Mijn boerboel opa, Mijn boerboel opa! Altijd als we samen zijn hebben we veel plezier. Hij wandelt erop los en ik verander heel geleidelijk aan in een ware weekdier. Opa wijst de weg en Anita die heeft reuze pech. We gaan nog niet naar huis! Nog lange niet, nog lange niet! Want nergens in heel Europa is er zo’n eigenwijze oude boerboel opa zoals hij!
Heel voorzichtig kijk ik naar de kop naast me. Als hij ziet dat ik kijk doet hij zijn kop omhoog en fluit nog net niet –komt ook wel een beetje omdat een hond niet kan fluiten, anders had hij dit zeker gedaan-. Ook ik draai mijn hoofd super snel de andere kant op en blijf geduldig wachten. Wachten tot één van ons twee dit rare spel verbreekt. Meestal ben ik dit, want degene met wie ik dit suffe spel speel heeft een veel betere geduld dan ik.
Laat ik je één ding vertellen lieve kleinzoon “zolang je hier blijft staan, ver van het vrouwtje, en doe waar je zelf zin in hebt, kunnen ze je niet straffen”, “maar opa dan krijg ik heel erge straf als ik weer bij het vrouwtje terug komt?” zegt Job ongerust. “Welnee knul elke goede baasje denkt te weten dat achteraf straffen geen zin heeft, want dan weten we zogenaamd niet meer waarom we straf krijgen! Namelijk voor het terug komen? Denken wij boerboelen dan, en dat is volgens de baasjes niet slim, want dat we terug komen is juist de bedoeling, en daar worden we dan zelfs ook nog voor beloond”.
Lees verder Diezel leert zijn kleinzoon Job heel stout te zijn!