Vooral als je helemaal alleen op de weg zit en men besluit je te overvallen!

Daar gaan we dan op naar Hongarije! Het word een lange reis – wel 1457 km – met een klein Toyota Aygo. We doen dit jaar wel heel slim want we stoppen over 870 km in Bischofsmais bij pension Sonnenhof – als we weten wat we nu weten hadden we waarschijnlijk een andere locatie gekozen, maar dit ligt niet aan het Sonnenhof want het pension was geweldig-.

Kwart over zes in de ochtend – een kwartier later dan gepland – gaan we rijden. Nicky en de honden extra geknuffeld en dan gaat onze grote reis beginnen. Wat ga je Nederland dan waarderen op zo’n reis. De matrix borden zijn in ons landje zo gewoon en daar blijk je toch blindelings op te vertrouwen plus te rijden.

Duitsland kent geen matrix borden en dit was voor mij nooit een probleem! Tot deze reis. Wat kunnen de Duitse chauffeurs irritant zijn zeg! Die zijn met hun voet op de rem geboren. Op een keer was ik zo vaak geschrokken door hun rijgedrag dat ik bijna mee ging doen. Om de raarste manoeuvres van hun weggebruikers staan ze op hun rem. Logisch maar niet als ze nog een paar honderd meter speling hebben.

Natuurlijk krijg je hierdoor een ketting reactie en remt heel Duitsland met ze mee. Wij Nederlanders zijn dan toch iets slimmer en remmen gedoseerd zoals het hoort en jagen daardoor niemand de stuipen op het lijf.

Maar na vijf uur rijden had ik al zoveel gezien dat ik me bij elk bocht afvroeg wat ik daarachter zou treffen. Want ook bochten zijn voor mijn mede automobilisten een reden om gezellig hun voet op de rem te zetten. Vaak zat kwam ik na een bocht in een ware opstopping terecht. Later op de radio hoorde we dan ook dat er veel ongelukken waren gebeurd, mensen op de autobaan en zelfs een man die er geen zin meer had en die ging terug, alleen wel via dezelfde weg als dat hij gekomen was en dit is dan weer niet zo handig.

Drie uur vertraging verder mogen we eindelijk richting Passau en het verkeer wordt rustiger. Eindelijk kan ik doorrijden en vooral even bijkomen van de helse rit. Als mijn medemens dit door heeft krijg ik zelfs vrij baan en is de autobaan helemaal voor mijzelf en ik kan jullie vertellen dat dit heel aangenaam is.

Nog geen half uur later moet ik mijn mening toch weer bijstellen want het blijkt toch niet grappig te zijn om op de autobaan helemaal alleen te rijden. Ron zit met zijn telefoon te spelen en zit eigenlijk gebukt in zijn stoel om alles goed te kunnen lezen – met zijn brilletje op zijn neus en de zon op zijn bolletje…..lang leve de airco! – , Samantha slaapt op de achterbank en ik zit te genieten van de rust om me heen.

Totdat deze verstoord word door een stationwagen – merk heb ik niet onthouden alleen dat deze grijs was – deze stationwagen komt naast me rijden en ik neem aan dat hij me voorbij wilt. Logisch ik heb een Aygo 1.1 en we hebben bij de eerste heuvels – uh bergen – al gemerkt dat mijn autootje hier best moeite mee heeft. Net als de vrachtwagens tufte ik met 90 km per uur de berg op en soms als ik een flinke aanloop maakte redde ik de 100 net, maar wel met heel veel moeite.

Enfin deze stationwagen die veel beter gebouwd is voor deze wegen wilde mij voorbij – iets anders kwam ook totaal niet in me op – en ik reed lekker door want er was toch verder niemand om me heen. Totdat de stationwagen opeens mijn kant op kwam en me ging afsnijden, terwijl hij me afsneed trapte hij op zijn rem en het eerste wat in me opkwam was “politie in burgerauto” – want zo naief dat ik ben wat zou het anders kunnen zijn – . De auto minderde nog meer vaart en ik kon niet ander dan met hem meedoen.

“Idioot” Roep ik verschrikt en daardoor kijkt Ron op en dat blijkt voor de man een teken te zijn om op zijn gas te trappen en keihard de pleitvaart te nemen. “Wat was dat nou?” roep ik nog steeds verbaasd. “Waarschijnlijk dacht hij dat je een vrouw alleen was totdat hij mij zag zitten” zei Ron rustig.

Heftig heel heftig want wat ging ik doen als ik wel alleen was? Dit is toch wel iets wat mij even bezig hield. Mijn Aygo is geen partij voor een stationwagen. Het is me al eens eerder overkomen en toen had ik het geluk dat mijn auto zwaarder was en toen de man uitstapte reed ik gewoon om hem heen en had hij het nakijken. Maar dit zou ik nooit gewonnen hebben….brrr een eng idee.

Eindelijk zie ik leuke getallen op de Tom Tom staan, nog 47 kilometer te gaan en geloof me dit zijn goede berichten want je voelt je met recht een kilometer vreter met deze gigantische afstanden.
We mogen de snelweg af en worden vrolijker want nog even en dan zitten we in onze Hotel voor 1 nacht.

Niet wetende dat ons nog een heel hindernisbaan te wachten staat. Ten eerste gaan we diep de bergen in, ons autootje vind dit best heel lastig en we kruipen dan ook de bergen op. Tweede versnelling, derde en af en toe de vierde maar wat ik ook probeer mijn autootje weigerde om harder te gaan dan veertig en soms af en toe haalde we de zestig km per uur.

 

Maar mijn Tom Tom zegt dat we er bijna zijn en al we de volgende heftige berg beklommen hebben, verteld onze Tom Tom boven op de berg dat als we hier naar beneden gaan we er toch bijna zijn.
Alleen er is één klein probleempje er is geen weg naar beneden…..ja de afgrond in, maar dit lijkt mij toch niet de bedoeling.

Oké we rijden terug en ik vertel onze Tom Tom dat we het gewoon nog een keer gaan proberen. Dit begint onze Tom Tom heel lastig te vinden en hij wilt ons de raarste onberijdbare paden in laten gaan. Na de zoveelste keer de Tom Tom goed aangesproken te hebben, verruilen we hem met de telefoon van Samantha en eindelijk om half zeven ’s avonds komen we op onze plaats van bestemming aan.

En wat een prachtige uitzicht! Dat was toch al dat gemutst wel waard en onze Tom Tom die mag even lekker uitrusten tot morgen….hopelijk weet hij dan weer de weg!