Hoe ouder hoe gekker is Diezel zijn ongezouten mening!
Heel voorzichtig kijk ik naar de kop naast me. Als hij ziet dat ik kijk doet hij zijn kop omhoog en fluit nog net niet –komt ook wel een beetje omdat een hond niet kan fluiten, anders had hij dit zeker gedaan-. Ook ik draai mijn hoofd super snel de andere kant op en blijf geduldig wachten. Wachten tot één van ons twee dit rare spel verbreekt. Meestal ben ik dit, want degene met wie ik dit suffe spel speel heeft een veel betere geduld dan ik.
“Oké!” Zucht ik theatraal “jij wint “ als de kop weer stiekem mijn kant op kijkt. Ik loop naar hem toe en geef hem een snoepje en blij lopen we verder, om bij de volgende boom hetzelfde spel te spelen. Fluitend kijk ik samen met Ziva –mijn niet zwangere muts want bij de echo bleek ze niets in haar buikje te hebben- om me heen, wachtend tot het grote boerboel “wie heeft de meeste geduld spel” weer gaat beginnen.
Het is stil op straat de vogels fluiten en we blijven rustig samen wachten tot Diezel zijn blaas geleegd heeft. Hoelang wacht je? Dat is toch wel een vraag die ik me tijdens deze wachtminuten door mijn hoofd heen raast. Vijf minuten of toch tien? Al vind ik twee minuten al een hele lange tijd. Voorzichtig kijk ik naar mijn boerboelventje en weer zie ik dat hij snel zijn kop wegdraait en geobsedeerd naar boven kijkt.
Natuurlijk gaat mijn hoofd ook omhoog en ook Ziva blijft niet achter. Wat lijken wij wel een stelletje sufferds met zijn drieën. Ik denk dat omstanders ook wel moeten gniffelen om ons ritueel zo ’s morgens vroeg. “Ik zie niets! Jij wel Ziva?” vraag ik zacht aan mijn meisje. Ziva kijkt me aan en knikt met haar koppie “nee ik ook niet vrouwtje” fluistert ze zacht.
Ondertussen is mijn boerboelventje weer om zich heen aan het kijken en kijkt af en toe heel voorzichtig mijn kant op. Totdat ik terug kijkt dan zie je zijn kop voor de zoveelste keer snel de andere kant op gaan. Dit houdt hij natuurlijk weer veel langer vol dan ik en daarom ben ik maar weer degene die dit stomme spel eindigt tot groot genoegen van mijn boerboelvent. Oké Diezel kom maar hier dan krijgen jullie een voertje. Blij springt Diezel op en maakt een vreugdehupje mijn kant op om zijn voertje in ontvangst te nemen.
Als we weer verder wandelen en we bij de volgende interessante pismail aankomen, dan is mijn obsessie voor Diezel zijn antwoord in vorm van een urinestraal toch wel enorm aanwezig. Met veel belangstelling kijk ik of hij een deuk in een pakje boter kan krijgen met die straal van hem. En groot is mijn verbazing dat hier niets mis mee is. Hij plast weer als een jonge god, maar blijft staan of hij op een tram staat te wachten.
Dezelfde ritueel en zelfs Ziva wordt er nu kriegelig van en roept op een keer geërgerd naar haar vader “Diezel doe nu normaal je neemt de boel in de maling!”, “En nee vrouwtje je geeft hem geen snoepje meer, want daarom doet hij zo achterlijk”. Ziva is het zat en loopt verder en ik kan niet anders dan met haar mee lopen. Diezel die nu wel snapt dat hij zijn spel te lang heeft doorgespeeld komt snel onze kant op gehobbeld – want door zijn stramme spieren loopt hij niet meer zo soepel, al vergeet hij dit nog wel eens- .
Ik neem me eigen voor om niet meer te stoppen voor een plas,- want Diezel is nu echt wel helemaal leeg- totdat we Hellen en Nelis tegen komen. Natuurlijk gaan we voor de extra rondje en lopen gezellig met ze mee. Ziva laat even zien dat ze vrij van puppy’s is en laat een paar prachtige sprongen aan ons zien. Nelis die dit al een poosje niet meer bij zijn meisje heeft gezien is helemaal verheugd en springt blij met haar mee.
Ondertussen ben ik Diezel even vergeten en die heeft zijn eigen plan getrokken. Hij heeft weer een belangrijke pismail gevonden en probeert deze aan te vullen met heel veel woorden. Natuurlijk hebben Hellen en ik heel veel gesprekstof dus terwijl onze haantjes –Ziva en Nelis- geobsedeerd de omgeving afspeuren en Diezel een boom uit de grond probeert te plassen, lossen Hellen en ik de problematiek van de wereld op –“vrouwen aan de macht!” ik blijf het roepen is de oplossing voor alle problemen in de wereld-.
Als we vele minuten verder zijn roept Hellen opeens naar me “Anita! Diezel heeft een snoepje nodig”. Ik kijk naar mijn knulletje en ziet –tot hilariteit van Hellen- dat hij me heel voorzichtig naar me kijkt, als ik kijk doet hij weer net alsof hij de lucht bestudeerd. Snel doe ik mijn hoofd opzij en zie hem in mijn ooghoek snel weer naar mij kijken. Ondertussen ligt Hellen in een deuk en ik geef mezelf voor de zoveelste keer deze dag gewonnen. Oké Diezel hier is je voertje en blij springt mijn ventje op en rent naar ons toe. Nelis en Ziva zitten ook al netjes te wachten, want ze weten heus wel dat ik hun nooit oversla.
“Wat is Diezel ondeugend” roept Hellen en ik moet toegeven dat het ergens helemaal verkeerd is gegaan. Het ging natuurlijk een lange tijd helemaal fout met de prostaat van mijn ventje. Vooral als Mac boos op hem werd – wat gelukkig weer helemaal voorbij is dankzij de training die onze ventje zo ontzettend nodig had en heeft- , daar kan Diezel in zijn onzekere periode niet goed tegen. Dit stress momentje slaat genadeloos op zijn blaas, met alle gevolgen van dien.
Maar ook dit probleem is weken geleden al opgelost en Diezel plast weer als een jonge god. Maar het gevoel van een volle blaas is voor hem een klein traumaatje geworden. Dat kan hij niet zo goed meer handelen, dus moet die baas leeg! Hoe dan ook. Plus Diezel is een waardige entertainer dus tel dat bij elkaar op en je krijgt een spel waar de honden geen brood van lusten en onze wandelingen nog langer duren.