Vooral tijdens een dressuur les kun je echt lachen met mij! Al ben ik waarschijnlijk wel de enige 🙂

Omdat ik een hele chaotische, grappige -alleen voor mezelf, de omgeving zelf vindt mij allesbehalve grappig- en vooral drukke paardrijdster ben wil ik jullie toch een normale dressuurles van mezelf uitgebreid vertellen. Als ik klaar ben met zo’n les en ik mijn manegepaard weer afgetuigd en verzorgd in de box heb gezet, denk ik altijd weer terug na de les. Zo check ik even of ik mezelf niet te erg voor gek heb gezet en ik moet zeggen dat de uitkomst hier een volmondig ja is. Ik zet mezelf altijd volkomen voor gek! Daar hoef ik niet echt veel voor te doen kan ik jullie beschamend vertellen.

Dressuur en ik zijn geen echte vrienden van elkaar. Ons -mijn leenpaard en ik- kun je vergelijken met een olifant in een porseleinkast en misschien wel een klein stukje erger. Het is eigenlijk niet eens eerlijk om het “ons” te noemen, want Bo -de ruin die het geluk heeft om met mij samen allemaal leuke figuren te gaan rijden- die kan er helemaal niets aan doen dat ik zo chaotisch in mijn hoofd ben zodat ik weer eens te laat van hand verander –tot grote ergernis van mijn mede ruiters-. Of op het laatste moment door hebben dat ik nu toch eens de slangen volte met vier bogen in mag zetten en niet tot de volgende ronde hoeft te wachten.

Het hilarische van alles is toch wel dat ik echt mijn kwek niet dicht kan houden tot grote hilariteit van mijn paardrijd- instructrice die met vol belangstelling luistert naar mijn gebazel. “Kom Bo! Ik hoor net dat we een slangen volte moeten gaan rijden”, “oeps we zijn te laat! Chippie we hadden hier moeten beginnen”, “ lekker slim van ons hé Bo”. Arme Bo zijn oren maken door mij overuren en als we voor de zoveelste keer verkeerd gaan omdat ik zo lekker bezig ben, beginnen mijn mede ruiters toch wel een beetje chagrijnig te worden. “Bo! We gaan verkeerd” roep ik ineens en leid hem snel naar de andere kant van de bak. Lachend pas ik me weer aan het verkeer aan en verteld mijn grote vriend hoe goed we het doen.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het 9x van de 10x het niet eens in de gaten heb dat men mij zo ontzettend irritant vinden, want ik vermaak me kostelijk -en zo te zien Bo ook-. Als ik na de zoveelste keer -en nu echt – te laat ben om op tijd van hand te veranderen, kom ik ineens tegenliggers tegen. Geloof me dat verwacht je echt niet in een binnenbak, tenminste ik niet. “ Ho Bo we doen iets verkeerd we moeten de andere kant op!” Snel leid ik mijn grote vriend van de hoefslag en net te langzaam om mijn tegenligger flink te horen mopperen dat zij voorrang heeft en ik op moet zouten.

Tjonge jonge zeg dat weet ik ook wel, maar ik had het even niet zo snel door dat we van hand moesten veranderen. Bo heeft bij andere ruiters altijd een gedragsprobleem, namelijk hij vindt een les altijd maar saai, vooral als hij achter zijn paardenvrienden aan moet hobbelen. Daarom stopt hij soms met lopen of nog erger dan doet hij zijn eigen zin. Een langzaam aan actie is dan waar hij voor gaat.

Nee Bo is niet de populairste van stal, maar ik vind hem geweldig en misschien klikt het daarom wel zo goed tussen ons omdat ik ook niet denderend populair ben. Wij kregen dan samen ook hele leuke reacties van de instructrice terwijl ze erom bekend staat niet erg scheutig is met complimentjes. De mooiste compliment is dan ook wel dat ze tegen me zei “Bo laat zich echt aan zijn beste kant zien als jij op hem rijd, want hij rijdt lekker door”.

Zodra ik weer een goed gesprek had met mijn begeleider -Bo- zag ik haar stiekem glimlachen. Alleen net wat ik in het begin al vertelde was ik samen met mijn instructrice de enige die het leuk vond gaan. Mijn collega ruiters die zagen er geen heil in en vonden eigenlijk dat ik hun les verstoorde. Door mijn rij ervaring – bijna 40 jaar- werd ik in de hoogste klas ingedeeld, want rijden kan ik daar is geen twijfel aan mogelijk. Maar dresseur hé! Dat is toch wel andere koek. Ik zie er echt geen brood in, steeds weer datzelfde rondje in stap, draf, galop en dan een paar leuke figuurtjes.

Natuurlijk weet ik wel dat als je een met je paard wilt zijn dit toch wel de manier is om samen iets te bereiken, maar ik wil lol in een les en gezelligheid. Gelukkig vind ik dit samen met het paard waar ik mee rijd. Lekker keuvelen en kijken waar we belanden. Jammer genoeg ben ik de enige die zo denkt dus ik krijg al snel te horen dat ik een klasje lager wordt geplaatst, want er is geklaagd over mijn prachtige dressuurkunsten.

Ach het maakt mij niet uit als ik maar op een paard zit en kan rijden zo heb ik al eens stiekem met de beginners meegereden. Mijn mooiste maar niet eerlijkste compliment was toen “ Anita wat geweldig je bent echt één met je paard”. Toen lulde ik mijn paard zijn oren van zijn hoofd af en hij was zo bezig om te luisteren wat ik in zijn oor zat te fluisteren, dat hij totaal niet meer dacht aan zijn omgeving en helemaal op mijn gevoel liep.

Jammer genoeg moest ik weer stoppen met rijden, omdat mijn lichaam het niet meer deed. Alleen nu begint mijn bloed weer te kriebelen en ga denk ik toch weer op zoek naar een manege waar je af en toe even mag rijden…alleen dat valt niet mee jammer genoeg. Overal moet je een tien rittenkaart kopen en als je eenmaal rijd dan willen ze dat je elke week komt. Doe je dit niet dan ben je liever niet welkom.

Jammer maar misschien klim ik ooit weer op een paard en rijd ik weer een hilarische dressuurles. Oh wat heb ik hier toch zin in 🙂