk liever niet zou willen hebben.
