Onze Prepuber en Seniorpuber maaien mijn benen onder mij vandaan! Terwijl we onze kerstfoto gaan maken!
Je hebt precies 5 seconden om na te denken wat je gaat doen! En dat is veel te kort blijkt, want er is geen uitvalhoek te vinden. Dan is er nog maar één ding wat je kan doen en het maar gewoon over je heen laten komen. En geloof me dit is echt heel letterlijk, Job heeft besloten om niet om me heen te gaan, welnee dat is veel te lastig en waarom zou je! Als je er ook gewoon erdoor heen kan.
Voor dat ik het door heb, worden mijn benen onder me vandaan gemaaid en plof ik met heel mijn gewicht ten gronde. Het eerste wat ik denk “help mijn camera!”, al snapt mijn zoon totaal niet waarom ik daaraan denk, terwijl mijn lichaam toch veel belangrijker is. Wel heel lief van mijn ventje, maar op de moment van een enorme inslag, dacht ik toch echt “oh als mijn camera deze klap maar overleeft”.
“Mama zegt mijn zoon nogmaals, je hebt maar één lichaam en die is toch al niet zo best, dus probeer in ieder geval je hoofd te redden voor die enorme klap”. Het ging toch goed roep ik als ik mezelf weer heb opgehesen en tegen alle grassprietjes sorry heb gezegd, want ook voor hun valt het allemaal niet mee.
De schade blijft beperkt en ik weet de volgende dag moet ik het waarschijnlijk bezuren, maar nu ga ik weer door waar ik mee bezig was, en dat is de allermooiste foto maken, al word deze wel gesaboteerd op deze wijze.
Het idee was om lekker te gaan wandelen en de ultieme kerstfoto te gaan maken samen met Danielle en Calvin. We hebben kerstmutsen bij ons en natuurlijk onze ondeugende boerboelen.
Al heeft Ziva zich nu top gedragen en over Diezel hebben we het maar niet, want die heeft duidelijk laten zien dat hij net als Job in één of andere puberteit zit.
Job heeft tenminste nog een goed excuus voor zijn puberale gedrag want hij is nou eenmaal een prepuber met zijn 8 maanden. Maar Diezel die zou elke puberteit nu toch wel voorbij zijn met zijn 7,5 jaren wijsheid. Maar nee ik weet ook niet wie er ondeugender is Job of Diezel. Of zou dit bij oudere honden gewoon net als bij mensen ook een soort Seniorenpuberteit kunnen zijn.
Ik denk het wel nadat je pup in de prepuberteit komt en je denkt zo die heb ik gehad komt gelijk de echte puberteit eraan. Bij drie jaar begint je kanjer eindelijk een beetje stabiel te worden, om dan ineens in een ware midlife crisis te belanden. Als hij/zij daar eindelijk ook weer vanaf is, want ook een hond kan ineens denken “is dit het nou? Kan ik niet meer van mijn leven maken?”. Als hij deze vraagstuk helemaal uitgeplozen heeft komt hij in een soort van postpuberteit.
Deze puberteit maakt van een bijna oude vent weer een jong haantje en ik dacht dat dit bij Diezel kwam door het A-nest. Van al die puppenkindjes wordt je vanzelf weer jong dacht deze simpele ziel. Nooit geweten dat het een nog een mooie naam heeft ook “postpuberteit”.
Maar nu heeft hij de postpuberteit verruild voor de ware Seniorenpuberteit hoe gaaf is dat dan!
Trouwens ik voel me helemaal vereerd want we hebben een ware prepuber om ons heen, die heeft me net hardhandig op de grond gesmeten namelijk Job, al moet ik wel heel eerlijk erbij zeggen dat hij hulp kreeg van zijn opa, die is tegenwoordig in voor allemaal ondeugende acties. Daarna komen onze ware pubers Daisy en Mac, die denken in deze fase dat ze de waarheid in pacht hebben.
Wauw wat kunnen die eigenwijs zijn zeg! Het lijken mijn kinderen wel. Daarna heb ik een boerboelmeisje die echt in de midlife crisis zit, zij bromt en gromt om haar heen en snapt helemaal niet meer wat ze nu met het leven aan moet. De reuen vind ze wel wat maar zijn ze te jong, dan moeten ze respect voor haar hebben, want anders zou ze, ze wel wat respect bijbrengen.
Dan hebben we dus onze grote oude lobbes die met zijn 7,5 jaar de postpuberteit voorbij blijkt te zijn en deze heeft verruilt voor de echte ware Seniorenpuberteit en die is echt heel erg. Maar wel heel prettig voor Job want die heeft nu een medestander met zijn ondeugende streken.
Daan en ik kunnen ook roepen tot we een ons wegen, de mannen blijven rondrennen in de modder. Rollen, rennen, ravotten dat is het enige wat ze nog maar willen. En al die modder zit waarschijnlijk ook in hun oren want ze zijn doof, tenminste Oost-Indisch doof wel te verstaan.
Ziva die het af en toe zat is, wil nog wel eens ingrijpen, maar ook zij is er mee gestopt. “Je doet het nu zelf maar hoor vrouwtje” roept Ziva boos. “Naar mij luisteren ze ook niet, en ik ben er helemaal klaar mee”, “heb je gezien hoe ze eruit zien! En dat moet nog op onze kerstfoto” roept Ziva verontwaardigd. Ja lieve Ziva dat is wel de bedoeling roep ik naar mijn meisje. “poeh nou succes ermee” roept Ziva terug en loopt demonstratief de andere kant op.
Als we eerst door het bos hebben gewandeld om de pubers onder ons, toch iets moe te krijgen, wat een verloren zaak blijkt te zijn, gaan we een plekje zoeken voor onze kerstfoto. Nicky die allergisch is voor foto’s, mag de foto’s maken en zo gaan we proberen om de hele mikmak op de gevoelige plaat te krijgen. Weer ontzettend spannend want onze spring vlo Job die vind stilzitten best lastig.
Maar na heel veel pogingen is het gelukt en ik mag wel zeggen dat het resultaat er mag wezen. En dan is het echt tijd om onze auto weer op te zoeken. Al duurt het even voordat we onze pubers vast gelijnd hebben, want ze blijven de modderpoel leuker te vinden dan met ons mee te gaan.