Al vraag ik me wel een beetje af of ik niet aangehouden wordt bij de Douane!
Half 1 in de nacht, stil lig ik in bed te wachten tot de deurbel gaat of nog enger er met veel lawaai politie onze huisje in komt stormen. Voordat ik naar bed ga check ik via maps nog even wat de snelste weg naar Nederland is. Binnen 1 uur kan ik in Maastricht zijn, dit in mijn achterhoofd val ik uiteindelijk in een diepe onrustige slaap.
We zijn vrijdagmiddag vertrokken naar Malmedy in de Ardennen. Op de parkeerplaats bij Hazeldonk hebben we afgesproken met onze reisgenoten. Thea en Wil hebben ons uitgenodigd voor een geweldige weekend in de Ardennen. We zijn met 11 man dus het wordt reuze gezellig.
Als we na een rit van 2,5 uur bij ons eindbestemming aankomen zijn we verrukt van ons onderkomen. Het zijn twee huisjes en het is echt heel gezellig ingericht – Thea heeft de hele avond alle kastjes en laatjes bewonderd –plus inhoud- , wat een schatten bevatten de huisjes -. We hebben zelfs vier paarden in de achtertuin staan die wij de komende paar dagen gruwelijk verwennen met heerlijke sappige winterwortels. Jullie snappen dat we snel vrienden gemaakt hebben.
Na een gezellige avond met lekker eten, spelletjes spelen, praten en met Luuk balletje overgooien – we haalden 48x achter elkaar vangen, maar ja Luuk en ik zijn ook ontzettend goed- ging de eerste dag veel te snel om. We hopen dat de volgende dag het zonnetje ons weer zal vinden en dan komt alles helemaal goed.
Om half zes was ik alweer klaar wakken en hoorde de vogels naar me fluiten. Snel ga ik onder de douche en vlucht nog net niet naar buiten. Camera mee en gaan met die banaan. Ik besluit om linksaf te gaan en dit betekend dat ik de berg af ga i.p.v. op en dit is totaal niet erg tot ik door heb dat als je een berg af gaat je die ook weer op moet – en wat is dat steil zeg…echt heftig -.
Mijn conditie is niet echt heel goed en daar kom ik al heel snel achter als ik puffend omhoog ploetert. Een hond die een mens die zo hard ademt niet echt normaal vind, gaat enorm tekeer en ik geloof er heilig in dat hij hele bezorgde dingen naar zijn baasjes gilt zoals “baasjes hier loopt een mens die heel raar ademt, volgens mij gaat dit echt niet goed”.
Gelukkig begrijpt zijn baasjes geen hondentaal en er wordt al snel “fikkie houd je bek” geroepen –tenminste dat neem ik maar aan want ik kan echt geen woord Frans-. Snel loop ik verder – nou ja snel- en kom bij de weiland van onze vier paardenvrienden aan. Zodra ze me zien lopen ze achter me aan hopend op een lekker peentje en natuurlijk krijgen ze deze.
Om 11 uur is het tijd om naar Duitsland te gaan. Thea heeft een heel leuk dorpje gevonden en daar gaan we met zijn allen naar toe. Monschau heet het dorpje –sorry voor degene die zich aan het woord dorp ergeren omdat ze vinden dat het een stad is- en ligt ongeveer twintig minuten van Malmedy af.
Een prachtige dorp met heel veel mooie huizen, beekjes, ruïnes, winkels en horeca gelegenheden. Ron, Marcel, Dennis, Luuk en ik klimmen de eerste beste berg op om de uitzicht over het dorp te bewonderen. Ook drinken en eten we iets om daarna weer verder te wandelen. De zon schijnt en we hebben het reuze naar onze zin.
Voor de avond heeft Thea een geweldig restaurant met live muziek geregeld in Malmedy en we hebben er echt zin in. We gaan met drie auto’s er naar toe zodat als het te laat wordt er altijd vervoer is terug naar het huisje. “Ros-Gringos” een Argentijns Restaurant aan de Avenue des Alliés 23 –onthoud dit adres goed -.
Om 20:00 is het zover we rijden met zijn allen naar Ros-Gringos en bestellen zodra we er zijn onze eerste versnapering, die we na lang wachten eindelijk krijgen. Onze Live muziek is toevallig deze avond verhinderd en we hopen op nog een drankje als we de eerste al een lange tijd op is. Als we eindelijk mogen zeggen wat we graag willen eten beginnen we spontaan te juichen, niet wetende dat het nog uren gaat duren voordat we ons eten geserveerd krijgen. Luuk de jongste van het stel begint zich te vervelen en wij fantaseren erop los van wat we besteld hebben. Ron die hier toch al niet goed tegen kan begint nu toch ook vrij geïrriteerd te worden – Logisch het is nu toch al bijna tien uur-.
Gered door de bel! Kan je het noemen als de serveerster eindelijk met het eten aan komt lopen, Ron kalmeert en valt letterlijk zijn eten aan. Ook Thea is blij dat ze haar eten krijgt en ook zij laat er geen gras over groeien. Bijna tegelijkertijd gooien ze hun vorken neer en Thea roept “mijn eten is koud” en Ron gilt “dit is niet te vreten” en loopt woest de zaak uit.
Natasja fluistert “Anita eet snel, want dit gaat zo fout”. Zelf heb ik hetzelfde gevoel, want het vriest onderhand hier binnen. Toen Ron woest naar buiten stormde ging hier binnen een beroemde knop om en nadat men heeft ontdekt dat zijn eten echt niet te eten is, is dan ook de rapen flink gaar.
Marcel, Thea en Will gaan dit wel even aan de serveerster vertellen en Natasja die fluistert “Anita het is nu tijd om te roken”. “Hu ik rook niet” fluister ik verbaasd terug. “Nu wel! Kom” zegt Natasja en ze pakt haar spullen bijeen en ik volg haar trouw – trouwens veel aansporing heb ik niet nodig, want de sfeer is niet bepaald gezellig te noemen-.
Wij lopen snel naar de auto met Luuk, Dennis en Lisa en wachten ongeduldig af wat er gaat gebeuren. Ondertussen rekende Thea af en kreeg ook korting na het aandringen van Will. Ze gaven Will en Thea ook gelijk alleen de klanten gingen zich er ineens mee bemoeien en toen liep het wat uit de hand.
Er werd gescheld en gevloekt en Ron kon Marcel mee naar buiten krijgen. So Far So Good tot de gasten ineens wilden gaan vechten… Ze vielen Will aan en Lesley laat haar opa niet slaan en vloog er tussen. Toen was de hek van de dam en moesten ze rennen om niet in een gevecht te raken.
“Wegwezen!” Riepen Thea, Will, Marcel en Ron toen ze bij ons kwamen en iedereen vloog de auto in en reden weg behalve ik. Weet je ik ben niet zo gauw ergens van onder de indruk en ik had zoiets wat kunnen ze mij nou maken. Te langzaam dus ging ik de parkeerplaats af en er was al een klant bij mijn auto om foto’s van mijn nummerbord te maken.
“Iets sneller kan ook wel hoor Anita” riep Ron totdat hij de man voor mijn auto ziet en hij vliegensvlug de deur open doet en eruit springt. De man schrikt en rent keihard weg…struikelend rent hij de weg over, en ik rijd nu toch maar iets sneller de parkeerplaats af.
Thuis aangekomen moet ik even bijkomen, want dit deed me toch wel heel erg aan vroeger denken en ik weet nog niet zo goed of ik dit leuk vond of niet.. De bel gaat en heel lief Luuk komt even kijken of het wel goed met me gaat. Ik krijg een kus en een dikke knuffel en we gaan naar het ander huisje om de hele avond door te nemen. Hopend dat ze ons vanavond gewoon met rust laten, want de politie waren al bij het restaurant gearriveerd.
Na een rustige nacht raakt het gebeuren van de vorige avond heel ver weg. Het is nu zelfs grappig te noemen. In ieder geval is dit restaurant geen aanrader, want het eten was echt zo waardeloos. Het enige wat wel te eten was, waren de aardappels.
Een beetje jammer dat we vandaag weer terug naar huis moeten. Snel pak ik onze koffers weer in en maken ons op om naar de oorlogsmuseum in Malmedy te gaan. Grappend gillen we dat we dan misschien wel opgepakt worden. Totdat we ontdekken dat Will zijn jasje met autosleutels in het restaurant heeft laten hangen. Het avontuur is dus nog niet ten einde. Marcel en Will vertrekken dan ook samen naar de beruchte slechte restaurant om te kijken of zijn jasje er nog hangt.
Ondertussen gaan Luuk, Dennis, Lisa, Natasja en ik naar de waterval een paar kilometer verderop. Heerlijk om lekker tussen de bergen te wandelen en de natuur is prachtig. We genieten dan ook volop en Natasja heeft haar eigen succesje geboekt echt zo stoer van haar.
Als we na twee uur weer terug zijn komen de mannen ook net binnen en wat blijkt het jasje met sleutels lagen op de politiebureau en dit restaurant blijkt berucht te zijn. Dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde, want er zijn continu mensen die het eten vreselijk vinden.
Gelukkig mijn autootje word niet gezocht en we kunnen dan ook gewoon via Antwerpen naar Rijsbergen om onze heerlijke weekend af te sluiten met een lekkere maaltijd in Bon Appetit daar ontmoeten we een geweldige Rotterdamse serveerster en weten nu weer hoe het wel hoort.
ik had dit hele verhaal nog niet eens gelezen,ja het was een leuk weekeind ,van alles mee gemaakt, en jij maak er een spannend verhaal van,voor herhaling vatbaar en dat doen we dan ook ,30 september maar dan naar duitsland ,kijken of het dan ook zo spannend wordt hahaha
Ja leuk he hihihihi ik heb er ook reuze zin in en dan wordt het vast ook weer heel spannend!!
liefs Anita xxx