Vooral als je dochter nergens meer op reageert! En er dingen in huis gebeurt die niet zou kunnen!
Het is half 12 ‘s avonds en de voordeur gaat open en dicht! Ron en ik kijken elkaar aan. Zou dat Sammy zijn vragen we ons samen af, maar nog geen twee uur geleden kreeg ik toch een Whatsapp van mijn dochter waarin staat “Mam ik ben wat later, als jullie naar bed gaan laat dan de schuifpui open want ik heb geen sleutel bij me”.
We kijken dan ook niet raar op als er niemand binnen staat en ook buiten is geen mens te zien. Dan rennen Mac en Ziva als een paar gekken naar de schuifpui en beginnen te blaffen en hysterisch te doen. “Kijk dat kan dan weer wel!” roep ik enthousiast naar mijn vent. “Sammy is gewoon naar de tuindeur gelopen”. Terwijl Ron net al na dat beruchte Whatsapp gniffelend riep “ik heb de tuindeur goed dichtgemaakt, die krijgt ze niet open”, lopen we dus even naar de tuindeur om deze voor mijn meisje open te maken.
Ook hier is geen mens te bekennen! Nu begin ik me toch een beetje zorgen te maken. Waarom gaat mijn voordeur open en staat er iemand aan de poort? Er is maar één goede oplossing en dat is mijn kind even whappen!
“Schat waar ben je nu? Ben je al onderweg naar huis? Of sta je voor de deur? De honden doen een beetje hysterisch”. De boodschap komt niet aan en het blijft stil aan de andere kant van de Whatsapp. Dit zijn toch de momenten waar een moeder niet zo goed tegen kan. Al houd ik me twintig keer voor dat mijn dochter oud en wijs genoeg is en niet in zeven sloten tegelijk rent, toch zie je als moeder al heel snel enorme beren op de weg.
Twee meiden voetbal kijken bij een vriend en daarna hoor je dat ze bij Mac Donald zitten omdat haar vriendin en vriend enorme ruzie hebben. Als je vraagt moet ik je komen halen dan wuift ze dit lachend weg “welnee mama we zijn hier samen en haar vriend zit te mokken bij zijn visplekje”.
Als mijn gevoel hele rare dingen met me doet komt er ineens een enorme rust over me heen en ik hoor een stem heel duidelijk zeggen “mama het komt allemaal goed, ik ben bij Samantha en ik laat haar echt niets overkomen!” “Ik zal altijd naast haar staan waar ze ook is”. Opgelucht haal ik adem en pak mijn E-Reader om nog wat te lezen.
Dan gaat eindelijk de bel! Gelukkig ze is thuis….opgewonden komt ze het huis binnengestormd en verteld ons wat haar allemaal is overkomen. Haar vriendin werd gebeld door haar vriendje die was heel bang. Hij zat op zijn visplekje en er zou iemand aan de andere kant van de visvijver zitten die heroïne tot zich had genomen – en deed heel erg raar -, of zij hem konden komen helpen want hij was zo bang.
Mijn verbazing werd steeds groter tot mijn dochtertje lief even vertelde dat de telefoon van haar vriendin en die van haar leeg waren. Natuurlijk wist ze hoe gevaarlijk het was maar ze kon haar vriendin toch niet alleen laten gaan, “weet je hoe gevaarlijk dat is mama” verteld ze me heel verbaasd, omdat ik vond dat haar vriendin maar alleen moest gaan. Ze is ook heel boos geworden op die vriend en heeft hem duidelijk gemaakt wat voor een slaplul het is en helemaal omdat hij zijn vriendin in een gevaarlijke positie heeft gebracht.
“Maar lieverd” probeer ik zo kalm mogelijk te zeggen, “dit doe je echt nooit meer!” “Hoe had je hulp gaan halen? Je was echt nergens meer als het echt zo dreigend was als die vriend had gezegd”. “Maar mama het was dicht bij Mandy en ik wist dat mijn zus de hele tijd bij me zou zijn”.
Wat kan je als moeder daar nou tegen in brengen! Natuurlijk zou haar zus er altijd voor haar zijn een tweeling blijft eeuwig verbonden aan haar zus. En deze bescherming zou ze zeker nodig hebben vooral wat ze later wil gaan doen met haar leven…..maar ik laat haar toch beloven dat ze dit nooit meer doet!