De pups vechten met elkaar tot ik ze bloedend uit elkaar haal!
Elke dag gil ik wel een keer: ‘ik hang mijn riemen aan de kapstok en ze zoeken het maar uit!’ En dit ligt niet aan de oudere boelen, welnee die doen het perfect. Helemaal mijn super vent Mac daar ben ik toch wel het trotst op. Hoever ik met hem wel niet ben gekomen is gewoon geweldig.
De pups zijn dit keer echt mijn hoofdbrekers. Het is echt een heerlijk stel, maar het zijn twee meiden. En niet zo maar meiden, maar echte meiden, meiden. Eigenlijk moet ik ze echte kattenkoppen noemen, want dat komt veel beter in de richting. Cloontje is het stabielste van het stel en Chibi is super onzeker en is zelfs een beetje de bangeschijter en dat maakt haar heel onvoorspelbaar.
Cloontje houd ook enorm van spelen en jennen dit vind ze wel heel erg grappig, maar als Chibi gefrustreerd of het allemaal wel een beetje spannend vind dan kan Chibi wel eens doordraaien en bij doordraaien bedoel ik ook echt doordraaien. Dit overkomt me meestal buiten – logisch binnen is alles veilig en buiten heb je de meeste triggers-.
Nu herken ik dit best van Daisy en Mac, want die zijn toch ook klein geweest en hoe vaak ik hun niet uit elkaar moest halen terwijl we aan het wandelen waren is echt niet te tellen. Eerlijk is eerlijk als Mac en Daisy begonnen met spelen aan de riem belande ik vaak genoeg op de grond waardoor ik weer heerlijk voor joker stond.
Maar de combi jongen/dame blijkt toch van heel ander kaliber te zijn dan dame/dame al is de woord dame veel te netjes en lief als je naar mijn twee straatkatten kijk. Deze twee mogen het woord dame eigenlijk niet eens in hun mond nemen. Natuurlijk is dit wel weer de uitdaging waar ik van houd alleen ik ben er nog niet uit of dit wel normaal gedrag is of dat er ergens een grove opvoedingsfout is opgetreden.
Nu heb ik jullie al verteld dat mijn gezinsleden al zeurden dat mijn opvoeding technieken bij deze twee heel wat miste en dat ze zelfs hun eigen al afvroegen of dit nog goed ging komen. Na die bezorgde uitingen ben ik natuurlijk wel van techniek veranderd, maar zo te zien is het nog steeds mondjesmaat.
Als ik met Mac, Chibi en Cloon heerlijk op onze uitlaatveld wandel –achter de flat- en ik zo blij ben dat deze twee wel de balletjes die ik gooi terug komt brengen – dit vinden Daisy en Mac veel te vermoeiend- . Mac heeft ook bedacht als ik hem met mijn neus aanraak is het genoeg om een snoepje te verdienen en bij elke duw tegen de bal komt hij blij naar me toe om een snoepje te scoren en geloof me ik ben totaal niet ongevoelig voor zo’n blijde boerboelenblik.
Mijn voldoening haal ik dan ook uit het feit dat de pups de bal bij Mac wegkapen en terug komen brengen. Als er ineens een heel eng ding aan de overkant van de sloot verschijnt begint Chibi woest en indrukwekkend te blaffen en Cloontje zou nooit haar zusje in de steek laten en met zijn tweeën proberen ze de kat die er heerlijk bij is gaan zitten weg te jagen.
Mac die er rustig bij staat te kijken maakt zich niet zo druk, maar de meiden denken op het minst dat we aangevallen worden door een leger indrukwekkende monsters. Als de meiden ervan overtuigd zijn dat het kattenmonster niet onze kant op komt gaan ze weer verder met elkaar enorm te irriteren. En dan gebeurt het en ik kijk er met een vreselijke zucht naar…. Chibi en Cloontje krijgen enorme ruzie en vliegen elkaar in de haren.
’10 seconden duurt een gevecht’ zei mijn trainer altijd alleen Cloontje en Chibi kunnen geen klok kijken en snappen helemaal niet hoelang 10 seconden werkelijk moet duren. Als ik tussenbeide probeer te komen wurmen die twee tussen mijn benen en beginnen weer opnieuw. Laat maar gaan zal je wel denken, want hoever gaan twee pups nou? Nou dat dacht ik dus ook. Twee pups die met elkaar vechten hoe heftig kan het zijn? Dit is dus mijn probleem, want deze twee meiden gaan heel ver.
Ondertussen hebben al een paar mannen een goed plekje uitgezocht om te kijken hoe ik dit op ga lossen, want zo stil vechten mijn meiden niet en ik zie de eerste wondjes al verschijnen. Cloontje zit al aardig onder het bloed en ook Chibi begint haar eerste oorlogswonden al te krijgen. Arme Mac die wilt me helpen, maar komt er niet tussen en begint om mij en de pups te cirkelen en begint er zelfs bij te piepen.
Dan ben ik het helemaal zat en gooi mijn riemen op de grond en stap tussen twee hyena’s en trekt ze hardhandig uit elkaar –natuurlijk gaat dit lastiger dan ik het nu laat lijken- en hou ze net zolang vast tot ze uitgehijgt zijn. Opeens zie ik Mac wegrennen en er komt een Stafford kijken wat we aan het doen zijn. ‘Nee he’ denk ik gefrustreerd en roep heel boos ‘hier blijven!’ dit werkt altijd bij mijn Mac en hij komt naast me zitten.
De pups zien er niet meer uit zitten onder het bloed en de mannen die vol verbazing en leedvermaak stonden te kijken stappen nu in hun auto en rijden weg. De mevrouw met de Stafford lijnt haar hond aan en blijft staan en wilt haar hond weer losmaken. Ik vraag haar of het een vrouwtje of mannetje is en ze verteld me dat het een reu is. Ik zou hem niet loslaten vertel ik haar vriendelijk, maar ze luistert niet en laat haar hond los.
Oké dan niet denk ik –en geloof me het interesseert me echt niet, want ik ben nog super opgefokt- en Mac gaat bij hem kijken dus ik laat mijn pups los –ondertussen biddend dat ze zich gedragen door elkaar niet nog een keer te willen vermoorden-. Mac gaat er ontspannen heen al staat de Stafford aardig gespannen op Mac te wachten. Natuurlijk pikt Mac dat niet – het blijft en is een haantje- en gaat over de Stafford hangen en zodra ik ‘Mac no!’ roep gebeurt het Mac valt aan en ik heb echt zoiets van ‘ja hallo daar heb ik echt geen zin in’ en roep zo boos mogelijk – wat echt niet moeilijk is op dat moment ‘ Mac kappen nou!’.
Mac springt gelijk van de Stafford af en komt mijn richting op gerent. Dit is zo heerlijk van mijn vent hij luistert zo ontzettend goed. Onze jarenlange training werp zijn vruchten af en ik loop met alle drie deugnieten los naar de andere kant van het veld alleen blijf ik even staan omdat de mevrouw haar hond op gaatjes controleert.
‘Wat is ze nu aan het doen?’ denk ik boos…meent ze dat echt’. En ja ze meent het echt en roept ‘nog net geen gaatje, maar hier ben ik niet blij mee!’ Geïrriteerd en verbaasd roep ik naar haar ‘Ik zei nog doe het niet!’ maar jij luistert niet. ‘Dan had je hem aan moeten lijnen’ roept ze boos. Ondertussen kijk ik naar mijn pups en zie overal wondjes en ik kan nog net een de neiging onderdrukken om te gillen ‘kijk dit zijn pas gaatjes en hoor je mij klagen!’, maar ik hou wijselijk mijn mond.
Natuurlijk gil ik toch nog even uiterst geïrriteerd ‘Ach mens Mac sprong gelijk van je hond af!’ en loop dan resoluut met Mac en de pups los naar de andere kant van het veld – wel handig als je pups heb die mij leuker vind dan een andere hond en een reu die gewoon lekker met je mee wandelt zonder nog naar die dominante reu om te kijken- en ik lijn daar mijn honden aan.
