De riemen aan de kapstok! Want ik ben er klaar mee vandaag!

Zo de riemen van de pups hang ik aan de kapstok en zeg heel verhit en buiten adem “Ik ben er voor vandaag helemaal klaar mee! Ik stop ermee”. Volgens mijn puppy trainster Denise moet je dit af en toe doen en mijn moment is nu gekomen! Al snap ik niet waarom ik zo nodig met twee puppen tegelijk naar het uitlaatveldje wilt…dat is sowieso vragen om moeilijkheden. Trouwens met twee puppen wandelen is al een dom plan laat staan om er ook nog een volwassen reu erbij te doen.

Anita dit is vals van je, want Mac is echt zo super braaf! Hij heeft tijdens deze horror wandeling totaal niets verkeerd gedaan. Alle problemen kan ik allemaal op de namen van Cloontje en Chibi schrijven. Het begon allemaal zo mooi al is het mooie wel snel over als de twee dames continu ergens anders heen willen dan ik. Ze trekken alle kanten op en we staan dan ook vaker stil dan dat we doorlopen en het ergste is nog dat we de straat niet eens uit zijn.

Cloontje plast gelijk bij de buurvrouw in de tuin en dit betekend al dat deze wandeling nooit goed kan aflopen. Maar een hond kan niet leren als ze de fout niet in mogen gaan dus Anita is nog vol goede moed en we lopen deze mooie zaterdagochtend voor het eerst met de puppen kinderen naar onze Utopia.

Doordat ik besloten heb dat de opvoeding van deze twee ondeugende pups toch iets te wensen overlaat moeten ze eerst gaan zitten voordat ze los mogen. Nou dat is al een idee waar ik na 10 minuten enorm spijt van heb. Cloontje doet het nog wel maar Chibi heeft zoiets Fuck you bazinnetje. Als ik er na een tijdje wel klaar mee ben probeer ik een andere oefening om me toch nog een beetje baas te voelen.

Als we ongeveer tien minuten onderweg zijn kijkt Cloontje ineens met veel interesse naar de sloot en ik weet echt niet wat ze dacht of dat dit in haar planning stond, maar ze neemt een prachtige sprong waar een labrador jaloers op zou worden en beland zo in de midden van de sloot. Natuurlijk gaat ze kopje onder –want de sloot is voor kleine puppen kinderen best nog wel diep- en ik sta er als versteend bij te kijken.

Water trappelend komt ze boven en begint als een gek rondjes te zwemmen – oke denk ik snel zwemmen kan ze gelukkig wel-. Aan de kant begin ik te roepen en te springen zodat ze wel mijn kant op komt zwemmen en niet naar de kant van het spoor. Gelukkig begrijpt ze dat zelf ook wel en ze komt langzaam maar zeker bij de kant. Zodra ze de kant voelt klimt ze erop en schud haar zelf minder nat.

Bibberend van de kou en best een spannend avontuur staat ze naast me en ik probeer met mijn hand zoveel water van haar rug te krijgen. Lopen is mijn advies en we lopen snel door als ik even een groepsfoto wilt maken klapperen haar tanden zo, dat ik bang ben dat ze breken en ik drijf mijn zin maar niet teveel door….een pessie is zo opgelopen.

Als het bibberen meer wordt besluit ik toch maar om terug naar huis te gaan en ik moet zeggen dat ik zeer verheugd was omdat het erop leek alsof de meiden ineens door hadden wat ik van hun wilde.
Nu weet ik als geen ander dat te vroeg juichen niet slim is en bij mij is dit niet anders. Zodra ik de bewoonde wereld weer intreed gaat het wederom mis.

Cloontje en Chibi vinden dat het luisteren wel weer voorbij is en besluiten om mij even lekker gek te maken –en geloof me daar zijn deze twee ontzettend goed in-. Dan bedenk ik mezelf als ik iets sneller doorloop ben ik ook eerder thuis, alleen we moeten eerst een hele drukke weg oversteken.

We kijken naar links en daarna naar rechts en er komt niks aan. Snel naar de overkant en als ik denk “yeh we hebben het gered” verzinnen Chibi en Cloontje het om dit moment te gebruiken om eens even lekker te gaan stoeien. “Niet handig als we nog bij een drukke oversteek staan” denk ik gefrustreerd. Als ik die twee mormels uit elkaar wil trekken schiet Cloontje uit haar halsband en is los. “Zo dat heb ik weer mooi voor elkaar” denk ik nu wel een beetje in paniek. De eerste auto’s zie en hoor ik al aankomen en ik neem die twee nog vaste honden mee naar een speelveldje waar geen honden mogen komen. Maar nood breekt alle wetten, dus ik vlieg het veldje op en Cloontje die volgt gelukkig trouw.

Daarmee mag ik me toch wel gelukkig prijzen! Mijn puppy’s luisteren gelukkig af en toe ook nog wel eens een keer. Maar nu de halsband weer om en dit blijkt toch niet zo eenvoudig te zijn als dat ik hoopte. Cloontje is een tweede Diezel, dus dat betekend dat zodra ze merkt dat ze vast moet ze er weer lekker vandoor gaat.

Snoepjes tevoorschijn, maar ook hier trekt ze een lange neus voor! Lieve woordjes en zelfs een paar boze er tussen door…. Maar met stroop vang je meer vliegen dan met iets anders, dus als ik mezelf weer heb opgepakt komt ze eindelijk vrolijk naar me toe en kan ik haar in haar nekvel grijpen – al zou dit ook wel niet echt lief zijn -.

Met een rode kop en heel veel opvliegers – al komen deze nu een keer niet door de overgang- kom ik ons huis in gerend en hang de riemen aan de kapstok en ik roep gefrustreerd “ik doe het vandaag niet meer”. “Ik ben er zo ontzettend klaar mee!”

Ik laat voorlopig geen twee pups tegelijk  meer uit, want dit is zo vermoeiend!