Wat doe je als je pup denkt dat jij zijn favoriete speel maatje bent?
Wat doe je als een pup besloten heeft dat jij zijn speelparadijs bent? Wat doe je als je pup denkt dat hij alles mag doen bij jou? Wat doe je als je pup denkt ‘jij bent mijn steun en toeverlaat buiten en daarom wil ik graag in je armen verder gedragen worden of gewoon bescherming zoekt op een overdreven manier?’ Wat doe je als je pup zo onzeker is en hij het gedrag gaat uiten die hij gewend is namelijk continu bijten?. Dan moet je hard en consequent optreden, maar als je denkt dat lukt me wel ‘is toch een appeltje eitje’ dat kan je soms best wel fout inschatten.
Gedrag dat aangeleerd is, is namelijk heel moeilijk af te leren en als je dan ook nog hyper de pieper bent omdat het dagelijkse rondje aan de lijn niet voldoende is om je energie kwijt te kunnen wordt het alleen maar erger en dit overkwam Cobus zijn nieuwe baasjes. Natuurlijk durf je, je nieuwe pup nog niet los te laten, want je moet nog aan elkaar wennen. Cobus is daarin tegen gewend om elke dag buiten los te lopen en ook vele afstanden te lopen en had aan die rondjes wandelen aan de lijn niet genoeg.
Hij moest immers samen met Carla -zijn eerste vrouwtje – voor de Ezels en Alpaca’s zorgen. Nou weet ik dat Cobus zijn onbehoorlijke gedrag zich ook al bij Carla uitte en dat kwam doordat ook Carla ineens hulpbehoevend werd en een jonge pup niet meer op zijn stoute gedrag kon wijzen. Teveel energie en niet bij machte zijn om een patroon te doorbreken is killing vooral bij een boerboelpup.
Daarin tegen heeft een pup maar één manier om iets te gaan ontdekken en dat is met zijn bek. Wie wordt er niet gek van een pup die continu alles in zijn bek neemt. Wij hebben in het begin alleen maar klikko’s bij ons, de gemeente reiniger is er echt niets bij. Soms denk ik wel eens zet alle puppy’s van Nederland in om het zwerfvuil op te halen en je bent zo van het probleem ‘rotzooi op straat’ af.
Maar enfin ik dwaal weer een beetje af. Een pup ontdekt de wereld mede met zijn bek en zoals wij alles met onze handen doen, doet de pup of hond met zijn bek. In principe zijn onze handen in de ogen van de hond ‘de bek’ daarom happen ze ook graag in onze handen, armen en benen. Kijk maar eens goed naar twee puppen of honden ze bijten het liefst in elkaars bekken, koppen, wangen of poten en af en toe moet ook de flanken het ontgelden.
Als je buiten met je grote volwassen honden loopt en de pup mag mee zie je heel goed wat een pup doet als hij onzeker wordt. Of hij verschuilt zich achter jou en gaat dicht tegen je aanstaan of hij rent naar de volwassen hond en springt en bijt naar de kop van de hond. Dit betekend niet ‘zo nu ben ik je zat en ga je pakken’ welnee hij of zij zegt ‘help me nu vind ik het best spannend worden’.
Ook is het spelen van puppen deels ‘hoever mag ik gaan’ elk spel heeft een doel. Wat kan ik wel en wat mag ik niet. Wij –roedellijders- baasjes moeten daarom heel goed de grenzen aangeven. Hier heb ik drie volwassen boerboelen die continu grommen en de pups vertellen wat ze wel en niet mogen – nu worden wij hier ook wel eens simpel van en vragen ons echt af ‘volgens mij vinden jullie niets goed’-.
De fout wordt snel gemaakt dat je denkt ‘ik neem een pup en het opvoeden moet toch wel lukken, want het is net alsof je een kind opvoed’. Natuurlijk kan je het zo stellen, maar niet alle kinderen worden daadwerkelijk goed opgevoed. Jammer genoeg is dit ook bij een pup en niet omdat onze wil of toewijding er niet is, welnee die is er zeker weten, maar de pup is gewoon niet de pup die voor ons bestemd is.
Vooral een boerboelpup kan heel ondernemend, slim en is al snel een grote mijnheer of mevrouw die heel doortastend en volhoudend te werk kan gaan. Cobus heeft zich dit heel goed meester gemaakt en heeft besloten dat hij zijn vrouwtje en baasje de hele dag bezig kan houden met spelen. Maar dan wel het liefst met elkaar en niet met al zijn heerlijke, leuke speeltjes waar hij genoeg van heeft.
Naar de keuken lopen was voor het vrouwtje al best een onderneming, want Cobus tackelde haar graag door in haar enkels te bijten. De straf die daarbij hoorde vond hij een spel op zich. Als je heerlijk even zit dan vond Cobus het best fijn om continu zijn grenzen te ontdekken door middel om in haar ledematen te bijten. ‘yes’ dacht hij dan als ze hem terecht vertelde dat dit niet de bedoeling ‘vrouwtje gaat nog meer leuke spelletjes met mij doen’.
Dit gedrag vond de hele dag door plaats en de enige time out was in zijn bench. Buiten konden ze een stukje lopen, maar waarom zou je lopen als je ook kan springen, happen en andere dingen die je als pup graag doet. Donderdag was de maat ook vol en ben ik bij Cobus langs gegaan om te zien of ik die gekke cirkel waarin Cobus en zijn vrouwtje in zitten kan doorbreken.
Mijn geluk was dat ik dit gelijk al binnen kon doen en buiten ging het dan ook super. We konden hem losmaken en hij deed het geweldig. Cobus liet zien dat hij al heel veel had geleerd van zijn nieuwe vrouwtje en hij luistert perfect naar haar. Ook liet hij zien dat hij kon zwemmen en dat hij heel sociaal naar honden en mensen is. Natuurlijk vond hij ook nog heel veel dingen spannend omdat dit allemaal nieuw voor hem was. Het was een geslaagde middag alleen één keer zet voor een boerboelpup geen zoden aan de dijk. Wel wist ik dit is een pup die veel energie heeft die hij niet weg krijgt met een paar wandelingen waardoor er verveling optreed.
Ook binnen was hij gewend om elke dag te doen wat hij graag wilt, dus zodra ik weg was begon het gewoon opnieuw. Dit kon niet door blijven gaan, want dit gedrag stopt niet en wordt waarschijnlijk alleen maar erger. We besloten dat Cobus ergens anders zijn geluk moest gaan zoeken! Hoe erg zijn baasjes dit ook vond want wat houden ze van die kleine stoere maar vaak onzekere jongen.
Ik ging op zoek naar een huisje waar men wel weet hoe ze een boerboel moeten opvoeden en zeker heel veel geduld hebben, maar ook heel consequent zijn. Aan Cobus zijn karakter ligt het niet, want wat is het een schat zeg echt zo lief, maar hij heeft energie voor tien en leert heel erg snel en daar moet je mee kunnen handelen.
De volgende dag was ik weer bij Cobus en zijn vrouwtje en niet om te trainen, maar om hem op te halen. Met pijn in haar hart nam zijn vrouwtje afscheid van hem –dit was enorm emotioneel- en reden we weg, op naar een nieuwe toekomst voor Manisa Cobus
Mooi verwoord en geschreven. De waarheid en het is jammer voor beide partijen. Ook veel verdriet bij Marja en Ruud.