Alleen vandaag blijk ik dit te zijn en niet mijn boelies 🙁

Ik ben zelfs voor mijn doen al heel vroeg op pad! En dat wil toch heel wat zeggen. De vogels kwetteren erop los en ik laat me zoals altijd leiden op mijn gevoel. Blanco ga ik deze wandeling in en ik zie wel waar ik uitkom. Eerst probeerde ik mijn “eigen ik” nog een andere kant op te laten lopen, maar zoals gewoonlijk was mijn “eigenwijze ik” veel sterker.

Gelukkig maar want ik kom op plekken deze ochtend die ik blijkbaar nog nooit goed heb bekeken. Als we heel veel hondjes gedag hebben gezegd, zie ik ineens een bordje dat aangeeft dat de pad naar rechts een ruiterpad moet voorstellen. Nou heb ik best heel veel fantasie, maar deze pad lijkt totaal niet op een ruiterpad en ik kan het dan ook niet nalaten om deze pad te inspecteren.

Weer een heel goed plan “lang leve mijn eigenwijze ik”, ik kan wel zeggen dat ik op dreef ben deze ochtend, want nog geen honderd meter verder zie ik een heerlijke weiland waar mijn honden heerlijk kunnen rennen. Daisy is heel blij en gaat er vrolijk vandoor, gevolgd door gekke Mac. Ik ben alweer een paar weken aan het trainen met mijn jonge honden en dit werpt zijn vruchten af, want ze luisteren als een tierelier. Zelfs Daisy die eigenlijk doof is, komt na 1x fluiten mijn kant op gestormd en ze kan nog net op tijd remmen, anders had ze me zo omver gegooid in haar enthousiasme.

Al moet ik mijn mening over “het goed luisteren” toch herzien. Waarschijnlijk heb ik gewoon mijn “iklaatnietmetmijsollendag”, want er gebeuren toch wel heftige dingen later deze dag. Als Mac en Daisy heerlijk hebben gerent, gesprongen en gek gedaan, gaan we weer verder met wandelen.

Jammer genoeg komen we weer veel te snel onze straat in gelopen, maar ik heb nog een ronde te gaan. Ik laat altijd twee boelen tegelijk uit, want dit vind ik beter voor de honden en ik kan twee boelen heel goed handelen. Drie honden of vier tegelijk uitlaten vind ik A. niet goed voor ze omdat ze zich dan heel sterk voelen en straks alleen overal bang voor zijn. B. Ik wil mijn honden in alle situaties in de hand houden en met drie of vier wordt dit best moeilijk.

Diezel en Ziva is aan de beurt en ook nu mag mijn “eigenwijze ik” het zeggen. Mijn “eigen ik” wilde eigenlijk de kant van de surfplas op. Maar daar was mijn “eigenwijze ik” het totaal niet mee eens.
Mijn “eigenwijze ik” is altijd veel sterker dan mijn “eigen ik”, dus ik loop al snel de kant van de dijk op, wetend dat het daar nu heel erg druk is met baasjes die hun hond uitlaten.

Nou zijn mijn honden heel sociaal, dus heb ik hier totaal geen problemen mee, niet wetend dat het gevaar dit keer niet van mijn honden af zou komen. Heerlijk genietend van alle vogels om me heen, zie ik in de verte een man met een hond aan komen lopen. Ondertussen gaat Diezel van de ene pismail naar de andere en sleept Ziva met zich mee.

Ziva moet ook alle nieuwtjes weten vind Diezel, al is Ziva het daar helemaal niet met hem eens. Want politiek interesseert haar helemaal niets. En dat de hond van hier verder op tegenwoordig met die oude herder van twee deuren verder gaat, kan Ziva echt niets schelen. Welnee Ziva vind alleen de nieuwtjes interessant die over het afhaalbuffet gaan.

Als de man met zijn hond dichterbij komt sta ik als een soort “twisterspel” in mijn lijnen verwikkeld. Dat is niet echt slim en zeker niet als er een hond langs komt lopen, zodra mijn honden hem leuk vind dan lig ik zoals gewoonlijk weer op de grond. En dat is niet echt handig en kan best zeer doen.

Ik sta stil en vertel Diezel dat hij aan de andere kant moet gaan staan, maar Diezel die in zijn senioren puberteit zit luistert natuurlijk weer niet. En Ziva die me alleen dom aan staat te kijken, doet ook niets zinnigs.

De man komt dichterbij en blijft nu onzeker stilstaan, ondertussen komt er nog een hond met zijn vrouwtje mijn kant op gelopen. En in de verte komt de volgende wandelaar met zijn/haar hond eraan.
Ik besluit Diezel en Ziva te laten zitten, zodat ik ze iets beter bij me kan houden.

“Mevrouw! Kunt u uw honden wel houden” roept de man een beetje angstig. “Natuurlijk geen probleem”, “ik sta er alleen iets onhandig voor” roep ik enthousiast en vrolijk terug. Dit is voor de man een teken dat hij door kan lopen . Alles gaat goed totdat zijn hond gaat grommen en blaffen, waarschijnlijk zegt hij iets heel onaardigs want Diezel en Ziva reageren allebei tegelijk met een hele diepe grom.

Op dat moment word ik boos en schreeuw waarschijnlijk iets te fel en duidelijk “allebei kappen!”. Diezel en Ziva duiken ineen en zijn stil. Als ik op kijk om de man gedag te zeggen zijn alle wandelaars ineens spoorloos verdwenen. Verbaasd kijk ik om me heen en nee niemand meer te zien. De man is ondertussen snel weggelopen en roept nog “dag mevrouw”. Maar de vrouw met de hond is snel omgedraaid en ook de andere vrouw met haar hond hebben snel een andere weg gekozen.

“Oeps” denk ik bij mezelf “misschien was mijn commando toch iets te heftig voor mijn medemens. Diezel en Ziva kijken beteuterd om zich heen “waar zijn alle honden nu gebleven”. “Sorry boelies dit was mijn schuld, misschien reageerde ik iets te heftig” fluister ik ze in hun flappers en geef ze snel een heerlijk voertje, want zij waren wel braaf.

Thuis aangekomen blijk ik nog steeds mijn “dominante bui” te hebben, want Mac en Daisy hebben het gemunt op Buddah de buurhond. En met mijn grote bek heb ik ze heel snel waar ik ze hebben wil. “Buddah mag heus wel in zijn tuin wandelen!” Roep ik boos om me heen. Daisy en Mac kiezen eieren voor hun geld en laten Buddah voorlopig met rust.

Oja de mooiste reactie van deze dag wil ik jullie niet onthouden! Er komt een grote Surinaamse dame haar voordeur uit, ze heeft haar ochtendjas nog aan en loopt zo naar buiten.

Als ze mij ziet roept ze “Oh wauw, dat zijn nog eens honden! Zo heb je tenminste wat in je handen” vol bewondering loopt ze verder in haar ochtendjas om af en toe zich nog eens om te draaien.