9 november 1995
Het was de dag voordat mijn leven ineens zo anders maakte.
Ik zat samen met Silvia in de auto en we waren er samen uit, na twee jaar vechten, verdriet maar ook veel belevenissen konden we zeggen papa is niet meer op deze aarde! Maar we hebben nog contact en kunnen hem horen.
Het was de dag dat Silvia en ik over van alles en nog wat zaten te bekvechten, zo erg dat er ineens een drinkbeker van de tweeling zo van de tafel vloog en we hoorde papa krachtig roepen “meisjes hou op!”. En dat hielp want wij staakten onze heftige luide discussie en begonnen te lachen.
Het was de dag dat we weer eens besefte dat dood niet altijd een afscheid betekende.
Het was de dag dat ik tevreden was met mijn leven en we alles van onze vroegere leven hadden verwerkt.
Het was de dag dat we papa wilde eren met een stukje in de krant, omdat hij voor ons zoveel had betekend na zijn overlijden.
Het was de dag dat ik nog intens gelukkig kon zijn.
Het was de dag waar ik nog onwetend was dat mijn vader nog een veel grotere rol in mijn leven ging krijgen. Dat mijn vader me na deze dag nog vaak moest redden om mezelf niet te verliezen, hij liet me weten hoe belangrijk het leven nog kon zijn, waar ik voor moest vechten. Zo vaak moest hij mij tot orde roepen, zo vaak moest hij me van een stomme daad weerhouden.
Het was deze dag in November dat ik haat, koester en vooral me wilt verschuilen…..