Ziva haar kraam hormonen rijzen de pan uit! Wat de roedel maar raar vind.
Er komt een vreselijk gehuil uit de kraambak en als ik verbaasd ga kijken of er iets vreselijks aan de hand is, ben ik nog verbaasder dan ik al was. Ziva huilt als een cry baby samen met haar pups in het rond. Met een ongelovig verbaasd gezicht ga ik op de bank zitten en bekijk dit rare tafereel op afstand.
Ik kan me nog herinneren dat ik me niet zo mocht aanstellen van mijn lieve teef als het om haar pups ging. Als er een pup de weg kwijt was in de kraambak dan hielp ik wel een handje, zo sociaal ben ik wel. Totdat Ziva me een beetje gepikeerd aankeek en riep “vrouwtje stop daar nu eens mee! De pups moeten wel zelfstandig worden en dat worden ze nooit als jij ze maar voortdurend helpt”.
Dit begreep ik best wel, maar ik vond het zo zielig dat ze steeds de weg kwijt waren en een duwtje de goede kant op daar zag ik totaal geen kwaad in. Ook Diezel vond dat we samen veel te veel zaten te mutsen met de pups en liet dit ook duidelijk merken om soms toch zwaarmoedig zijn kop te schudden.
Ondertussen hadden Ziva en ik het reuze naar onze zin ook al kibbelen we er samen op los als het om “het opvoeden van de pups ging”. Natuurlijk leer ik enorm veel van Ziva, want met 1 hond in huis is nooit zo interessant als dat je 2 teven,2 reuen en pups in 1 huis hebt liggen. Alles veranderd in huis vooral de samenstelling van je roedel.
Zo is Mac nu roedelleider geworden omdat Ziva het even niet kan doordat ze pups heeft te verzorgen. Daisy is buddy teef dus als Ziva het niet meer ziet zitten mag Daisy verder met het zorgen van de pups en dan hebben we nog opa. Opa die is vooral goed om lekker niets te doen. Af en toe komt hij bij de pups kijken en geeft hij een paar tips – waar je uiteraard helemaal niets aan heeft, want Diezel heeft altijd een hele aparte idee bij bepaalde dingen. Zo verteld hij iedereen dat zijn dochter veel te mild is met de pups, waardoor ze super verwend wordt, maar ik herinner mij toch nog heel goed dat de pups echt van alles met hem uit kunnen halen en gaat hij grommen dan is het zoiets van “foei dat mag je niet doen”. Nou daar raken die pups van onder de indruk “Not dus”-.
Maar ik dwaal weer enorm af zoals gewoonlijk! Ziva is dus normaal gesproken heel duidelijk “de pups moet je zelf de weg laten uitzoeken”, “piepen ze dat is echt niet erg, want dat is goed voor de longetjes” is haar motto. Dit kan ik me echt nog heel goed herinneren van de vorige puppy tijd.
Daarom zit ik nu verbaasd naar het tafereel voor me te kijken, namelijk een Ziva die heerlijk zit mee te huilen met de pups. Een paar pups lopen als een kip zonder kop door de bak – logisch ze zijn tot de tiende dag doof en blind- en gillen alsof ze vermoord worden. Ziva kan hier zo te zien niet tegen en loopt ook als een blind paard door de bak heen te denderen. Ik houd mijn hart ook vast, want je moet er toch niet aan denken dat ze de pups plat walst door haar hysterische gedrag.
“Volgens mij zijn het de hormonen lieve Mac” fluister ik in zijn flappers als hij bij me komt met de vraag waarom zijn mama zo ontzettend dom doet. “Hormonen doen de raarste dingen bij vrouwen, vooral als ze net zijn bevallen” leg ik Mac zo goed mogelijk uit. “Nou ik vind dat die onzin snel over moet zijn, want dit is echt zo’n dom gedrag” roept Mac gefrustreerd.
Als Ziva na twee dagen nog niet zichzelf is, is Mac hier eigenlijk een beetje klaar mee. “Ik wil mijn mama terug!” roept Mac boos en begint te grommen naar zijn moeder. Ziva kijkt verbaasd naar haar zoon en begrijpt niet zo goed waarom ze dit verdient heeft. “Je doet raar mama!” roept Mac voor de zoveelste keer. “Je bent onze roedelleider, maar op dit moment ben je niet stabiel en heeft de roedel niets aan je!” schreeuwt arme Mac steeds luider.
“Arme Mac” fluister ik weer in zijn flappers het gaat echt heel snel weer over en dan heb je, je evenwichtige mama weer terug. Boos en gefrustreerd loopt hij naar zijn bench en verstopt zich. Ziva snapt er helemaal niets van en als ik het haar uitleg snapt ze het best wel, maar ze kan er niet zoveel aan doen. Al die pups die zo moeten huilen daar wordt ze zo verdrietig van. Gelukkig heeft ze wel naar Mac geluisterd en je merkt dat ze zich continu inhoud als er weer eens een pup de weg kwijt is.
Af en toe hoor je haar nog wel piepen, maar houd snel haar bekkie als ze naar me kijkt. Natuurlijk help ik haar gewoon weer volop zodat Mac niet door heeft dat we te soft aan het worden zijn.