Ziva 16 juli 2106 bevallen van 12 pups waarvan er 3 het niet hebben overleefd! 6 reuen en 3 teven <3

Vrijdag 15 juli Ziva is vandaag precies 59 dagen drachtig! Vandaag zouden de pups geboren mogen worden als ze dit zouden willen, want ze zijn nu levensvatbaar. Ik ga zelf voor de 62ste dag – omdat ze niet zo’n groot nestje verwacht en hoe groter het nest hoe vroeger de bevalling -en met dit in mijn gedachte is mijn verbazing best groot als Ziva vrijdag heeft besloten dat de tuin toe is aan een groot renovatie beurt. Deze beurt bestaat uit enorme kuilen! “Kuilen zijn in de mode en zeer praktisch om in te bevallen” mompelt mijn meisje al aardig buiten adem.

Het is al die keren als Ziva moest bevallen gebleken dat ze de bevalling begon met enorme kuilen te graven. Het idee dat ze nu al zover is werp ik heel snel aan de kant en ga gewoon verder met wat ik allemaal aan het doen ben. Als Ziva ’s avonds ineens begint te hijgen is mijn verbazing nog groter en ik besluit dat fase 1 een feit is. De geboorte zelf is in te delen in drie fasen: de voorbereidingsfase, de ontsluitingsfase en de uitdrijvingsfase.

Fase 1 de voorbereidingsfasen: “De aankomende moeder bereid zich voor op de komst van haar pups. De drang om een hol te graven is bij veel teefjes nog aanwezig. Dit kan zich uiten in krabben en graven in de werpkist. Als de teef de kans krijgt, kan zij zelfs echt een hol gaan graven (bijv. in de tuin). De teef kan afwisselend onrustig en normaal gedrag laten zien. Meestal likt zij veelvuldig de vulva”

Wel op de bank slapen! Niet op de bank slapen! Wat een moeilijke beslissing, maar als Ziva ineens uitgeput in slaap valt neem ik een beslissing: “ik ga gewoon naar bed en zet me wekker zodat ik een paar keer in de nacht naar haar kan gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan en de nacht verloopt heel erg rustig.

Het hijgen wordt steeds heftiger en ze weet niet meer welke houding ze aan moet nemen. Op de bank, van de bank, naar buiten en dan weer naar binnen. De zaterdag gaat gestaag verder en als ik toch een beetje bang ben dat Ziva de bank verkiest boven de werpkist maak ik de bank ook maar even snel bevallingsproof.

Ineens is het er! Fase 2 de ontsluitingsfase! Haar koppie verandert en je ziet dat nu bijna het echte werk gaat beginnen. Al kijkt ze toch nog best vrolijk en ik moet dan ook gelijk aan mijn eigen verloskundige denken, “mevrouw Berendrecht” wie kent haar niet hier in Vlaardingen 🙂 “Anita zolang je nog kan lachen ga je niet bevallen! Zodra de echte weeën komen zal het lachen je echt vergaan”. Dit dreunt door mijn hoofd en denk bij mezelf dit wordt een hele lange nacht.

“Ontsluitingsfase: Tijdens deze fase krijgt de teef weeën. De lichaamstemperatuur daalt dan vaak 1 tot 2 graden. De eetlust van de hond zal een stuk minder zijn en de teef zal vaker naar buiten willen. De teef plast en ontlast steeds kleine beetjes, waarbij de ontlasting wat dunner kan zijn”.

Ik weet dat plassen, poepen en wandelen één van de dingen zijn die je niet moet verwaarlozen tijdens een bevalling. Een teef die niet zijn behoefte kan doen heeft extra moeilijk met bevallen en kan de bevalling zeer zeker drastisch vertragen. Ziva en ik lopen dan ook heel veel buiten en dan ineens zie ik fase 3 de uitdrijvingsfase bij Ziva en ik bel als een gek Danielle die me ook deze keer weer komt assisteren.

“uitdrijvingsfase: De uitdrijvingsfase begint als de teef gaat persen. Ze houdt haar staart omhoog en ze houdt haar adem steeds even in. Tussendoor zal zij weer beginnen te hijgen. Het persen kan erg lang duren. Voor de eerste pup kan dit wel een paar uur zijn”.

Daan en ik zetten een filmpje op en ondertussen ondersteunen we Ziva waar we kunnen. Het is heerlijk relaxed en dit bevorderd zeer zeker de bevalling. De andere boelen Diezel, Mac en Daisy die liggen heerlijk om ons heen te snurken. Al moet ik zeggen dat Daisy haar mama steunt waar ze maar kan, echt heel lief.

Dan springt Ziva op mijn schoot en ik weet dat de eerste pup eraan komt. We brengen haar naar de werpkist en de show kan beginnen. Om 22:50 wordt de eerste reu geboren! Wel in een mooie stuit maar super gezond en we noemen hem Cobus en hij weegt 516 gram.

De kop is er af en we gaan opnieuw naar buiten hopend dat de tweede niet lang op zich laat wachten. Normaal gesproken gaan de eerste vier a vijf pups achter elkaar en laat de tweede lichting op zich wachten. Maar het ziet er naar uit dat dit een hele zware bevalling en nacht gaat worden, want de tweede pup laat zich niet zien.

Om 0:29 komt eindelijk Calvin naar buiten een mooie reu en weegt beduidend minder dan zijn broer namelijk 406 gram. We hebben goede hoop dat de volgende er nu gelijk aankomt, maar Ziva denkt er niet aan en gaat verder met de twee pups te wassen –dat deze nu nog niet kaal zijn is dan ook een echt wondertje te noemen-. Er gebeurt verder helemaal niets! Zo frustrerend.

Dan wordt het tijd om de dierenarts te raadplegen en daarom bel ik dierenarts Marc wakker. Tijdens het bellen denk ik nog wel even “ojee ik had hem wel even mogen waarschuwen dat Ziva aan het bevallen is”, maar dat heb ik niet gedaan dus dit komt rauw op de dak van de dierenarts vallen. De eerste weeën opwekker injectie kan ik zetten en ja hoor het werkt gelukkig nummer 3 wordt geboren.

Nummer 3 wordt om 3:04 geboren en we noemen hem Cees en hij weegt 506 gram. Gelukkig laat nu nummer 4 zich ook snel zien namelijk om 3:25 en eindelijk is het een lang gehoopte teef en we noemen haar Catootje. Catootje is een ieniemienie meisje en weegt 340 gram.

We zijn helemaal blij dat nummer 5 zich ook meld om 4:01 alleen dit wordt een domper op onze feestavond want zij heeft het niet gehaald. Het heeft voor haar iets te lang geduurd allemaal en dan begint het voor ons enorm spannend te worden, want is de volgende een levende pup of zijn de pups in deze hoorn nu verder allemaal overleden.

Lang hoeven we niet te wachten want om 4:30 ziet Chris het nachtlicht en hij lijkt in eerste instantie het niet te halen. Hij is slap en reageert nauwelijks. We geven het bijna op tenminste ik, want Daan geeft nooit op en dat is echt super! Ineens zie ik ze tong bewegen en we beginnen weer met hernieuwde moed. Als ik zijn keel en neus voor de zoveelste keer uitgezogen heb en Daan hem bijna de shufflesyndroom heeft bezorgd begint hij te rochelen en als hij begint te piepen kunnen we wel huilen van geluk.

Het drinken gaat niet zo lekker, maar we hebben hoop. Chris weegt 392 gram en we hopen dat hij het gaat halen. Weer naar buiten met mijn meisje om even lekker haar blaas en darmen te legen.
Hoeveel pups zitten nog in haar buikje? Terwijl Daan denkt dat we er bijna zijn heb ik mijn twijfels Ziva haar buik is me nog veel te opgezet.

Als de volgende pup zich meld door middel van “ik wil wel, maar het lukt niet” twijfelen we of het niet tijd is voor de volgende weeën opwekker. Gelukkig is het nu rond 7 uur dus de dierenarts heeft aardig kunnen slapen. Als we de tweede injectie zetten komt de pup al snel eruit en het is een dame die het jammer genoeg niet heeft overleeft.

Ziva heeft 7 pups gebaard waarvan twee overleden en ik zeg tegen Daan dat ze beter naar huis kan gaan om te slapen, want we zijn letterlijk gesloopt, op, kapot en ik verlang naar de bank. Alles wat er nu nog uit komt –als er nog pups in haar buik zitten- leven misschien niet meer.

Twijfel giert door mijn lichaam als ik Ziva heerlijk zie liggen genietend van haar pups – en ze geniet echt met volle teugen, want op haar bek ligt een grijns niet normaal meer-. De pups zijn veel te licht voor het aantal dat nu zijn geboren. Daan was dit ook al opgevallen en mij laat dit ook niet meer los.

De hele avond is het zo dat als ik Ziva niet aai of toespreek en het liefst bij haar kop stoppen de weeën en zodra ik haar aai en toespreek het liefst gepaard met kusjes  gaat ze door. Nu ligt ze heerlijk bij de pups en ik masseer haar vermoeide lichaam en binnen een kwartier zie ik zo een pup door de geboortekanaal komen. Ik moet gelijk aan de verloskundige denken toen Samantha en Mandy geboren werden toen riep hij “wacht ik heb mijn handschoenen nog niet aan”. Nu is het mijn beurt om het te roepen “wacht ik heb mijn handschoenen nog niet aan”. Net op tijd vang ik de pup op en het is een prachtige jongen.

Nummer 8 ziet het daglicht om 7:53 en Charley is geboren met een prachtige gewicht van 484 gram alles gebeurt nu zo snel dat ik handen tekort komt. De placenta die ik gelukkig kon opvangen met een matje die dump ik in een hoek en als ik Charley droog gemaakt heb en uitgezogen mag mama de rest doen.

Ik zit nog niet bij Ziva voor haar zoveelste massage of nummer 9 dient zich aan en we herhalen hetzelfde ritueel . Om 8:31 komt Chester op de wereld – wauw wat is het lastig om alleen namen te vinden met een C- en deze man – ja alweer een man ik smacht nu toch wel naar een vrouwelijke exemplaar- weegt 460 gram.

Verbaasd kijk ik naar mijn meisje die alweer begint te hijgen, dus ik neem mijn plaats in en voordat ik het weet vliegt er plotseling en zonder aankondiging een pup de geboortegang in. Weer moet ik snel mijn handschoenen verwisselen en als ik deze opvang wordt het echt een zooitje om me heen. Alle pups zitten onder de placenta en Ziva die is druk bezig alles aan het opeten en de nieuw geborene schoon te maken.

Eindelijk om 8:31 wordt mijn wens vervult en is Cloontje een prachtig leuk meisje geboren. Haar uiterlijk maakt me enorm vrolijk want wat heeft ze een grappig koppie. Cloontje weegt 434 gram en is best zwaar voor een dame.

Als ik denk “zou dit het zijn” begint Ziva weer te hijgen en komen de weeën weer op gang. Heftig denk ik als deze pup best veel moeite heeft om eruit te komen. Maar om 9:24 komt ze met veel kracht op aarde en als ik haar vasthoud voel ik het al dit is een zware? Yeeh meid. Charlotte is geboren en weegt 554 gram de zwaarste pup van vandaag.

Ik ben er klaar mee en Ziva ook die valt als een blok in slaap. Toch nog even de dierenarts gebeld en ik spreek met hem af dat hij maandag kan komen voor de puppy en mama check, want ik wil eigenlijk maar 1 ding en dat is slapen. Al wordt ik anderhalf uur later gewekt, want er is toch nog een pup geboren alleen ze heeft het niet mogen redden.

Ziva is bevallen van in totaal 12 pups waarvan er 3 het niet mocht redden… 3 vrouwen en 6 mannen hebben onze roedel versterkt en nu hoeven ze alleen nog maar te eten en te slapen om hele grote gezonde boerboelen te worden……

Bij deze wil ik Danielle bedanken voor al haar hulp, steun, gezelligheid en vooral haar doorzettingsvermogen plus positiviteit….Thanks Daan je was weer super!!!

 

Hoe komen de pups en mams door de keuring van de dierenarts? Lees het in onze volgende avontuur.