Alles staat en valt met een perfecte tafelschikking!

Wat een toestand in huize Elkerbout! 9 pups en maar 10 tepels dit betekend voor Ziva en mij dat we samen een perfecte tafelschikking moeten organiseren. Natuurlijk willen alle 9 pups het liefst op de beste plaats zitten – lekker achteraan bij de dikste tepels met de meeste melk productie-. Dit betekend nog wel eens knokken aan de melkbar.

Om ervoor te waken dat de pups goed drinken – en natuurlijk gewicht aankomen- wegen we de pups 2x per dag. Omdat de tafelschikking af en toe nog te wensen over laat gaat het nog wel eens mis en komen sommige pups niet aan of vallen ze zelfs af. Dit is een hele dikke “Not Done” dus dan hebben Ziva en ik maar één belangrijke taak en dat is A. de tafelmanieren van sommige pups te verbeteren en B. de schikking weer helemaal omgooien tot grote ergernis van sommige puppen mutsen.

Toen de koters nog maar heel klein waren was de tafelschikking niet zo’n probleem, want alle pups konden met gemak bij alle tepels komen ook de moeilijkste namelijk de voorste 2. Nu ze bijna allemaal een kilo wegen wordt het een hele uitdaging. Ziva wilde hier eigenlijk helemaal niets van horen . “De pups doen er maar een beetje moeite voor” gilde ze geïrriteerd en bleef gewoon lekker op haar zij liggen zodat de andere vijf tepels op de achterste na niet meer te bereiken valt.

“Het lukte in het begin toch ook gewoon!” riep ze naar me. “Ja maar lieve muts, toen waren ze nog maar heel klein. Ze wegen nu zowat het dubbele. Zuchtend gaat ze liggen en laat mij het laatste stukje doen, namelijk het volledig op haar rug gooien door aan haar voor en achterpoten trekken.

Dan komt het moeilijke stukje namelijk voor alle pups de ideale plekje zoeken. Degene die te weinig gedronken hebben mogen aan de vier mooiste plekken, deze geven de meeste melk – achteraan de melkbar- . Dan de pups die genoeg aangekomen zijn die mogen vooraan – het dichtste bij de voorpoten – en dan heb je nog de pups die wel zijn aangekomen, maar eigenlijk iets te weinig en voor deze pups heb ik een plekje gereserveerd in het midden.

Ziva doet het voorbeeldig, maar weet soms even niet hoe ze moet gaan liggen als al die puppen kinderen om haar poten heen denderen. De oogjes zijn open en ze kunnen nu ook iets horen. Het leukste van alles is –tenminste Ziva vind er echt helemaal niets aan, want dit betekend voor haar nog meer frustratie – dat ze op vier poten gaan lopen. Nu weet Ziva het helemaal niet meer……

’S nachts heb ik het dan ook best druk met een Ziva die toch nog twee x voed – in de nacht bedoel ik natuurlijk -en nog op een onchristelijke tijd ook, namelijk om 4 uur en 7 uur. Natuurlijk valt 7 uur best mee, maar niet als je net om 4 uur zeker een half uur bezig ben geweest om alle pups op de goede plek te zetten.

Als je dan nadat de adrenaline uit je lichaam is en eindelijk weer in slaap ben gevallen kan je gezellig weer opnieuw beginnen. Nou hoeven jullie geen medelijden met me te hebben hoor, want het is zo’n heerlijk werkje dat ik mijn nachtrust er echt wel voor opoffer.

Het resultaat is dan ook dat ik niet hoef bij te voeden – met de fles- en daar ben ik heel blij mee, want ik ben hier niet zo voor. Helemaal niet als ze al twee weken lekker bij mama drinken. Bij de eerste nest moest ik op een keer wel bijvoeden en dat heb ik geweten 🙂 krampjes, verslikkingen en bij één pup werd dit fataal –verslikking longontsteking- dus door Ziva te laten voeden heb ik minder stress –tenminste dat denk ik dan-.

Tot gisteravond! Ik word wakker van een enorm lawaai, eerst denk ik dat het allemaal in mijn droom thuis hoor, totdat ik ineens denk “oh nee dat zijn de pups”. Snel stap ik uit me bed –ondertussen vechtend met mijn telefoon, want daar zit een handige zaklantaarn tool op – om te zien wat er in hemelsnaam allemaal aan de hand is.

Negen piranha’s rennen – als je dit tenminste rennen mag noemen, maar ook pups kunnen heel snel zijn ook al doen ze dit heel waggelend- zo snel ze kunnen naar het beste plekje aan de melkbar. Dan beginnen ze te vechten met een kabaal waar je helemaal gek van wordt. Ziva kijkt me dan ook hopeloos aan en weet niet meer hoe ze moet gaan liggen om elke pup tevreden te stellen.

Een half uur ben ik bezig om als politieagente de tafelschikking naar ieders zijn behoefte op te lossen. Dit gaat niet zo langer denk ik bij mezelf en ik beloof Ziva dat we morgen –eigenlijk al vandaag – beginnen met pap. Mijn meisje gaat dit niet langer trekken en ikke ook niet 🙁

De pups gaan de volgende fase in!