Lieve Mandy,
Nu de herfst pas echt is begonnen en het weer zich aan zijn beste gure kant laat zien kom jij weer zo goed bij me binnen. De blaadjes vallen van de bomen en krijgen de prachtigste kleuren, de regen komt als grote tranen naar beneden en ik doe gezellig met de hemel mee.
Sinds jij besloten heb dat je ons moest verlaten ben ik zo ontzettend voorzichtig op de rest die mij zo dierbaar is. Wat als die ook besluiten dat het hun tijd is om te gaan? Wat als ik ook hun moet gaan missen? Nee lieve schat dat kan ik en wil ik niet , die pijn is te heftig om mee om te gaan.
Raar hé dat dit gevoel zo dubbel en dwars binnen komt in deze vreselijke maand en nu je zus –je lieve tweelingzus- niet bij me in de buurt is komt alles nog harder aan. Als ik wist dat ze het leuk heeft deze periode dan was het allemaal niet zo vreselijk, maar ik weet het niet en in mijn hoofd spelen er de vreselijkste taferelen af.
Met tranen over mijn wangen rijd ik door het donker in de stromende regen naar huis. Net als gisteren was het koud vannacht en mijn gedachten zijn dan ook alleen maar bij je zus Sammy lieve Mandy. Bivak heeft ze deze hele week en dat betekend waarschijnlijk dat ze buiten in een tentje slaapt en overdag allemaal leger dingen aan het doen zijn.
Maar mijn lieve meisje heeft zo’n moeite met de kou. Zodra het rond de vijf graden is worden haar vingers blauw en doen heel veel pijn. Natuurlijk heeft ze een goede uitrusting en het zou misschien allemaal wel meevallen, maar dat weet je niet want ze is afgesloten voor de buitenwereld. Normaal kan ik me hiervoor afsluiten en hoop dan maar dat het meevalt.
In mijn hoofd speelt zich dan ook continu een mantra af “Dit is wat ze wilt”, “hier heeft ze zelf voor gekozen”. Maar dat je het ook allemaal leuk vind is toch iets anders en Silvia mijn zus en ik weten als geen ander hoe erg het is om het ’s avonds koud te hebben….overdag kan je het allemaal wel aan maar koude avonden is gewoon vreselijk like hell.
In deze Mandy periode –noem ik het maar voor het gemak lieve schat- valt dit niet mee en kan ik het totaal niet loslaten. “Te beschermend” zo noemden de mensen me vroeger al. “Loslaten!” werd er zo vaak geroepen. Deze woorden schieten me al die jaren later nog continu door mijn hoofd en dan denk ik “is dat zo? Ben ik te beschermend en kan ik mijn kroost niet loslaten?” Maar dan denk ik “moet dat dan? Moet je je kinderen loslaten? Natuurlijk moet je ze wel hun eigen weg in laten slaan, anders zou het geen gezonde situatie zijn.”
Lieve schat wat vind jij daarvan ben ik te beschermend en laat ik je broer en zus niet los? Ik denk het namelijk wel. Alleen als ik ze niet bescherm of gewoon een oogje in het zeil houd wie doet het dan? Is het niet al te veel in deze sombere wereld “ik alleen en de rest kan stikken”. Het is toch heerlijk dat een moeder en vader–net als mijn moeder en mijn broer en zussen- er altijd voor je zijn.
Ach lieve Mandy wat kan mij het ook schelen wat andere er van denken, dan ben ik maar te beschermend ze hebben vast geen dochter hoeven missen en helemaal niet één zo lief, mooi en bijzonder als jij
Ik tel de dagen af en op jou dag 11 november hoop ik een stralende dochter te zien die me verteld hoe gaaf ze het heeft gehad. Dat ze het ’s nachts niet koud heeft gehad of misschien een beetje, maar daar is ze goed doorheen gekomen. Ik hoop op veel mooie, leuke en misschien een paar verdrietige verhalen.
Oh schat dat wordt wat als we over een paar jaar Samantha misschien naar oorlogsgebied moeten laten gaan, dan wordt mijn moederhart toch wel op proef gesteld. Maar ja daar moeten we nog niet aan denken, want dat duurt nog wel een tijdje en misschien heeft ze dan wel weer een hele andere weg in geslagen.
Voor nu zit ze in een tentje met de regen op haar dak en de kou om haar heen! Gelukkig weet ik dat jij dicht bij haar bent en mijn beschermende factor met plezier op je neemt. Daarin is Samantha nooit alleen, want jij bent daar waar zij is “altijd en voor eeuwig” haar persoonlijke beschermengel dat ben jij!
