Het echte verhaal over Manisa Cobus!

Al heel lang had ik heel leuk mailcontact met een lieve vrouw uit het verre Noorden. Ze zocht een traditionele boerboel. Ziva had net pups gekregen dus ik kon haar helpen aan een echte boerboel mannetje. Het contact bleef heel gezellig en natuurlijk hadden we ook telefonisch contact. Ze werd al snel helemaal verliefd op Manisa Cobus en hij zal ook Cobus blijven heten.

Omdat ik mijn honden niet met vervoersbedrijf meegeef en Carla niet de mogelijkheid zag om hem te komen halen was mijn besluit heel snel gemaakt en zou ik Cobus komen brengen. Dit zorgde even voor paniek bij Carla, want ze zou gaan verhuizen en alles was al ingepakt. Ook zou haar huis nu niet re prestatief zijn, want door het wateroverlast – boeren hebben hun wateroverschot op haar land gedumpt – 3800 hectare– is haar huis verzakt met alle gevolgen van dien.

Alleen wat Carla niet weet is dat Anita heel volhoudend is en ik vertrek dan ook samen met Samantha op 18 september richting Groningen om Cobus aan zijn nieuwe bazinnetje voor te stellen. Na 3,5 uur rijden komen we in de straat aan waar we moeten zijn en we rijden eerst haar huisje voorbij. Na een telefoontje wisten we dat we te ver waren gereden en zij zou ons opwachten bij de poort.

Dit was onze eerste ontmoeting met Carla een potige vriendelijke dame die Cobus gelijk in haar armen sluit. Cobus en Carla waren liefde op het eerste gezicht en ze knuffelde wat af samen. Daardoor wist ik dat het goed zat. Toen we naar binnen liepen schrokken Sammy en ik wel een beetje, want de levensomstandigheden waren vreselijk en natuurlijk krabde ik mezelf een paar keer op mijn hoofd, maar laten we eerlijk zijn een hond kijkt niet hoe je huis eruit ziet. Liefde is wat er toedoet in het leven!

Carla was best een beetje zenuwachtig want hoe zouden Sammy en ik reageren op haar huisje – eigenlijk meer een bouwval te noemen, maar we wisten hoe dit kwam en dat ze zou gaan verhuizen-, zouden we Cobus bij haar laten of namen we hem weer mee? Als je één blik op Carla en Cobus wierp wist je dat Cobus was waar hij thuis hoorde…hier was hij gewenst en zo hard nodig.

Mijn enige zorg was toch wel een beetje was hij op tijd groot om Carla en de ezels plus bezittingen te beschermen tegen de drugskartel om haar heen. Nooit geweten dat het drugsprobleem daar nog groter en erger is dan bij ons in het westen. Carla vertelde de gruwelijkste verhalen en ook hoorde ik haar verdriet om het verlies van haar lieve man die de stress – vergiftigingen van hun dieren/inbraken enzovoort – niet meer aankon en 2 jaar geleden na een kort ziekte bed overleed.

Haar bordeaux dog was er ook niet meer en ze wilde toch weer een maatje. Dat ze die ook keihard nodig had was echt duidelijk te zien. Cobus bleef daar en ik heb bijna de hele weg gehuild en niet om Cobus maar om Carla omdat het verschrikkelijk is dat een eenzame vrouw zo moet wonen.

We hielden goed contact en ik schrok dan ook toen op een dag mijn mailtjes terug kwamen omdat deze niet bezorgd konden worden. Ook haar telefoon deed het niet meer en dat vond ik heel vreemd. Mensen zoals Carla die blijven bij de provider waar ze aan gewend zijn en switchen niet zomaar even over. Ook doet Carla haar boodschappen alleen maar per mail of telefoon ze wilt haar bezit niet onbeheerd achterlaten.

Ondertussen wist ik dat ze een vrouw op leeftijd is en laten we eerlijk zijn als haar wat overkomt wie helpt haar dan of erger wie vindt haar? Mensen die langs haar huis rijden verwacht niet dat daar iemand woont. Ik maakte me zoveel zorgen dat ik twee dingen kon doen of ik ga naar Groningen of ik bel de wijkagent. Om naar Groningen te rijden misschien voor niets zie ik toch niet zo zitten dus bel ik de wijkagent.

De wijkagent is heel behulpzaam en kan me in ieder geval vertellen dat ze op 15 oktober nog leefde –het is ondertussen 28 oktober- hij beloofde me dat hij zondag bij haar zou gaan kijken omdat hij dan buitendienst heeft. Nog geen 5 minuten later belde hij mij weer omdat hij het verslag van 15 oktober heeft gelezen en daar stonden enkele gegevens in waardoor hij net als mij erg bezorgd van werd.

15 oktober hebben ze een melding van Carla gekregen dat ze overvallen zou zijn door twee blanke mannen. Carla was erg verward en ook zag ze er verwaarloosd uit. De agenten hadden niet het idee dat Carla nog voor zichzelf en de pup van 10 weken kon zorgen. Jullie snappen dat ik na dit bericht al met één been in de auto zat om richting Groningen te rijden.

Na anderhalf uur werd ik weer door de wijkagent gebeld en die vertelde me dat ze Carla in goede gezondheid hadden aangetroffen en ook de pup zag er perfect uit ze waren samen bezig in de tuin.
Gelukkig belde Carla me nog geen 10 minuten later ook op en liet me weten dat haar BlackBerry ‘s waren gestolen dus kon ze me niet meer mailen.

We hielden weer contact en alles ging goed! Tenminste dat neem je aan totdat ik dinsdagmiddag een telefoontje van Carla kreeg en ze vertelde me dat ze me iets verschrikkelijks moest vertellen. Nou hou ik niet van “iets verschrikkelijks” en ik ging ook maar gelijk zitten. “Anita ik moet Cobus voor een tijdje naar het asiel brengen, want ik ben gevallen en kan niet meer lopen” verteld Carla me terneergeslagen.

Asiel en pups gaan voor mijn gevoel niet met elkaar en ik beloofde Carla dat ik hem kom ophalen en een tijdelijk huisje voor hem ga zoeken. Carla was er even stil van en duidelijk geëmotioneerd vertelde ze me dat dit geweldig zou zijn. Natuurlijk was mijn eerste belletje naar Jacqueline die toen ook Manisa Bailey alias Bibi heeft gered en Bibi heeft nu een geweldig huisje bij haar.

Jacqueline wist wel iemand en zij zou haar straks bellen…ondertussen ging ik op zoek naar een back up, maar het was niet nodig want Marja en Ruud uit Amsterdam wilde Cobus met liefde een huisje geven voor deze paar weken en indien nodig zelfs voor altijd.

Alleen wanneer moet ik Cobus gaan halen, want ik heb natuurlijk ook nog mijn werk. Op woensdagochtend belt al vroeg Carla me in paniek op “Anita je moet Cobus nu komen halen, hij wordt te mager en ik kan niets meer!” “Dit is veel te zielig voor mijn ventje!”. Ook klinkt Carla zeer verward en ik snap dat nu handelen een must is en ik bel mijn chef op en die zegt gelijk “je moet gaan rijden en snel ook, alleen wacht nog een uurtje want er staat overal file”.

Na een uurtje zit ik in de auto en ga ik op weg! Ondertussen belt Silvia me op en ze besluit om met me mee te gaan. Wat echt reuze fijn is, want Groningen en vooral waar Carla woont ligt niet naast de deur. Na een uur zijn we op weg naar Carla en Cobus en wauw wat duurt een weg lang – onzin want hij duurt ook lang- als je er snel wilt zijn.

Om 13:00 komen we eindelijk aan en we zien al snel dat alle toegangshekken gebarricadeerd zijn. Als we gebeld hebben plus geroepen besluiten we om over het hek te klimmen. We komen op onze weg drie ezels tegen die onder de plakballetjes -planten die in je haren gaan klitten- zitten en via de struiken en modder komen we bij de voordeur. “Carla!” roep ik en gelukkig hoor ik haar roepen dat de deur open is –al zit er geen slot op en het glas is al heel lang geleden gesneuveld 🙁 -.

Als we in de gang komen zien we Cobus in zijn bench en Carla dik aangekleed in bed – het is binnen kouder dan buiten. Mijn angst dat er geen verwarming in het huis is wordt bewaarheid-. Carla blijkt al een hele tijd in bed te liggen en ik snap nu dat het zorgen voor Cobus een hel geweest moet zijn.

Dat bleek ook wel als ze helemaal hysterisch werd toen Silvia Cobus uit de bench wilde halen “Nee!” riep Carla hysterisch straks loopt hij weg en kunnen we hem niet meer vinden en ik kan mijn bed niet uit, want mijn benen willen niet meer. Waarschijnlijk is Cobus heel ondeugend geweest –wat logisch is het is een pup die nog jong en ondernemend is- en wilde niet meer luisteren.

Als je naar hem kijkt moet hij al een tijdje vast gezeten hebben en daar kan ik best wel een beetje inkomen, alleen het is niet goed voor een jonge pup. Ook werd ze panisch als hij op bed wilt springen en ik begrijp al snel dat Cobus de laatste weken een enorme last is geweest omdat ze haast niets meer kon.

Ik vraag haar wat ik voor haar kan doen en als alles gedaan is wat er in mijn macht is, is het tijd om weer terug te gaan. Voor Cobus gaat er een nieuwe wereld open en hij kijkt zijn ogen dan ook uit.
Drie uur lang heeft hij door het raam gekeken en wat een heerlijk vrolijk ventje is het toch. Qua liefde heeft hij genoeg gehad dat kan je goed aan hem zien, alleen jammer dat zijn vrouwtje niet meer voor hem kan zorgen.

Lekker even naar het bos en hij heeft ook andere honden ontmoet en dan op naar Amsterdam om zijn voorlopige nieuwe baasjes te ontmoeten. Na heel veel file kom ik eindelijk op de plek van bestemming aan. Ruud en Marja wachten al op ons en Cobus sluit hun al snel in zijn hartje.

Hij moet nog heel veel leren en dat is al snel duidelijk ook de zindelijkheid is ver te zoeken, maar dat is wel te verklaren omdat hij echt niet veel uit zijn bench is geweest de laatste twee weken. Cobus is nu op zijn plek en we kijken voorruit alleen ligt mijn hart nog wel bij Carla, want die heb ik in een vreselijke toestand achtergelaten. Vrijdag zou haar eten komen alleen wie haalt deze bij de poort op…zij kan het niet.

Hoe haalt ze drinken voor zichzelf, want naar de kraan buiten – dat is het enige tapplaats- haalt ze niet. Het is vreselijk en ik weet dan ook nog niet zo goed wie hier de echte slachtoffer is Carla of Cobus…

Jacqueline Holdijk is dan ook ontzettend lief om aan te bieden dat ze naar haar toegaat om eten te brengen ook heeft de campingeigenaar –waar Jacqueline staat met de caravan- een bungalow voor Carla te beschikking gesteld zo ontzettend lief en wauw wat ben ik blij dat er nog mensen zijn met hun hart op de goede plaats.

Gisteravond belde Carla me op met nog meer verschrikkelijk nieuws! Haar rug heeft het nu ook begeven en de kans dat Cobus ooit terug kan wordt nu toch wel heel klein. Ik vertel haar dat we hier nu nog niet aan gaan denken en dat ze eerst voor zichzelf moet gaan zorgen. Ook had ze een vreselijke nacht gehad, want ze dacht dat er allemaal mannen voor de deur stonden…arme Carla helemaal alleen in een huis dat meer een bouwval is dan een veilig onderkomen.

En dan komt het goede nieuws “Anita ze hebben me net een uur geleden naar een verzorgingshuis gebracht”. “Oh Carla wat ben ik blij!” roep ik opgelucht “eindelijk ben je veilig!” Ik ben dolgelukkig, want de woorden die ze me zei toen ik aan haar bed stond blijven als een mantra door mijn hoofd spoken “Anita jij hebt de luxe dat je alles om je heen hebt en dat er iemand voor je zorgt ik ben helemaal alleen en heb hier niets meer”.

Nee dat klopt! Carla is een vrouw die slachtoffer is geworden van haar omgeving en nu haar man er niet meer is overal alleen voor vecht! Maar nu heeft ze rust en kan ze net als ieder ander heerlijk in een warme omgeving liggen. Ook wordt er eindelijk een keer voor haar gezorgd…en Cobus? Die komt bij van een avontuur die niet altijd leuk blijkt te zijn geweest….

Dat dit nog in Nederland kan is echt ongelooflijk! Nu snappen jullie waarom ik nog niet zo goed weet wie nu eigenlijk echt de slachtoffer was.. Carla die lijdzaam toe moest zien hoe Cobus verwaarloosd werd omdat ze niet meer op of om kon door haar lelijke val of Cobus die nu in zijn bench gekluisterd was! Triest heel triest.

Maar ik wil zeker bij deze Jacqueline bedanken voor het vinden van een geweldige tehuis voor Cobus en de oplossingen die je voor Carla had als zij niet opgenomen zou worden. Ook Marja en Ruud die gelijk “ja” riepen om Cobus een tweede nieuwe kans te geven…. Chapeau voor jullie drieën!

En natuurlijk niet te vergeten mijn lieve zusje Silvia die haar nachtrust opgaf –want ze kwam net uit de nacht- om met mij die moeilijke rit naar Groningen te maken…. Thanks lieverd zonder jou was het veel moeilijker geworden!