Was een enorme teleurstelling!
Woensdag 2 december was het zover de dracht echo van Ziva! Wauw wat was ik zenuwachtig, echt niet normaal voor mijn doen. En nu ik de uitslag weet, was het ook niet zo raar dat ik het ergens diep van binnen niet zag zitten. Er waren toch een paar simpele symptomen die ik een beetje miste bij Ziva. De slijm afscheiding die bij alle zwangerschap periode aanwezig was, is nu heel ver te zoeken. Ook de taille van Ziva blijft gewoon in model.
Natuurlijk is dit achteraf makkelijk praten, na zoveel moeite gedaan te hebben om deze dekking te laten slagen is het sowieso een enorme teleurstelling en klamp je, je aan elke strohalm vast. Ook de magische woorden van de dierenarts bij onze vorige bezoek, “en zie je al verandering bij haar tepels?” was een hele grote reden om de twijfel in mijn hoofd te zaaien.
“Tepels, tepels! Ik weet het eigenlijk niet” vertel ik de dierenarts verbaasd, en toen is de “tepel“ obsessie geboren. Thuis gekomen heb ik even goed naar Ziva haar tepels gekeken en ik moet eerlijk bekennen dat ik totaal niets bijzonders aan haar tepels zag.
Natuurlijk vergelijk ik graag foto’s en als ik de foto’s naast elkaar legde kon ik alleen maar Ziva dikker zien worden en de tepels lichter, maar of dit nou echt zwangerschap symptomen waren? Nee jammer genoeg kunnen dit ook op schijndracht duiden. Maar nogmaals dit wil je niet horen dus ik was er van overtuigd dat Ziva in blijde verwachting was, ondanks dat haar taille mooi slank en in vorm bleef.
Om 16:00 kwamen we met onze zwangere teef aan bij dierenkliniek Goeree Overflakkee en als Ziva op de weegschaal had gestaan – daar moest ik al enig argwaan hebben, want ze sprong er zowat op en liet een prachtige 64 kilo zien. Wat haar gewone gewicht is, dus niets minder of meer.- was ze aan de beurt. Claudia de dierenartsassistente en Nicky tilde haar op de tafel en Samantha stond klaar om alles via de film vast te legen. Ikzelf stond bij Ziva haar koppie om haar te kalmeren en kon de eerste zicht op puppy’s beginnen.
Omdat ik niet op de monitor kon kijken, moest ik het doen met de uitdrukkingen van Claudia en Hans. En ik kan jullie vertellen dat de gezichten van hun beide boekdelen spaken, en dit beloofde niets goed. Hoe langer het duurde hoe sneller ik doorhad dat het helemaal mis was.
“Wanneer is Ziva de eerste keer gedekt” vroeg Hans me rustig. “Op 4 november” vertelde ik hem. “Wat was haar progesteronwaarde” was zijn tweede vraag en toen begon mijn antwoorden toch iets te haperen. “9” zei ik zacht om het daarna iets duidelijker te maken dat de progesteronwaarde echt goed moet zijn. “We zijn pas de volgende dag rond 1 uur wezen dekken” riep ik snel.
“Maar ik neem aan dat ze diezelfde dag ook geprikt hebben?” Vroeg de dierenarts hoopvol. “Nee” moest ik hem vertellen, dit leverde een diepe zucht op. Toen de volgende moeilijke vraag “wanneer is de tweede dekking geweest?” “Niet” vertelde ik hem, “want we hebben het microscopisch gedaan”, “en dit zou onnodig zijn geweest, om het twee keer te doen vertelde de dierenarts” verdedigde ik mezelf.
Zijn gezicht sprak boekdelen, dus ik hou verder mijn mond en ik weet dat Ziva geen pups draagt en alles te wijten is aan schijndracht. Teleurgesteld gaan we naar buiten en weten even niets meer te zeggen.
Nu we twee dagen verder zijn kan ik jullie precies vertellen wat er fout is gegaan. En het ergste is dat ik deze fouten ook al direct aan mijn zus Silvia kenbaar heb gemaakt na de dekking in de auto terug naar huis. Maar waarom ik dan geen tweede dekking heb gedaan? Geen idee ik vertrouwde op dat moment teveel op de oordeel van de dierenarts die me verzekerde dat een tweede dekking zonde van mijn geld is, want de dekking was zeker weten gelukt.
Nou moeten we hier ook niet teveel over blijven mutsen, want ook al had de dierenarts gelijk en we combineren dit met de superzaad van BJ Cobus dan nog weten we niet zeker of Ziva wel goede eicellen had geproduceerd. Om een goede dekking te organiseren heb je toch meer nodig dan alleen goed zaad en een teef.
Als een teef op dat moment niet goed in haar vel zit of gewoon geen eicellen produceert dan heeft de superzaad van de reu totaal geen zin of nut. Arme zaadcelletjes die hebben zich rot gezwommen en waarvoor? Voor helemaal niets.
Al heb ik wel innesteling plekken op de kussen van Ziva gevonden, en dan zou je zelfs kunnen zeggen dat Ziva door een stress situatie de vruchten heeft geresorbeerd. Er zijn zoveel factoren die ”puppy’s krijgen” teniet kunnen doen. Om daarom de dierenarts de schuld te geven zou niet eerlijk en fair zijn.
Wij hebben gewoon pech en het was dus nog niet de bedoeling om deze winter pups te krijgen. Daarom gaan we het gewoon in maart 2016 over doen! Alleen dan doen we het heel anders –we dekken dan gewoon weer twee keer, en via de normalen KI manier. Of ik ga gewoon naar Goeree Overflakkee, dan is microscopisch wel een mooie manier omdat ze hier heel bekend mee zijn- en sowieso luister ik niet meer naar de dierenarts, zodat we in mei allemaal puppy’s in huize Elkerbout kunnen verwelkomen.